Όταν ο Μπαντέρας (ξανα)συναντά τον Αλμοδοβάρ!

Ο Ισπανός μαέστρος της μεγάλης οθόνης φαίνεται ακούραστος παρά τα 61 του χρόνια.Παρουσιάζει τη νέα του ταινία «La piel que habito» («Το δέρμα που κατοικώ») που από τις πρώτες δημοσιογραφικές προβολές έχει αποσπάσει τις πιο θετικές κριτικές την ώρα που έχει στα σκαριά την επόμενη ταινία του.
 
Η ταινία που αναμένεται στις ελληνικές αίθουσες στα μέσα Σεπτεμβρίου αποδεικνύει για μία ακόμη φορά πόσο ευφάνταστος και διαφορετικός σκηνοθέτης είναι ο Αλμοδόβαρ. Το σενάριο το έγραψε ο ίδιος εμπνευσμένος από το μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων Thierry Jonquet. Μια ταινία με σασπένς και μια «αρρωστημένη» πατίνα.
 
Ο Αντόνιο Μπαντέρας στην ουσία ξεκίνησε την καριέρα του με τον Αλμοδόβαρ. Το 1986 το εντυπωσιακό του πρόσωπο εμφανίστηκε σε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «Matador» του Αλμοδόβαρ. Δύο χρόνια αργότερα, το 1988, θα συμμετέχει στην ξεκαρδιστική «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» και το 1990 θα βρεθεί στην πολύ σέξι ταινία «Δέσε με», και οι δύο του Ισπανού σκηνοθέτη. Πλέον το όνομά του φτάνει και ως την Αμερική όπου ο Antonio Banderas θα χτίσει τον χολιγουντιανό του μύθο. Ακριβώς 21 χρόνια μετά την τελευταία τους συνεργασία Αλμοδόβαρ και Μπαντέρας ξανασυναντιούνται σε μια ταινία που πραγματικά κόβει την ανάσα.
 
Ο Λεντγκάρντ (Μπαντέρας) είναι ένας πάμπλουτος πλαστικός χειρούργος. Ζει σε ένα μικρό παλάτι με δικό του χειρουργείο στο υπόγειο όπου μυστικά εκτελεί πειράματα σε μια πολύ πρόθυμη νεαρή, τη Βέρα (Ελενα Ανάγια), αντικαθιστώντας το ανθρώπινο δέρμα της με δέρμα γουρουνιού. Είναι άραγε αυτή η γυναίκα του, που λέγεται ότι πέθανε σε αυτοκινητικό δυστύχημα ή απλά μια κοπέλα που της μοιάζει; Η σχέση τους μοιάζει ερωτική αλλά είναι μια σχέση γεμάτη βία, όπως και οι περισσότερες που περιτριγυρίζουν τον χειρουργό. Και ο Αλμοδόβαρ αφήνει πολλά ερωτήματα να λυθούν σιγά και βασανιστικά κατά τη διάρκεια της ταινίας. Η ερμηνεία του Μπαντέρας πραγματικά δικαιώνει τον Αλμοδόβαρ. Θυμίζει παλιούς κλασικούς γόηδες του ασπρόμαυρου κινηματογράφου και του πάει ο ρόλος του κακού (που τελικά καταφέρνει να γίνει συμπαθής). Με εμφανείς επιρροές από τον παλιό κινηματογράφο και τις κλασικές ταινίες τρόμου του Χίτσκοκ, ο Αλμοδόβαρ πραγματικά καταφέρνει να κρατήσει μια πολύ καλή ισορροπία μεταξύ δράματος, φόβου και πόθου.