Οι ταινίες αυτήν την εβδομάδα

( **** ) ΜΑΛΛΙΑ ΚΟΥΒΑΡΙΑ / TANGLED

Σκηνοθεσία: Νέιθαν Γκρίνο, Μπάιρον  Χάουαρντ. Παραμύθι κινουμένων σχεδίων, 2010, Η.Π.Α. 1 ώρα και 40 λεπτά.

Κάποιοι άνθρωποι είναι  Ολυμπιακοί, κάποιοι άλλοι Παναθηναϊκοί, ΑΕΚ, (μ)ΠΑΟΚ και Εργοτέλης. Όταν υποστηρίζεις μια ομάδα, κι είσαι φανατικός, την υποστηρίζεις και στα καλά και στα κακά, ακόμα κι αν υπάρξουν ολόκληρες σεζόν που τα πάει περίεργα (ρώτα αυτούς της ΑΕΚ, κάτι ξέρουν). Ε, το ίδιο συμβαίνει και με την Ντίσνεϊ. Για κάποιους από μας, δεν είναι απλώς ακόμα ένα στούντιο, αλλά θεσμός. Και μην ακούσω αριστερίζουσες παπαριές για καπιταλιστικές πολυεθνικές επιχειρηματικές δολαριομηχανές  γιατί δεν είδα κανέναν αριστερό, να σταμάτησε να υποστηρίζει την ομάδα του, επειδή την έχει κάποιος εφοπλιστής. Που είχα μείνει γιατί χάνω την μπάλα; Α ναι, στην κριτική μου για το «Μαλλιά Κουβάρια».



Εδώ λοιπόν έχουμε την Ντίσνεϊ στα καλύτερα της όπως μόνο αυτή ξέρει και μπορεί, πατώντας από τη μία στην μαγική παράδοση των πριγκιπισσών της, εν προκειμένω με την «Ραπούνζελ» κι από την άλλη στην ψηφιακή 3D τεχνολογία, τη δράση και το χιούμορ που απαιτεί ένας σύγχρονος πιτσιρικάς. Τεχνικό θαύμα η λεπτομέρεια και οι φωτισμοί του ψηφιακού σχεδίου και του φόντου, όμορφες οι μουσικές συνθέσεις του μάστορα Άλαν Μένκεν, και ακονισμένες οι «πρωταγωνιστικές» περσόνες της μακρυμαλλούσας Ραπούνζελ και του απατεωνίσκου Φλιν, που θυμίζουν στην μεταξύ τους ερωτική κόντρα, κάτι από τα διάσημα γκρινιάρικα ζευγάρια του κλασσικού Χόλλιγουντ.

Με νευρώδεις σκηνές δράσης που μοιράζονται εξ’ ίσου στον θηλυκό και τον αρσενικό ήρωα και μια από τις πιο κακές, κακές μητριές - μάγισσες του ντισνεϊκού σύμπαντος, τα «Μαλλιά Κουβάρια», γιορτάζουν ως η 50η ταινία της Ντίσνεϊ, με τον πιο μοντέρνα παλιομοδίτικο τρόπο: ενσωματώνοντας τις διδαχές του ένδοξου παρελθόντος των στούντιο ορόσημο της οικογενειακής διασκέδασης, στις απαιτήσεις, τον ρυθμό, τη φρεσκάδα και τον εντυπωσιασμό του παρόντος και ευχόμαστε του μέλλοντος. – Τ.Θ.
 

( *** ) ΑΓΑΠΗ ΣΑΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΟ / LOVE AND OTHER DRUGS

Toυ Έντουαρντ Ζούικ. Δραματική κομεντί, 2010, Η.Π.Α. 1 ώρα και 52 λεπτά.



