«Τόποι και Εποχές: Με τα μάτια των παιδιών» στην Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης

Οι τόποι και οι εποχές γίνονται γέφυρα  για να μεταπηδήσουν οι ήρωες  των ταινιών από ένα ολλανδικό παραμύθι του Μεσαίωνα, στη Γαλλία της δεκαετίας του ‘60 και του ομαδικού παιχνιδιού, την Κίνα του 19ου αιώνα με τους καλλιτέχνες του δρόμου και τέλος, στη σύγχρονη Γεωργία της σκληρής συνύπαρξης λαών και της αναζήτησης ταυτότητας. Πιο συγκεκριμένα, το αφιέρωμα περιλαμβάνει τις ταινίες Μαρίκεν / Mariken του Αντρέ βαν Ντούρεν /André van Duren (Ολλανδία – Βέλγιο, 2000), Ο πόλεμος των κουμπιών / La guerre des boutons του Γιαν Σαμιέλ /Yann Samuell (Γαλλία, 2011), Ο βασιλιάς των μασκών / The King of Masks του Τιαν Μινγκ Γου / Tian-Ming Wu (Κίνα – Χονγκ Κονγκ, 1997) και Η άλλη όχθη / Gagma napiri του Γκεόργκε Οβασβίλι / George Ovashvili (Γεωργία – Καζακστάν, 2009).

Πώληση εισιτηρίων: Μουσείο Κινηματογράφου – Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης (Αποθήκη Α΄, Λιμάνι, τηλ. 2310-508.398, cinematheque@filmfestival.gr)
Τιμή εισιτηρίου: 4 ευρώ (γενική είσοδος), 3 ευρώ (για τα μέλη).
Κάρτα μέλους: 1 ευρώ.
Ώρες προβολών: 18:30, 21:00

Πρόγραμμα προβολών

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου
18.30        Ο πόλεμος των κουμπιών

21.00         Μαρίκεν
Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου
18.30          Ο βασιλιάς των μασκών
21.00        Η άλλη όχθη
Σάββατο 21 Δεκεμβρίου
18.30        Μαρίκεν
21.00        Ο βασιλιάς των μασκών
Κυριακή 22 Δεκεμβρίου
18.30        Η άλλη όχθη
21.00        Ο πόλεμος των κουμπιών
Ευχαριστούμε το Νεανικό Πλάνο και τον κ. Δημήτρη Σπύρου για την παραχώρηση των ταινιών Μαρίκεν και Η άλλη όχθη.

Οι ταινίες

Ο βασιλιάς των μασκών / The King of Masks
(Κίνα – Χονγκ Κονγκ, 1997)

Σκηνοθεσία: Τιαν Μινγκ Γου / Tian-Ming Wu. Σενάριο: Wengui Chen, Minglun Wei. Με τους: Zhigang Zhang, Zhigang Zhao, Renying Zhou. Έγχρωμη, 91΄.

Ο βασιλιάς των μασκών είναι ένας ηλικιωμένος και μοναχικός καλλιτέχνης του δρόμου, ένας δεξιοτέχνης στη γρήγορη αλλαγή μασκών, τόσο ικανός μάλιστα που θαρρεί κανείς πως κάνει μάγια. Ο μοναδικός του γιος έχει πεθάνει και ο ίδιος αναζητά τον ακόλουθο και συνεχιστή του έργου του. Η τρυφερή, συγκινητική και πολυβραβευμένη ταινία του κινέζου σκηνοθέτη Τιαν Μινγκ Γου, αφορά στην παιδική ηλικία και ταυτόχρονα σε μια πανάρχαια παραδοσιακή τέχνη της Ανατολής και του καλλιτέχνη που την διακονεί. Η προσπάθεια του Βασιλιά να βρει τον διάδοχό του και να του κληροδοτήσει τα μυστικά της τέχνης του διασώζοντάς την, θα μας αποκαλύψει μια σκληρή και απάνθρωπη κοινωνική πραγματικότητα: η ιστορία διαδραματίζεται στις αρχές του αιώνα στο Σετσουάν, όπου η οικονομική εξαθλίωση υποχρεώνει πολλές οικογένειες να πουλήσουν τα παιδιά τους για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Σε μια από αυτές της θλιβερές «αγορές», ο ηλικιωμένος καλλιτέχνης ανακαλύπτει ένα χαριτωμένο και  έξυπνο αγόρι με το παρατσούκλι Ντόγκι, το οποίο παίρνει μαζί του, χρίζοντάς το διάδοχό του. Ανάμεσά τους δημιουργείται μια σχέση στοργής και αγάπης: ο βασιλιάς των μασκών μοιάζει να έχει βρει στο πρόσωπο του Ντόγκι το γιο που έχει χάσει, αλλά κι έναν άξιο κληρονόμο της τέχνης του, ωστόσο τα πράγματα παίρνουν μια απρόσμενη τροπή...


