Pod- Χρήστος Χωμενίδης: Είναι όλα αυτά τα πράγματα πολύ παλιά…

Κοντεύουν δεκαπέντε χρόνια από όταν το κράτος φαλήρισε και η κοινωνία μας διχάστηκε. Πλην εξαιρέσεων, όσοι έπαιξαν τότε κρίσιμο ρόλο έχουν πάρει πια άλλη ρότα. Ο χρόνος είναι πανδαμάτωρ. Οι άνθρωποι κοιτούν πάντα μπροστά. Ευτυχώς. Γιατί όσοι μένουν πίσω, όσοι αναμασούν εμμονικά το παρελθόν, έχουν την τάση να το διαστρεβλώνουν κατά τις ψυχολογικές ή άλλες ανάγκες τους. Ξεθάβουν τα κόκκαλα των παπούδων τους και τα κάνουν ή ρόπαλα ή δεκανίκια. Ζητούμενο ωστόσο, πριν ανοιχτείς στο μέλλον, είναι να αποκομίζεις κάποια συμπεράσματα. Κάποια διδάγματα από τις πανωλεθρίες και από τους θριάμβους σου.

Γιατί χρεοκοπήσαμε το 2010; Πώς αντέδρασε η ηγεσία της Ελλάδας στη χρεοκοπία; Ήταν νομοτελειακός ο εθνικός διχασμός που ξεκίνησε μετά το Καστελόριζο και κορυφώθηκε το 2015; Εξυγιανθηκε η οικονομία μας με τα μνημόνια; Γίναμε άξιοι να ανήκουμε στην Ευρωζώνη; Μας έκανε η Διαβολοδεκαετία πιο σοφούς; Κινδυνεύουμε να χρεοκοπήσουμε ξανά στο ορατό μέλλον;

«Είναι όλα αυτά τα πράγματα πολύ παλιά – το πλοίο και το σκίτσο και το απόγευμα…» γράφει ο Καβάφης σε ένα ποιήμα τού 1919, όπου αναπλάθει μια νεανική του ανάμνηση. Το 1919 ο Καβάφης βρισκόταν σχεδόν στην ηλικία μου.

Βάδιζε στα πενηνταέξι του. Πλήθαιναν οι φωνές ότι επρόκειτο για έναν πολύ μεγάλο ποιητή. Σύμφωνα με τους βιογράφους του, είχε αρχίσει να αποσύρεται από τον
έκλυτο βίο. Τις ηδονές που του είχε δώσει η Αλεξάνδρεια θα τις αξιοποιούσε πλέον
ως πρώτη ύλη για το έργο του.

«Είναι όλα αυτά τα πράγματα πολύ παλιά – η χρεοκοπία, τα μνημόνια, το δημοψήφισμα…» σκέφτομαι ολοένα και συχνότερα. Κοντεύουν δεκαπέντε χρόνια από όταν το κράτος φαλήρισε και η κοινωνία μας διχάστηκε. Πλην εξαιρέσεων, όσοι έπαιξαν τότε κρίσιμο ρόλο έχουν πάρει πιά άλλη ρότα.

Ο Κώστας Καραμανλής δραστηριοποιείται στην ελεύθερη αγορά ως πρόεδρος της ΣΕΚΕ, της Συνεταιριστικής Ένωσης Καπνοπαραγωγών. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος είναι ένας επιφανής δημόσιος διανοούμενος, προϊσταται του «Κύκλου Ιδεών», διοργανώνει πολύ ενδιαφέροντα συνέδρια. Ο Γιώργος Παπανδρέου, αφού απέτυχε παταγωδώς το 2021 να εκλεγεί ξανά πρόεδρος του Πασόκ, παραμένει βουλευτής του, σπανίως απασχολεί την επικαιρότητα.

Ο Αντώνης Σαμαράς απολαμβάνει την αίγλη του ως πρώην πρωθυπουργός, αποτελεί σημείο αναφοράς για τη δεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας, αναμειγνύεται -λένε- παρασκηνιακά στις εξελίξεις. Ο Γιάνης Βαρουφάκης επιμένει να ηγείται του γκρουπούσκουλου «Μέρα 25». Πασχίζει να στρέψει τα φώτα επάνω του πότε φορώντας παλαιστινιακές μαντήλες, πότε αναπτύσσοντας καινοφανείς θεωρίες, για την «τεχνοφεουδαρχία» και άλλα ηχηρά παρόμοια. Ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει αφοσιωθεί ξανά, με μεγάλη επιτυχία, στη δημοσιογραφία.

Μόνο για τον Αλέξη Τσίπρα διατείνονται κάποιοι πως πιθανόν να επιστρέψει, να ενώσει και να ηγηθεί της Κεντροαριστεράς. «Θα είναι ένας νέος Τσίπρας!» λένε. Η σύγκριση με τον διάδοχό του στον Σύριζα τον ευνοεί αφάνταστα.

Μπροστά στον Στέφανο Κασσελάκη, ο Αλέξης Τσίπρας φαντάζει το Έβερεστ της σοβαρότητας, ο Νείλος της πολιτικής σκέψης. Και οι ξένοι φίλοι και εχθροί μας έχουν αποστρατευτεί.