Φαντάζομαι ότι  σε όλους αρέσει η σοκολάτα, όμως το θέμα είναι αν ξέρουν το γιατί  τους αρέσει και πώς να την απολαύσουν. Για την πλειοψηφία των ανθρώπων, η σοκολάτα είναι ταυτισμένη με κάτι ιδιαίτερα γλυκό και χωρίς πολλές γευστικές απαιτήσεις που πουλιέται στο περίπτερο, ενώ για τους γνώστες, το προϊόν του περιπτέρου, ουδεμία σχέση έχει με τις πικρές, άβολες στον ασυνήθιστο ουρανίσκο, απαιτητικές αποχρώσεις που οφείλει να έχει μια γκουρμέ, σοκολατένια δημιουργία. Όπως αυτή εδώ η κομεντί, που διαφέρει με διαφορά από το σωρό του χιλιοταλαιπωρημένου είδους και σε αποζημιώνει, μόνο όμως αν γνωρίζεις εκ των προτέρων,  ότι μάλλον θα δακρύσεις.



Κάτι που είναι αναμενόμενο, από τη στιγμή που η πανέμορφη Αν Χάθαγουεϊ, πάσχει από Πάρκινσον, και ο γλυκύτατος Τζέικ Τζίλενχααλ με τον οποίο ξεκινάνε μια σαρκική σχέση (που φυσικά θα εξελιχθεί σε έρωτα)  είναι ένας κυνικός αριβίστας φαρμακευτικός αντιπρόσωπος της Pfizer, που προσπαθεί να πουσάρει σε γιατρούς, Χanax, Zoloft και Viagra για συνταγογράφηση, με αντάλλαγμα ωραίες γκόμενες και άλλες παροχές. Βασισμένο στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Τζέιμι Ρέιντι «Σκληρές Πωλήσεις: Η Εξέλιξη ενός Πωλητή Βιάγκρα», το σενάριο καταβάλλει υπέρ του δέοντος φιλότιμες προσπάθειες, να πακετάρει το ρομάντζο, το δράμα και την σαρκαστική καταγραφή ενός κυνικού κόσμου στον οποίο η ασθένεια αποτελεί νόμισμα συναλλαγής, σε έναν ενιαίο κορμό, χωρίς να τα καταφέρνει πάντα με επιτυχία, όσον αφορά στην εξισορρόπηση των ποσοτήτων ζάχαρης στη σοκολατένια του συνταγή.

Κάτι που όμως δεν είναι απαραίτητα κακό αν δεχτείς την εμπορική σύμβαση του προϊόντος, εφ’ όσον η χάρη του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, μερικές από τις πιο σέξι ερωτικές σκηνές που θα δεις φέτος σε ταινία, και το ατόφιο συναίσθημα που αν το αφήσεις ανεξέλεγκτο, μπορεί να σου μεταφραστεί όπως σε μένα σε δάκρυ, θα σε αποζημιώσουν. – Τ.Θ.    

( **** ) ΑΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ  ΝΑ ΜΠΕΙ / LET ME IN

Toυ Ματ Ριβς. Φανταστικό δράμα τρόμου, 2010, Η.Π.Α. / Ην. Βασίλειο. 1 ώρα και 56 λεπτά.



Το βάθος, σαν έννοια,  δεν αποτελεί από μόνο του, υπέρτατη αρετή, σε μερικές περιπτώσεις δε, μπορεί να προσδιορίζει και  μειονέκτημα.  Και το λέω γι αυτό, για όσους ‘ξινούς’ εκ του ασφαλούς, θα πιπιλίσουν την καραμέλα, του ότι αυτό εδώ το αμερικάνικο ριμέικ του προ δύο ετών, σουηδικού βαμπιρικού αριστουργήματος, δεν είναι τόσο βαθύ όσο το πρωτότυπο. Κατ’  αρχάς να διευκρινίσουμε ότι εφ’ όσον μιλάμε για βάθη, εξ’ ορισμού, αμερικάνοι και ευρωπαίοι χρησιμοποιούν διαφορετικές μονάδες μέτρησης, για βάθη, για νούμερα, για κιλά. Και αφού αυτή εδώ η ταινία, είναι μια εξ’ ολοκλήρου αμερικάνικη παραγωγή, με αυτής της κινηματογραφίας τις μετρήσεις θα μετρηθεί, και με του είδους του κινηματογράφου στον οποίο ανήκει, δηλαδή του φανταστικού.



