Το "Attenberg" της Τσαγκάρη και η μαγευτική "Ballada" του Ντε Λα Ιγκλέσια

....πέρασα το μισό  του φεστιβάλ κι έχω κάθε  λόγο να αρχίσω να καταρέω  αλλά με χάρη, ξέρεις εσύ, όπως καταρρέουν οι πριμαντόνες στις όπερες και ξαπλώνονται τάβλα στη σκηνή αφού όμως πρώτα πουν κι ένα τραγούδι.

Γενικά ο βενετσιάνικος καιρός δε θα έλεγα πως βοηθάει ιδιαίτερα την κατάσταση, βροχή και μουντάδα και φτου κι απ’ την αρχή, αφήνεις τα πατούμενα σου στο μπαλκόνι, τα βρίσκεις σούπα το πρωί και να ‘σου πάλι με τη σαγιονάρα κι ένα πουλόβερ σαν την τρελλή μεσ’ τη βροχή.

Ξέρω πως αυτό που περιμένεις από μένα πιο πολύ κι από ότι περιμένει το σεξ μια παρθένα είναι να σου πω την γνώμη μου για το Attenberg της Αθηνάς Τσαγγάρη του οποίου η επίσημη προβολή είναι στις 8 του μήνα, δηλαδή σήμερα που σου γράφω, οι δημοσιογράφοι όμως το είδαμε από χτες, κι έτσι θα χάσουμε την ευκαιρεία να απολαύσουμε από κοντά τον ωραίο Μπρούμελ της πολιτικής, ήτοι τον Παύλο Γερουλάνο που μήνυσε πως καταδέχεται να κουνήσει τον ποπό του να έρθει εδώ στα μέρη μας.

Λοιπόν, κοίτα να δεις βενετολόγιο μου, εικαστικά η τύπισσα είναι άπαιχτη. Στήνει κάδρα πανέμορφα από το μηδέν και το τίποτα και την απελπισία την απροσδιόριστη, αλλά εκεί κάπου είναι το πρόβλημα. Ότι σε όλο αυτό υπάρχει μια κλινική ψυχρότητα, σαν ξεφύλλισμα σουηδικού περιοδικού μόδας σε βιομηχανική ζώνη, και μια επιτήδευση και μια πόζα στις ατάκες κι όχι μόνο που καπελώνει το συναίσθημα της ταινίας, και την πάει αλλού, σε κομματάκι πομπώδη για την ταπεινή μου αντιληπτικότητα μέρη.

Ναι, είναι ωραία δουλειά, εώς και σημαντική για την ελληνική κινηματογραφία, αλλά δεν είναι πολύ ωραία δουλειά αν με κατάλαβες τι σου λέω, όσον αφορά την επαφή που μπορείς να αποκτήσεις μαζί της. Κάπου εκεί νομίζω ότι βρίσκονται και οι γνώμες του κόσμου, αν και κάποιοι την λάτρεψαν (κάποιοι άλλοι όμως έφυγαν από τα μισά της προβολής) και μένει να δείξει τι θα γίνει το Σάββατο, χωρίς να αποκλείεται η συμμετοχή της στις βραβεύσεις. Θέλω να σου πω, για να είμαι και καθαρός απέναντι σου, ότι το κριτήριο μου δεν είναι και το πιο φεστιβαλικό, αν κρίνω από το πως με κοιτάζανε διάφοροι συνάδελφοι όταν τους είπα πως λάτρεψα το ισπανικό Ballada Trista de Trompeta, του Άλεξ Ντε Λα Ιγκλέσια.

Βέβαια, οι συγκεκριμένοι συνάδελφοι καλά να είναι τα παλληκάρια, μια ζωή το ίδιο βλέμα έχουν, δεν καταλαβαίνεις αν εκείνη την ώρα κάποιος τους παίρνει πίπα ή τους χώνει βελόνα στον πισινό από την απάθεια οπότε όλα παίζουν. Αλλά εγώ στην Ballada ξετρελάθηκα. Σκέψου κάτι που είναι και σπλάτερ και κωμωδία και πολιτικό και ρομάντζο και Αλμοδοβάρ και μια πρέζα Χίτσκοκ και μια πρέζα Ντελ Τόρο και λίγο Γιοντορόφσκι και μια  πρέζα Φώσκολος και μετά πήγαινε πέσε στην πρέζα.

Ελπίζω τουλάχιστον να το εκτιμήσει ο Ταραντίνο. Από αφίξεις και τα τέτοια τώρα, ομολογώ πως την έχω χάσει λίγο την μπάλα αλλά τσέκαρα την πάντα θεϊκή Τίλντα Σουίντον, την Εμανουέλ Μπεάρ με μεταφυσικό τράβηγμα μούρης, την Ναόμι Κάμπελ συνοδευόμενη από έναν ρώσσο γκόμενό της που μπορεί να είναι και διάσημος, που να ξέρω γω πάρτε το 11880 και ρωτήστε εμένα μαφία μου φάνηκε,  την Ευαγγελία Ράντου, τον Βαγγέλη Μουρίκη και την Αριάν Λαμπέντ, τους πρωταγωνιστές δηλαδή της ταινίας της Τσαγκάρη, τον πάντα ευοίωνο σέξι κι αγαπημένο Θάνο Σαμαρά που παίζει στην ταινία του Τζουμέρκα, α ναι κι ο Γερουλάνος. Μπορώ να τον συμπεριλάβω και τον Γερουλάνο στους σταρ; Αφού το ‘χει στο αίμα του ο άτιμος.