Συγκλονιστική Ιπέρ, Ανεπανάληπτος Βαρλικόφσκι

Σοκ και δέος. Ή μάλλον καλύτερα αμηχανία και εντυπωσιασμός. Όλα αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα κυριάρχησαν κατά τη χτεσινοβραδινή θεατρική παράσταση "Λεωφορείον ο Πόθος" στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Το διχασμένο κοινό δεν μπορούσε εύκολα να αποτυπώσει τον καταιγισμό από εικόνες, αναφορές και μεταμοντέρνα οράματα που είχε στο μυαλό του ο ακραία καινοφανής Πολωνός σκηνοθέτης, Κριστόφ Βαρλικόφσκι.  Όσο πάντως κι αν δεν συμφωνούσες με την πρωτοποριακή και ακραία ανατρεπτική σκηνοθετική του ερμηνεία, το σίγουρο είναι ότι δεν μπορούσες να μείνεις αδιάφορος.

Και να φύγεις χωρίς δεύτερες σκέψεις για το θέατρο, για τον τρόπο που μπορεί ο ηθοποιός να δοκιμάσει τα (δοκιμασμένα) όρια του. Προσωπικά δηλώνω απείρως γοητευμένη από τη διακειμενική ματιά του σκηνοθέτη πάνω σε ένα πολυπαιγμένο και κατά κάποιο τρόπο "παλιό" κείμενο όπως το "Λεωφορείο ο Πόθος": παράλληλα με το κλασικό κείμενο του Τένεσι Ουίλιαμς είδαμε αναφορές στον Πλάτωνα, στον Όμηρο, στα ανατρεπτικά τραγούδια του Τζάρβις Κόκερ, στην "Κυρία με τις Καμέλιες" του υιού Δουμά ακόμη και στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Ήταν ένα έργο απόλυτα εγκεφαλικό και ικανό να σε παρασύρει στα όρια σου για το τι σημαίνει ακριβώς έρωτας και αν υπάρχει τελικά ανθρώπινο στοιχείο(;) σε έναν αδυσώπητο πόλεμο ανάμεσα στα φύλα που μαίνεται για αιώνες.

Ο Βαρλικόφσκι έπαιζε ταυτόχρονα με το συνειδητό και το πιο αποκρουστικό ασυνείδητο, με την έννοια της εικόνας, της κοινωνικής επιβολής και τις άπειρες μεταμορφώσεις της γυναίκας ενώ η Ιζαμπέλ Ιπέρ κατάφερε με παραπάνω από επάξιο τρόπο να τα βγάλει πέρα με μια ηρωίδα μπλεγμένη σε απωθημένα, φοβίες και αναμνήσεις. Εν ολίγοις αυτό που έλαβε χώρα χτες στους χώρους της Πειραιώς 260 μπορεί να πείραξε, να εκνεύρισε, να αναστάτωσε αλλά σίγουρα έμεινε αξέχαστο. Γιατί σίγουρα το "Λεωφορείο" του Βαρλικόφσκι πέρασε και μας πήρε μαζί του σε μια διαδρομή που θα κρατήσει για καιρό.  Και θα καταγραφεί ως μια από τις ανεπανάληπτες παραστάσεις που μας έχει χαρίσει στην ιστορία του το Φεστιβάλ Αθηνών.