( ** ) Μαχαιροβγάλτης

Έχω καλά νέα και κακά νέα. Τόσο για τον Γιάννη Οικονομίδη, όσο και για μένα. Μένεις εσύ λίγο απ’ έξω αναγνώστη αλλά θα τη βρεις τη ρότα σου, σε εμπιστεύομαι. Τα καλά νέα, είναι πως δεν νομίζω ότι θα επιδιώξω ξανά να έρθω αντιμέτωπος με το σύμπαν του ομολογουμένως ταλαντούχου σκηνοθέτη. Πολύ απλά γιατί βαρέθηκα την λούμπεν μαυροψυχιά των χαρακτήρων του, και το μισανθρωπισμό του δημιουργού του. Τρεις ταινίες, ο ίδιος ο χαβάς αν και αυτή εδώ είναι με διαφορά καλύτερη από την «Ψυχή στο Στόμα».

Σαν να κάνεις γκρουπ θέραπι με ψυχίατρο, και να ακούς τον άλλον από την ομάδα σου, επί πέντε χρόνια να αφηγείται την ίδια ιστορία. Τα μίζερα πηδήματα, τα μικροαστικά ψυχοπλακώματα, και την ηθική απλυσιά. Ναι, οκέι, ξεκόλλα όμως. Ένας τύπος που τρώει πασατέμπο στο νοσοκομειακό νεκροκρέβατο του πατέρα του, πάει για δούλεψη στο θείο του, με σκοπό να φυλάει τα σκυλιά του, του πηδάει τη γυναίκα και σχεδιάζει μαζί της να τον σκοτώσουν.  Μια δόση από αρχετυπική νουάρ πλοκή, και μπόλικο φιλμ χαμένο σε ασπρόμαυρα μουχρώματα, ουρανούς, δρόμους, πατούσες, απελπισία, σκυλιά και μπινελίκια.

Ο άνθρωπος σαν σκύλος, στο μηδέν κάθε αξίας, κι από πάνω ο ουρανός black and white καλλιγραφία. Αυτά είναι τα κακά νέα που έλεγα στην αρχή, προσωπικά βαρέθηκα κι ούτε καν αρρώστησα, αν αυτός ήταν ο σκοπός του δημιουργού.

Του Γιάννη Οικονομίδη 2010, Ελλάδα / Κύπρος.
Διάρκεια:  1 ώρα και 48 λεπτά