Ένα σύγχρονο αθηναϊκό χρονογράφημα

Με τον Νίκο Βατόπουλο είμαστε του ΄60. Όχι, της γενιάς του ’60 αλλά δύο γέννες μέσα στο 1960. Εκείνος τον Ιούλιο, εγώ τον Νοέμβριο. Βρεθήκαμε στη «Καθημερινή» στα τέλη της δεκαετίας του ΄80. Είκοσι και κάτι. Εκείνος στο Πολιτιστικό, εγώ στο Οικονομικό. Τον έβλεπα στο λεωφορείο που παίρναμε από την Ακαδημίας και Βουκουρεστίου για να συμμετάσχουμε στο καθημερινό ατελείωτο βάσανο του πήγαινε και έλα στη Παλλήνη, στα γραφεία της αλήστου μνήμης εκδοτικής εταιρείας «Γραμμή» στην οποία είχε ενταχθεί και η εφημερίδα μας, «Η Καθημερινή». Ευτυχώς, το μαρτύριο τέλειωσε γρήγορα. Και κατεβήκαμε ξανά στο Κέντρο. Όχι, στο παραδοσιακό κτήριο της Σωκράτους αλλά στο πολυώροφο κτήριο γραφείων στις αρχές της Σταδίου. Ξανασυναντηθήκαμε για λίγο και στην εφημερίδα «Το Βήμα», εκεί στην Χρήστου Λαδά (στο ιστορικό Συγκρότημα μεταξύ της Σταδίου και της Πλατείας Καρύτση). Τον έζησα καλά με την πρωτοβουλία – την δικής του έμπνευσης διαδικτυακή πρωτοβουλία «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα», χάρηκα με την έκθεση του «Η Αθήνα της δεκαετίας του 1960» στην Ελληνοαμερικανική Ένωση και θυμήθηκα μια από τις καλύτερες συνεργασίες μας – ένα κείμενο του μαζί με τον Δημήτρη Ρηγόπουλο για την αστική Αθήνα μέσα από εξώφυλλα του περιοδικού «Εικόνες» (πορτραίτα γυναικών ηθοποιών). Τελευταία, από το 2014 βρεθήκαμε – μετά από πρόταση της φίλης Πόπης Διαμαντάκου, τη σύμφωνη γνώμη του Γιώργου Καμίνη και την έγκριση του Δημοτικού Συμβουλίου του δήμου Αθηναίων- στο ίδιο τραπέζι συνεδριάσεων του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ).

Ο Βατόπουλος με το νέο βιβλίο του – Περπατώντας στην Αθήνα, εκδόσεις Μεταίχμιο- δικαιώνει τον απόλυτα συμβατό με την δουλειά του χαρακτηρισμό του Αθηναιογράφου. Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή και να διαφωνεί με την ματιά του αλλά ο Βατόπουλος έχει καταφέρει να φτιάξει εκ του μηδενός μια αστική γεωγραφία με πολύτιμα στοιχεία τη μνήμη αυτής της πόλης αλλά και την ιστορία της μέσα από την αρχιτεκτονική της, τους δρόμους, τις πλατείες της. Εν τέλει, όλες αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που μας παραδίδει η καθημερινότητα της ζωής μας αλλά και οι μοναχικές βόλτες, οι περίπατοι στο …πουθενά.

Ο Νίκος Βατόπουλος γράφει: «Η πρώτη μνήμη μου από την Αθήνα που άλλαζε όταν και εγώ μεγάλωνα μαζί της ήταν μια κατεδάφιση στην οδό Πατησίων, στο ύψος του Αγίου Μελετίου. Ήταν ένα από τα “αγαπημένα” μου σπίτια , παρότι ήμουν δεν ήμουν πέντε ετών. Μου έκαναν εντύπωση τα μαρμάρινα λιοντάρια που φαίνονταν στο βάθος του κήπου, στη βάση της εξωτερικής σκάλας με τους φοίνικες παραστάδες. Με είχε κλονίσει η θέα της μπουλντόζας και τα σύννεφα της σκόνης».

Η έκδοση φιλοξενεί 49 μικρής έκτασης κείμενα μαζί με δικές του φωτογραφίες – ένα ιδιότυπο, σύγχρονης κοπής αθηναϊκό χρονογράφημα που αντί για πρόσωπα έχει κτήρια και δρόμους- που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Η Καθημερινή». Όπως λέει ο ίδιος τα κείμενα και οι φωτογραφίες που συγκροτούν την έκδοση αποτελούν «σπαράγματα πρόσφατων μοναχικών περιπλανήσεων στους δρόμους της Αθήνας». Και προσθέτει, «είναι μια μικρή ελεγεία στο μέτρο του πολιτισμού που γέννησε η Αθήνα και που εξακολουθεί και σήμερα να επιμένει να αναφύεται, έστω και αν μοιάζει απρόσκλητος, περιθωριοποιημένος και αγνοημένος».