Αντίο καλέ μας άνθρωπε

Ο «καλός άνθρωπος» του ελληνικού κινηματογράφου που αγαπήθηκε όσο λίγοι από το κοινό, αλλά και τους ανθρώπους του χώρου, πέθανε στις 7.10 το πρωί της Τρίτης στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός στην Αθήνα όπου νοσηλευόταν το τελευταίο χρονικό διάστημα.

«Έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών, διακριτικά, ακριβώς όπως έζησε όλα του τα χρόνια, παρά τη φήμη και το γεγονός ότι ειδικά τον τελευταίο καιρό κάμερες και δημοσιογράφοι τον πολιορκούσαν στενά. Αθόρυβος, σχεδόν ανθρωποφοβικός, ο Θανάσης Βέγγος ανήκει στους τελευταίους της γενιάς που χάρισε στην μεταπολεμική Ελλάδα άφθονο γέλιο. Απέφευγε τις συνεντεύξεις και στις λιγοστές δημόσιες εμφανίσεις του οι δημοσιογράφοι κρέμονταν από τα χείλη του κυριολεκτικά.

Η είδηση του θανάτου του έχει σκορπίσει τη θλίψη σε όλη την Ελλάδα. Ειδικά στο Διαδίκτυο, σπεύδουν άπαντες, επώνυμοι και μη να αποτίσουν φόρο τιμής και να πουν ένα αντίο στον ηθοποιό που λάτρεψαν. Διαβάστε αναλυτικά

Καλός οικογενειάρχης, καλός επαγγελματίας, καλός συνάδελφος αφοσιώθηκε με λατρεία στον κινηματογράφο αγνοώντας σχεδόν την μικρή οθόνη, την οποία τίμησε με την παρουσία του ελάχιστες φορές. Ο Θανάσης Βέγγος, ο δικός μας Θανάσης, δεν σπούδασε ηθοποιός. Υπήρξε αυτοδίδακτος.

Ήταν λατρεμένος κωμικός ηθοποιός και έπαιξε σε 126 ταινίες, σε 52 από τις οποίες ως πρωταγωνιστής, ενώ σκηνοθέτησε (πρωταγωνιστώντας ταυτόχρονα) ακόμη επτά ταινίες. Γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο του Πειραιά, στις 29 Μαΐου του 1927 από το Βασίλη και την Ευδοκία Βέγγου, των οποίων ήταν και το μοναδικό παιδί.  Ο πατέρας του ήταν δημόσιος υπάλληλος, συγκεκριμένα εργαζόταν στην Εταιρεία Ηλεκτρισμού, και ήρωας της αντίστασης. Μετά τον πόλεμο, εκδιώχθηκε από τη δουλειά του εξαιτίας των πολιτικών του φρονημάτων. Η απόλυση του πατέρα του προκάλεσε, όπως ήταν αναμενόμενο, σοβαρό οικονομικό πρόβλημα στην οικογένεια του Θανάση, κάτι που τον αναγκάζει να ριχτεί στον αγώνα για το μεροκάματο. Κυριότερη μεταξύ των επαγγελμάτων με τα οποία ασχολήθηκε ήταν η απασχόληση σε επεξεργασίες δερμάτων. Παράλληλα έκανε διάφορα μικροθελήματα στη γειτονιά του. Τα χρόνια 1948-1950 εξορίστηκε στη Μακρόνησο, όπου γνωρίστηκε με τον μετέπειτα γνωστό σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο. Αυτή η γνωριμία οδήγησε στην πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, το 1954 στην ταινία Μαγική Πόλις του Κούνδουρου. Για τα επόμενα πέντε χρόνια έπαιξε σε μικρούς ρόλους, εργαζόμενος παράλληλα και ως φροντιστής στα πλατό. Την περίοδο αυτή εμφανίστηκε σε μερικές από τις πιο ιστορικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως Ο δράκος, Διακοπές στην Αίγινα, Μανταλένα, Συννεφιασμένη Κυριακή, Ο Ηλίας του 16ου, Ποτέ την Κυριακή. Ο πρώτος του μεγάλος ρόλος είναι μαζί με το Νίκο Σταυρίδη στην ταινία Οι δοσατζήδες του 1960. Τον ίδιο καιρό, το 1959 πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού όχι από Σχολή αλλά ως εξαιρετικό ταλέντο με εξετάσεις σε ειδική επιτροπή. Η πρώτη του θεατρική παράσταση ήταν στην επιθεώρηση «Ομόνοια πλατς πλουτς», δίπλα στους Νίκο Ρίζο και Γιάννη Γκιωνάκη, επίσης το 1959.