Θοδωρής Τσίκας

Ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή: Με τον πρύτανη κ. Φορτσάκη ουδεμία σχέση έχω, άσε που για κάποιο λόγο δεν μου αρέσει και η φάτσα του.

Δεν μου έχει κάνει τίποτα ο άνθρωπος, αλλά βρε αδελφέ είναι κάποιες φάτσες που σε εμπνέουν να τις συμπαθήσεις με την πρώτη ματιά και κάποιες άλλες όχι. Ο Φορτσάκης είναι από τις δεύτερες, όμως αυτό δεν έχει σημασία

Όπως σημασία δεν έχει ότι απέσπασε εύσημα δίοτι κατάφερε (με τη βοήθεια των ΜΑΤ) να συνεδριάσει η Σύγκλητος.

Όμως ο κ. Φορτσάκης έριξε μια ιδέα στο τραπέζι περί ηλεκτρονικής ψηφοφορίας των φοιτητών ως μέσο για την πραγματοποίηση γενικών συνελεύσεων οι οποίοι αντέδρασαν με καταλήψεις.
Η ιδέα αυτή του Φορτσάκη με βρήκε σύμφωνο. Στο 2014 ζούμε, why not που λένε και οι Άγγλοι.
Η ηλεκτρονική ψηφοφορία θα εξασφάλιζε μαζικότητα και συμμετοχή, πράγμα που οι “δημοκρατικές και προοδευτικές παρατάξεις” ευαγγελίζονται πως θέλουν.

Γιατί αντιδρούν; Τι φοβούνται;         
Οι φοιτητές αυτή τη στιγμή κάνουν κατάληψη Κάνουν για να υπερασπιστούν τη «δημοκρατική λειτουργία» του πανεπιστημίου, αρνούμενοι την προοπτική της ευρύτερης συμμετοχής. Για σκεφτείτε το: Δεν είναι αντίφαση αυτό;

Oσοι έχουν περάσει από αμφιθέατρα και γενικές συνελεύσεις ξέρουν πολύ καλά πως σε αυτές μετέχουν και εν τέλει αποφασίζουν ελάχιστοι για λογαριασμό όλων. Είναι αυτό δημοκρατικό;
Ο αντίλογος λέει “ας πάνε περισσότεροι”. Σωστό.

Αλλά δεν πάνε για τον απλούστατο λόγο πως η απουσία τους είναι επί της ουσίας η περιφρόνηση στις συγκεκριμένες διαδικασίες των γενικών συνελεύσεων των 50 ατόμων, η ακύρωσή τους στην πράξη και εν τέλει το γύρισμα της πλάτης σε αυτούς που επιμένουν να θεωρούν πως η κατάληψη σε μια σχολή (και ότι αυτή συνεπάγεται) είναι η μόνη λύση διεκδίκησης δίκαιων ή μη αιτημάτων.

Στο τέλος της μέρας ποιος κερδίζει από τις καταλήψεις;
Oι φοιτητές που χάνουν μαθήματα και εξάμηνα;
Οι καθηγητές που κάθονται σπίτι τους και πληρώνονται αφού δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους;
Tα πανεπιστημιακά κτίρια που γεμίζουν αφίσσες και συνθήματα, μπογιές και βρωμιά;
Οι καφετέριες γύρω από τα πανεπιστήμια που κάνουν καλό τζίρο;
Τί προσέφερε τόσα χρόνια αυτή η πρακτική επί της ουσίας στις διεκδικήσεις του φοιτητικού κινήματος;

Σε πρώτο πρόσωπο η φοιτητική μου εμπερία είχε να κάνει με ένα γαλλικό παναπιστήμιο το Paris VIII, πιο γνωστό σαν αυτό της Vincennes. Οσοι γνωρίζουν ξέρουν πως ήταν ένα από τα πλέον προοδευτικά έως και επανασταστικά. Δεν θυμάμαι ποτέ να βάψαμε τοίχους, να σπάσαμε αμφιθέατρα, να καταστρέψαμε υλικό του ιδρύματος…
Κι΄ όμως από αυτό το πανεπιστήμιο ξεκίνησε (έτσι λένε όσοι το έζησαν) ο Μάης του ’68…

Για να τελειώνουμε: Όλοι αυτοί που κάνουν τις καταλήψεις τί πανεπιστήμιο θέλουν;
Tι είδους παιδεία ονειρεύονται; Πού τοποθετούν το ρόλο του καθηγητή και πού αυτόν του φοιτητή;

Aλήθεια ξέρει-μπορεί κάποιος να μου απαντήσει;

Mήπως εντέλει το ζητούμενο από όλους αυτούς πως φωνάζουν ότι κόπτονται για την ελευθερία του λόγου και της άποψης, είναι να μην χαθούν οι κομματικές «ακαδημίες» στελεχών μέσα στα ΑΕΙ (όπως έγραψε και ένας φίλος); Mήπως ο όρος “τεχνοφασισμός” που εισήγαγε η αντιπολίτευση για τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες είναι η αγωνία της επιβίωσης του φασισμού των λίγων που μετέχουν στην παρωδία των “γενικών” συνελεύσεων, εναντίον των πολλών που τους έχουν γυρίσει την πλάτη;

Απλώς ρωτάω.