( *** ) H διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας (δείτε το trailer)

Πραγματικά, νομίζω ότι δεν υπάρχει άλλος μεγάλος πεθαμένος του σινεμά, που να ήθελα να τον δω πως θα δούλευε και θα λειτουργούσε την τέχνη του στα σημερινά δεδομένα. Το πρόβλημα της Μπουνουελικής ιδιοφυϊας, έγκειται στο ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ταξική και κοινωνική οργάνωση της εποχή της, και ολότελα αποκομμένη από τις μεταλλάξεις σχημάτων και σωμάτων στο σήμερα.

Με πιο απλά λόγια, η «μπουρζουαζία» του Μπουνουέλ, έχει ελάχιστη σχέση με  την «μπουρζουαζία» αν υφίσταται ακόμα τέτοιος όρος σε δόκιμη χρήση του τώρα, με αποτέλεσμα το κωμικό σουρεαλιστικό και αναμφισβήτητο ντελίριο της τέχνης του, να αποκτά αναπόφευκτα τη ρυτίδα ενός πολυαγαπημένου ρετρό που αναπνέει και τέρπει, χάρη στη φλογοβόλα σουρεαλιστική  αταξία της σύλληψης του. Σε ένα σύμπαν μη κανόνων, το περιεχόμενο ανέκαθεν διατηρείται πιο εύκολα, ως εκτός αέρος και λογικής φθοράς, όμως η φρεσκάδα του πάντα χάνει λάδια και η καυστική ευστοχία του μπορεί σε αρκετές περιπτώσεις, να αποκτήσει στο πέρασμα του χρόνου, σαν παρενέργεια, ηθικοπλαστικά  χαρακτηριστικά

Σκηνοθεσία: Λουί Μπουνουέλ. Σενάριο: Λουί Μπουνουέλ, Ζαν Κλοντ Καριέρ. Με τους: Φερνάντο Ρέι, Στεφάν Οντράν, Ζαν Πιέρ Κασέλ.

Σάτιρα, 1972, Γαλλία / Ιταλία / Ισπανία. Διάρκεια: 1 ώρα και 42 λεπτά.