Το δυνατό κοντράστ

Διαβάζω στο βιογραφικό του: «Ο Νίκος Παπαδάκης είναι Καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης (…) Αγαπάει ιδιαίτερα την Τέχνη, ωστόσο δεν είναι ποιητής ούτε τεχνοκριτικός».

Τον περασμένο Φεβρουάριο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Σιδέρης το βιβλίο του με τίτλο ChiaroScuro – Μια ποιητική δοκιμή κι ένα κείμενο σε 3 Πράξεις. Στο προλογικό σημείωμα του ο ίδιος γράφει: «Αν πιστέψουμε την συνομολογημένη αμαρτία, που περιγράφει ο Borges στον "Καθρέπτη και το Προσωπείο", οι λέξεις (έστω κάποιες λέξεις) επιτρέπουν στους ανθρώπους να γνωρίσουν την Ομορφιά. Μια μορφή εξιλέωσης για αυτήν την ανέλπιστη στιγμιαία πληρότητα είναι ίσως η επανεπιστροφή στις ρωγμές, έστω κι αν στο "Chiaroscuro" επιτελείται με πολύ διαφορετικούς όρους από την πρώτη μου συλλογή... Το "Chiaroscuro" επιχειρεί μια (δειλή) συνομιλία με τον χρόνο, την απώλεια, τον έρωτα και κάποιες από τις συγκροτησιακές διαστάσεις αυτού που συχνά αποκαλούμε "ανθρώπινη ύπαρξη"... Ο χρόνος ενίοτε μάς ελεεί. Και όχι σπάνια μάς επιβαρύνει με προσωπικούς δαίμονες, για να απονευρώνει την ίδια του την ελεημοσύνη... Ώρα λοιπόν να (ξανα)συρθεί η κουρτίνα. Ξημερώνει άλλωστε».

Οι ποιητικές δοκιμές του Νίκου Παπαδάκη – ο ίδιος ονομάζει το ChiaroScuro, μια ποιητική δοκιμή σε 17 «μονόπρακτα»- μπορούν να διαβαστούν ή και να χαρακτηρισθούν ως αφορμές για λιμπρέτα όπερας, λιμπρέτα που αγνοείται η τύχη του με πιθανότερο ενδεχόμενο ότι δεν γράφτηκαν ή δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Δεν τα σήκωνε το κλίμα, το κλίμα του Νότου. Ένα κλίμα που δεν ευνοεί τις μεγάλες παραγωγές αλλά τα θραύσματα και τα σπαράγματα τους. Που αποθεώνει το μικρό μέγεθος με το πλούσιο, πρωτότυπο και αυθεντικό που «σπάει» τις φόρμες και ξεχειλίζει από το συναίσθημα και το δόσιμο.

Ένα λιμπρέτο όπερας πήγε να γράψει και ο Νίκος Παπαδάκης αλλά δεν του βγήκε καθώς η γαλλική κουζίνα με τις αυστηρές δοσολογίες της του πέφτει βαριά… Εκείνος είναι λάτρης του μεζέ και του κεράσματος, της μικρής φόρμας που συνοδεύει το ποτό – την τσικουδιά του τόπου του αλλά και το δροσερό λευκό κρασί με τα αρώματα της Μεσογείου.

Ο Νίκος Παπαδάκης ένας πιστός της μεγάλης ευρωπαϊκής παράδοσης του πολιτισμού που έχει στο κέντρο του τον άνθρωπο αναμετριέται συνεχώς με τις ρωγμές που αφήνει η πραγματικότητα του Κόσμου μας στις καρδιές, τις ψυχές και τα σώματα μας . Ο ίδιος αναπνέει και εμπνέεται από αυτές τις ρωγμές – δεν θέλει και δεν φιλοδοξεί να βρει υλικά για να τις κλείσει. Να τις φωτίσει θέλει για να αναδείξουν την αλήθεια των πραγμάτων αλλά και την ανθρώπινη τραγωδία στο βάθος τους.

Έτσι λοιπόν τα λιμπρέτα που δεν γράφτηκαν κατέληξαν κάτι ανάμεσα σε υπομνηματισμούς και σημειώσεις στο όριο των σελίδων πανεπιστημιακών συγγραμμάτων και αναρτήσεων με ευαισθησία και ευγένεια σε social media. Κάτι σαν τα μονοπλάνα των σκηνοθετών…