Μαρίκεν / Mariken
(Ολλανδία – Βέλγιο, 2000)

Σκηνοθεσία: Αντρέ βαν Ντούρεν / André van Duren. Σενάριο: Willeke van Ammelrooy, Kim van Kooten. Με τους: Laurien Van den Broeck, Jan Decleir, Ramsey Nasr. Έγχρωμη, 92΄.

Γεννημένη στα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα, η Mαρίκεν είναι ένα πολύ ξεχωριστό κορίτσι. Κανείς δεν γνωρίζει από πού ήρθε, ούτε καν ο εκκεντρικός ερημίτης Άρτσιμπαλντ, ο οποίος τη βρήκε μωρό, παρατημένη στο «Μαγεμένο Δάσος». Ο ίδιος της διδάσκει τα πάντα για τον έξω κόσμο και η Μαρίκεν μεγαλώνει και γίνεται ένα ευφυές πλάσμα. Όταν μια ημέρα η κατσίκα τους, το γάλα της οποίας αποτελεί την καθημερινή τροφή και των δύο, σκοτώνεται, η Μαρίκεν φεύγει για την πόλη με σκοπό να αγοράσει μια άλλη. Σε αυτήν την περιπετειώδη περιπλάνησή της, σε ένα άγνωστο για εκείνη περιβάλλον, συναντά παράξενους και σκληρούς ανθρώπους. Η ταινία σκιαγραφεί τα ήθη του Μεσαίωνα μέσα από την ιστορία ενός αξιοθαύμαστου κοριτσιού, που συνδυάζει αισιόδοξη διάθεση και απτόητη σκέψη, κρίνοντας τον κόσμο γύρω της με αφοπλιστική ευθύτητα.


Η άλλη όχθη / Gagma napiri
(Γεωργία – Καζακστάν, 2009)

Σκηνοθεσία: Γκεόργκε Οβασβίλι / George Ovashvili. Σενάριο: Rustam Ibragimbekov, George Ovashvili. Με τους: Tedo Bekhauri, Tamar Meskhi, Archil Tabukashvili. Έγχρωμη, 90΄.

Με πρωταγωνιστή έναν νεαρό πρόσφυγα που αναζητά τον πατέρα του, η ταινία αποτυπώνει τις εχθρικές σχέσεις μεταξύ κρατών και ανθρώπων, μέσα σ’ έναν  κόσμο όπου τα πάντα καταρρέουν και οι δεσμοί αλληλεγγύης κόβονται. Μιλά επίσης για την ανάγκη της συμβίωσης, της αποδοχής του Άλλου, της επικοινωνίας και τελικά της συμφιλίωσης. Το μεταναστευτικό ζήτημα συνδέεται  με την αναζήτηση μιας νέας πατρίδας. Η αναζήτηση του πατέρα στην ταινία, δεν είναι παρά η αναζήτηση του εαυτού και της βαθύτερης ταυτότητας του ήρωα. Όσο τα σύνορα ανάμεσα στις χώρες και στους ανθρώπους θα καθορίζονται από τη βία του πιο ισχυρού, τόσο περισσότερο θα βαθαίνει το τραύμα του πιο αδύναμου, του ανυπεράσπιστου, του θύματος. Μια ταινία βαθιά ανθρωπιστική, ευαίσθητη και επίκαιρη.     

Ο πόλεμος των κουμπιών / La guerre des boutons
(Γαλλία, 2011)

Σκηνοθεσία: Γιαν Σαμιέλ / Yann Samuell. Σενάριο: Yann Samuell, βασισμένο στο βιβλίο του Louis Pergaud. Με τους: Eric Elmosnino, Mathilde Seigner, Fred Testot. Έγχρωμη, 109΄.

Το 1957 στην περιοχή της Νότιας Γαλλίας, κηρύσσεται ένας πόλεμος ανάμεσα στα παιδιά δύο γειτονικών χωριών. Πρόκειται για έναν πολύ παλιό πόλεμο τιμής και πίστης στην ομάδα, όπου η χειρότερη ήττα, εξευτελισμός και ύστατη ταπείνωση είναι το ξήλωμα των κουμπιών. Η ταινία του Γιαν Σαμιέλ (βασισμένη στο κλασικό μυθιστόρημα του Λουί Περγκό), είναι ριμέικ εκείνης που γύρισε ο Ιβ Ρομπέρ το 1962: μια ταινία μύησης, γαλλικό must της δεκαετίας του ‘60. Τόσο το βιβλίο όσο και η ταινία είναι βουτηγμένα στην τρυφερότητα και την αγάπη για την ηλικία των δεκατεσσάρων χρόνων – στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια από τις καλύτερες ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ γι’ αυτή ακριβώς την ηλικία. Σκηνοθέτης αξιοπρόσεκτος, ο Σαμιέλ (Το γράμμα που άλλαξε τη ζωή μου) σέβεται το πρωτότυπο έργο και με μεγάλη τεχνική δεξιοτεχνία αποφεύγει τα μελοδραματικά κλισέ για να καταγράψει  με ρεαλιστική δύναμη τα σκιρτήματα της πρώτης εφηβείας, διευθύνοντας εξαιρετικά τους ηθοποιούς του.