Μ’ αυτή τη μεζούρα λοιπόν, είναι με διαφορά, μια από τις καλύτερες στο χώρο της, ταινίες της χρονιάς. Τρομακτική, ευαίσθητη, ποιητικά διεστραμμένη, όσο πρέπει εγκεφαλική (μην το παραζαλίζουμε) και στυλιζαρισμένη. Η πλοκή κρατάει πάνω κάτω τα ίδια στοιχεία με το πρωτότυπο, αλλάζοντας λεπτομέρειες, υποϊστορίες, δεύτερους χαρακτήρες και φυσικά χώρο, που εν προκειμένω είναι η Αλαμπάμα το 1983, όχι τυχαία, στον απόηχο του θρυλικού λόγου του προέδρου Ρίγκαν για την «Σατανική Αυτοκρατορία».

Ο 12χρονος μοναχικός Όουεν, θα βρει φύλακα άγγελο, στην περίεργη μορφή της φαινομενικά συνομήλικής του Άμπι, που είναι βαμπίρ. Και ο σκηνοθέτης του «Cloverfield», υπογράφοντας την πρώτη, μετά από δεκαετίες, επίσημη επανεμφάνιση του σήματος των θρυλικών στούντιο της Hammer Films στον κινηματογράφο, θα δημιουργήσει, ένα τεχνικά ανώτερο από το πρωτότυπο, πιο απολαυστικό, ατμοσφαιρικό και πολύ πιο αιματηρό ριμέικ. Το οποίο παρά τις μικρές του λειάνσεις απέναντι στον αρχικό μύθο, ακροβατεί με περίσσια γοτθική χάρη, στο σημείο τομής, της διαταραγμένης τρυφερότητας με το προσωπικό αλλά και συλλογικό χάσιμο της αθωότητας και την ηθική αμφισημία, χαρτογραφώντας περιοχές, που τα διάφορα προκάτ «Λυκόφωτα», ούτε καν ξέρουν που πέφτουν. – Τ.Θ.
 

( ** ) Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ / HEREAFTER

Του Κλίντ Ίστγουντ. Δράμα, 2010, Η.Π.Α. 2 ώρες και 9 λεπτά.



Yποτίθεται ότι όταν ο Στίβεν Σπίλμπεργκ που εδώ εκτελεί χρέη παραγωγού, διάβασε το σενάριο του οσκαρικού Πίτερ Μόργκαν (“Frost / Nixon”, “H βασίλισσα») είπε αμέσως «αυτό πρέπει να το σκηνοθετήσει ο Κλιντ». Δεν ξέρω κατά πόσο αν ήμουν ο Κλιντ, στην όχι και τόσο ελπιδοφόρα όσον αφορά το υπόλοιπο της ζωής που μου μένει, ηλικία των 80, θα χαιρόμουν με αυτό που είπε ο Σπίλμπεργκ. Γιατί εδώ ο σεβάσμιος (και ασταμάτητος εφ’ όσον ετοιμάζει καινούργια ταινία αλλά εμφανώς πλέον δημιουργικά κουρασμένος) παππούς του αμερικάνικου σινεμά, εμφανίζει σκηνοθετικά συμπτώματα άνοιας, και λειτουργεί όπως κάποιοι προχώ gay κινηματογραφιστές που δεν έχουν άλλο ενδιαφέρον στις ταινίες τους, από την επίδειξη καλογυμνασμένων αντρικών οπισθίων.



Τι τον καίει τον gay καλλιτέχνη; Ο πισινός του, το πουλί του και τα ίσια δικαιώματα. Τι τον καίει τον Κλιντ καλλιτέχνη; το επερχόμενο θανατικό και η παρηγοριά στη μεταφυσική.  Ως εδώ καλά, αλλά αν δεν είσαι γκέι, ή εν προκειμένω, στην περίπτωση της «Ζωής Μετά», 80 ετών, γιατί να καείς κι εσύ, μπλεγμένος στο άνευρο και φυγόκεντρο σεναριακό χάος  διαπλεκόμενων ιστοριών, στα χνάρια των πολύ καλύτερων εννοείται, δουλειών του Ιναρίτου;

