(**) Delicatessen (δείτε το trailer)

Θυμάμαι μια εποχή  που ήσουν cool αν γνώριζες την ύπαρξη του «Delicatessen». Αν το είχες δει, ήσουν ψαγμένος. Αν σου άρεσε κιόλας, και το ανέλυες με άνεση αφότου είχες εκθειάσει το «Brazil» του Τέρι Γκίλιαμ, γινόσουν αυτόματα αντικείμενο πόθου.

Εγώ σε τέτοιες συζητήσεις συνήθως παρέμενα σιωπηλή. Τώρα όμως που η εφηβεία έχει φάει τη σκόνη μου, μπορώ να μιλήσω ανοιχτά: δε μου αρέσει το «Delicatessen»! Δεν αντιλέγω, η ιδέα για ένα δυστοπικό μέλλον με τον κανιβαλισμό μυστικό και βούκινο ταυτόχρονα ακούγεται πολύ ενδιαφέρουσα και «προχώ». Το μπαχαρικό της ερωτικής ιστορίας ανάμεσα στο νέο επιστάτη μιας πολυκατοικίας, ο οποίος πολύ γρήγορα πρόκειται να ταΐσει τους κατοίκους της– ερήμην του- με την κόρη του χασάπη/διαχειριστή/φονιά, προσθέτει μια επιπλέον αγωνία, και ελπίδα.

Αλλά όσο σατιρικές κι αν είναι οι προθέσεις των Καρό και Ζενέ, η ταινία τους με αηδιάζει: το ρίχνω στο συνδυασμό της σκοτεινής, κιτρινιάρικης (όχι σέπια) φωτογραφίας, με το βρώμικο περιβάλλον (σκόνη, λασπωμένα νερά, έντομα, γλίτσα), τις αποκρουστικές φυσιογνωμίες. Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους θα μπορούσε να ισχυριστεί βέβαια κανείς πως η ταινία είναι αποτελεσματική, μεταφέροντας ακέραια τα συναισθήματα φόβου και άγχους. Δεν περιμένω κάθε ταινία να είναι όμορφη και γυαλισμένη, αλλά έχω το δικαίωμα να αναγνωρίζω την αποστροφή μου σε συγκεκριμένα είδη αισθητικής. Και στην προκειμένη, μπλιαχ!


Σκηνοθεσία: Μαρκ Καρό, Ζαν Πιερ Ζενέ Σενάριο: Ζιλ Αντριέν, Μαρκ Καρό, Ζαν Πιερ Ζενέ

Με τους: Ντομινίκ Πινόν, Μαρί Λορ Ντουνιάκ, Ζαν Κλοντ Ντρεϊφούς, Τικί Ολγκαντό

Σάτιρα φαντασίας. 1991, Γαλλία. Διάρκεια: 1 ώρα και 39 λεπτά