Τίνα Μανδηλαρά

Στην αρχή ήταν η απόφασή του να κερδίσει τη συμπάθεια και την εμπιστοσύνη της ομάδας του, στη συνέχεια η αυθόρμητη δήλωση συγγνώμης από το ελληνικό κοινό επειδή δικαιολογημένα εκνευρίστηκε με τα άδικα σφυρίγματα των διαιτητών και του επιβλήθηκε τεχνική ποινή (!), κάτι αδιανόητο για προπονητή.

Με το πράο και οικείο προφίλ, σαν ένας συγγενής που θα ήθελε να έχει κανείς μονίμως στην παρέα του, που μπορεί, όπως στο γνωστό ποστ αεροπορικής εταιρείας, να καλεί on board ταυτόχρονα τους κορυφαίους παίχτες και την κυρία Βασιλική ώστε να μη λείψει κανείς, που ξέρει να κερδίζει ακόμα και ανατροπές στα σφυρίγματα των διαιτητών εξηγώντας τους αναλυτικά το κάθε τους λάθος δίνοντας μαθήματα υψηλής τεχνικής, ο Ιτούδης έγινε όχι μόνο ο κόουτς της Εθνικής μας ομάδας αλλά όλων μας.

Και επειδή ως γνωστόν αυτό που κρίνει τον στρατηγό στο παιχνίδι, την πολιτική και τον έρωτα είναι οι ελάχιστες χειρονομίες που μπορεί να τον κάνουν χαμερπή ή μεγαλειώδη, αυτό που συνέβη στα τελευταία δευτερόλεπτα στον αγώνα με την Ουκρανία είναι που έδωσε στον Ιτούδη για πάντα τα εύσημα και τη θέση του στρατηγού.

Η ελάχιστη εκείνη κίνησή τού να μην κλείσει τον αγώνα με 100άρι στο σκορ για να μη θίξει τους Ουκρανούς, οι οποίοι μέχρι τότε έπαιζαν εντελώς αντιαθλητικά πετώντας τον Γιάννη πέντε φορές πάνω στα σίδερα, είναι αναμφίβολα κίνηση σπουδαίου ανδρός, που ακολουθεί με ακρίβεια τους άγραφους νόμους που θα ακολουθούσε μια Αντιγόνη, ένας ηγέτης και πολεμιστής στη μάχη. Σπάνιο στις μέρες μας που όλοι αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων και ως εκ τούτου απαραίτητο.

Μακάρι να υπήρχε ένας Ιτούδης σε κάθε πεδίο της εξουσίας ή του δημόσιου βίου. Τότε όλα, ίσως, φάνταζαν καλύτερα και πολύ πιο ελπιδοφόρα.