Έχουμε και λέμε, από τη μία τον Ματ Ντέιμον που είναι μελαγχολικό μέντιουμ, ακούει ηχογραφημένες νουβέλες του Τσαρλς Ντίκενς,  επικοινωνεί με τους πεθαμένους, αλλά όλο αυτό το θεωρεί κατάρα και κάποια στιγμή φλερτάρει και την Μπράις Ντάλς Χάουαρντ αλλά και να μην φλέρταρε και να μην υπήρχε καθ’ όλου η Χάουαρντ στην ταινία μάλλον καλό θα έκανε σε όλους μας. Τη Σεσίλ Ντε Φρανς σε ρόλο Γαλλίδας δημοσιογράφου που επιζεί από ένα Ινδονησιακό τσουνάμι και έρχεται σε επαφή με τον άλλο κόσμο. Και έναν ντροπαλό Λονδρέζο που ζητάει καθοδήγηση από τον δίδυμο αδερφό του ο οποίος όμως ουπς, είναι νεκρός.

Οι πορείες όλων αυτών των προβληματικών τύπων, θα διασταυρωθούν όπως συμβαίνει σε αυτού του τύπου τις ιστορίες προς το φινάλε, μέχρι το οποίο όμως έχεις υπομείνει δύο ώρες τουριστικής περιπλάνησης, ασύνδετων περιστατικών και μουσικής πλήξης (την υπογράφει ο Ίστγουντ) που ακόμα και αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, αν είχε τέτοια μουσική, δεν θες να τη γνωρίσεις. Τι απομένει για να δικαιολογηθούν και τα δύο αστεράκια;  Ο σεβασμός μας απέναντι στην περσόνα (και την ηλικία του Κλιντ) και η ικανότητα του, να ιχνογραφεί ακόμα και μέσα στον αχταρμά, ατμόσφαιρες και γλυκόπικρες, μοναχικές λεπτομέρειες ζωής. Αλλά μόνο αυτό. – Τ.Θ.  
 

Παρουσίαση

ΟΙ  ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ  ΕΡΩΤΑ  / LE CONSEGUENZE DELL’ AMORE

Από τον σκηνοθέτη (Πάολο Σορεντίνο) και τον πρωταγωνιστή (Τόνι Σερβίλο) του εκπληκτικού «Il Divo», μια πολυβραβευμένη ιστορία έρωτα, εγκλήματος, πάθους και Μαφίας, γυρισμένη το 2004.
SEX & DRUGS & ROCK N’  ROLL

«Πολύχρωμη» βιογραφία, του Ίαν Ντιούρι, ιδρυτικής περσόνας του βρετανικού πανκ κινήματος, και  αρχηγού των θρυλικών Blockheads, που τον υποδύεται με μοναδικό νεύρο το…Γκόλουμ, δηλαδή ο πολυτάλαντος ηθοποιός Άντι Σέρκις, που πάνω του βασίστηκε ο ψηφιακός καλικάντζαρος του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.

ΡΟΔΑ  ΤΣΑΝΤΑ ΚΑΙ ΚΟΠΑΝΑ

Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Κώστας Βουτσάς, Ελένη Φιλίνη, Στηβ Ντούζος, Νένα Χρονοπούλου, Αίας Μανθόπουλος, Λευτέρης Πανταζής, και άλλοι. Σκελετοί της δεκαετίας 80 μπερδεύουν τα αυξημένα τους στήθη, με λαϊκούς βάρδους του σκυλάδικου, και ηθοποιούς διάφορων γενεών, σε έναν υποτιθέμενα cult φόρο τιμής, στα χειρότερα κινηματογραφικά χρόνια της ζωής μας, δια χειρός, του νυν σκηνοθέτη των «Παρατράγουδων» και μέντορα της Ανίτας Πάνια, Όμηρου Ευστρατιάδη. Η εταιρεία Σπέντζος Φιλμ που τη διανέμει, ντράπηκε ή προφυλάχτηκε, από το να την προβάλλει στους δημοσιογράφους.