Διαβολοδεκαετία: Οι Σαμαροβενιζέλοι και ο τραγέλαφος της ΕΡΤ

Ο Αντώνης Σαμαράς κι ακόμα περισσότερο ο Ευάγγελος Βενιζέλος έδειχναν να έχουν κατανοήσει πως άμα δεν απαλλάσσονταν από την κακοδαιμονία του παρελθόντος, δεν επρόκειτο να δουν χαΐρι. Οι παθογένειες όμως του παλαιοκομματισμού, του συντεχνιασμού, της εξυπηρέτησης μικρών και μεγάλων συμφερόντων δεν ξεριζώνονταν. Αποκορύφωμα εκείνου του ερμαφροδιτισμού; Το κλείσιμο της ΕΡΤ.

Στις επαναληπτικές εκλογές, στις 17 Ιουνίου του 2012, η Νέα Δημοκρατία εκτινάχθηκε από το 18,85% στο 29,66% και ο Σύριζα από το 16,79% στο 26,89%. Η διαφορά τους εξακολουθούσε να είναι μικρότερη από τρειςμονάδες. Το Πασόκ έπεσε ελαφρά, από το 13% στο 12% και η Δημοκρατική Αριστερά παρέμεινε στα ίδια σχεδόν ποσοστά. Καθώς η Νέα Δημοκρατία δεν είχε 151 βουλευτές, δεν χωρούσε άλλη λύση από το να σχηματιστεί συμμαχική κυβέρνηση. Με τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ.

Η κυβέρνηση εκείνη, που ορκίστηκε στις 21 Ιουνίου, αποτελούσε την τελευταία ευκαιρία για τα παραδοσιακά κόμματα της Μεταπολίτευσης να βγάλουν την Ελλάδα από την κρίση. Το ύστατο ανάχωμα προτού έρθει ο Σύριζα και φέρει τα πάνω-κάτω.

Και απειλήσει όχι κάποιο οικονομικό κατεστημένο -εκείνο είχε ήδη τείνει χείρα φιλίας προς τον Αλέξη Τσίπρα- αλλά το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας. Αυτό ειλικρινά φοβόντουσαν οι πολίτες που θα συγκροτούσαν λίγα χρόνια αργότερα το κίνημα «Μένουμε Ευρώπη». Μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο παραμέρισαν οι πολιτικοί της Δεξιάς και της -ας την πούμε σώφρονος- Κεντροαριστεράς τις διαφορές τους και συνεργάστηκαν στο σχήμα που έμελλε να περάσει στην Ιστορία ως κυβέρνηση Σαμαροβενιζέλου. Με ολίγη από Φώτη Κουβέλη.

Πέτυχαν οι Σαμαροβενιζέλοι; Κάθε άλλο, θα λέγαμε εκ του αποτελέσματος. Καθυστέρησαν απλώς για δυόμισι χρόνια την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ. Για δυόμισι χρόνια κατά τα οποία το αντιμνημονιακό μέτωπο κέρδιζε διαρκώς δυνάμεις. Οι Έλληνες συμφιλιώνονταν με την προοπτική μιας κυβέρνησης ρήξης, εάν όχι και επανάστασης – ο Αλέξης Τσίπρας υποσχόταν πως δεν θα περιοριζόταν στην Ελλάδα, πως θα άλλαζε ολόκληρη την Ευρώπη. «Τι έχουμε πλέον να χάσουμε; - τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί;» αναρωτιόντουσαν ολοένα και περισσότεροι ψηφοφόροι.

Η αλήθεια είναι ότι οι δανειστές δυσκόλευαν όσο μπορούσαν την κατάσταση. Η όποια μεταρρυθμιστική πνοή της κυβέρνησης φαλκιδευόταν από τα καινούργια μέτρα που της επέβαλλε η τρόικα, επιβαρύνοντας περαιτέρω την καθημερινότητα του κόσμου. Από τα προαπαιτούμενα που έθεταν προκειμένου να εκταμιεύσουν την κάθε δόση, η οποία θα αιμοδοτούσε το ελληνικό δημόσιο ταμείο. Βρισκόμασταν κάθε λίγους μήνες με την ψυχή στο στόμα. Ώσπου να ευδοκήσουν οι τροϊκανοί να ανοίξουν λίγο τη στρόφιγγα. «Την πήραμε κι αυτήν τη δόση!» πανηγύριζαν τότε οι κυβερνώντες και τα φίλια μέσα. «Σαν τους ναρκομανείς κάνετε!» τους λοιδωρούσε η αντιπολίτευση.

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση παγιδευόταν στις αντιφάσεις της. Ο Αντώνης Σαμαράς κι ακόμα περισσότερο ο Ευάγγελος Βενιζέλος έδειχναν να έχουν κατανοήσει πως άμα δεν απαλλάσσονταν από την κακοδαιμονία του παρελθόντος, δεν επρόκειτο να δουν χαΐρι. Οι παθογένειες όμως του παλαιοκομματισμού, του συντεχνιασμού, της εξυπηρέτησης μικρών και μεγάλων συμφερόντων δεν ξερριζώνονταν. Άναυδος άκουσα μια μέρα – πού; - στα γραφεία της Δημοκρατικής Αριστεράς!- τον κανόνα του 4-2-1.

Την αναλογία με την οποίαν στελεχώνονταν οι δημόσιες θέσεις. Σε κάθε τέσσερις Νεοδημοκράτες, αντιστοιχούσαν δύο Πασοκτζήδες και ένας Δημαρίτης. Δεν διέθετε -θα ρωτήσετε- η Δημοκρατική Αριστερά αξιόλογους ανθρώπους, οι οποίοι άξιζε να υπηρετήσουν την κρατική μηχανή; Ασφαλώς και διέθετε. Εδώ μιλάμε ωστόσο για το μοίρασμα μιας πίτας. Κι ας ήταν δύσπεπτη, κι ας ήταν μάλλον δηλητηριασμένη, καθένας διεκδικούσε σθεναρά το κομμάτι του.

Αποκορύφωμα εκείνου του ερμαφροδιτισμού; Το κλείσιμο της ΕΡΤ.