Τάσος Καραμήτσος

Μπορεί βασικά να μάθουμε (για την ακρίβεια, να ξαναμάθουμε) να ζούμε με την απειλή του κακού γείτονα, αφού ο συγκεκριμένος ηγέτης ούτε φαίνεται να πέφτει, ούτε μοιάζει να σκέφτεται ή να είναι σε θέση να ακολουθήσει άλλη τακτική εκτός από αυτή που πλέον περιγράφουν και τα μεγάλα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης, που επηρεάζουν την κοινή γνώμη, αλλά εμπεδώνουν και οι σημαντικοί ξένοι ηγέτες.

Το δείχνει ο Ερντογάν με τη συμπεριφορά του σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο κι αλλού, το καθιστά σαφές και στο δικό μας το ζήτημα, το Ελληνοτουρκικό. Θεωρεί ότι διάλογος γίνεται μόνο αφού πιέσεις τον αντίπαλο και φυσικά η πιο αποτελεσματική πίεση είναι με τα όπλα, για όποιον υπερισχύει εκεί, όπως ο ίδιος.

Η Ελλάδα στη συγκεκριμένη περίπτωση και συγκυρία δεν έχει πολλές επιλογές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να τον κοιτάζει με τα χέρια κατεβασμένα ως πιο αδύναμη στρατιωτικά. Ούτε το κάνει φυσικά, ούτε και θα τον «κοιτάζει» αν έρθει η ώρα, και ο Ερντογάν το γνωρίζει αυτό καλά. Ενα επεισόδιο ή μια σύρραξη ωρών δεν είναι PlayStation - και οι δύο θα χάσουν. Αρα κι αυτός θα μετρήσει απώλειες.

Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ο Ερντογάν, πέρα από τις προκλήσεις που καθημερινά επιχειρεί, θα αποφασίσει να «πατήσει το κουμπί», να πάει σε θερμό επεισόδιο ή ακόμα πιο κάτω, δηλαδή σε μια κανονική πολεμική σύρραξη. Ισως, όμως, να μην τον πειράζει καθόλου -να τον βολεύει- να μας εξαναγκάσει σε ένα οποιουδήποτε είδους σκηνικό εμπλοκής, το οποίο θα είχε να προβάλει ως δικαιολογία στον διεθνή παράγοντα, κυρίως στην Ευρώπη, μια και έχει τεράστια οικονομικά συμφέροντα με αυτή.


Στην πραγματικότητα δεν θέλει (με τίποτα) να υποστεί κυρώσεις από την Ευρωπαϊκή Ενωση, γι’ αυτό και δεν θα το πάει μέχρι τέλους ώστε να τις προκαλέσει. Οσοι πιστεύουν ότι οι Ευρωπαίοι αν λάβουν μέτρα, αυτά θα είναι ασήμαντα, απλά δεν γνωρίζουν το θέμα. Οι κινήσεις του Ερντογάν είναι μεν απρόβλεπτες χρονικά, αλλά δεν φαίνεται να μοιάζουν με απόρροια εκνευρισμού ή άλλων εξωγενών συγκυριών. Κινείται συστηματικά, λίγες ημέρες πριν (θεωρητικά) οριστεί ο ελληνοτουρκικός διάλογος, με σκοπό όχι τόσο την αποφυγή του διαλόγου, αλλά τον επηρεασμό της ατζέντας του. Είναι σαφές ότι θέλει να τα βάλει όλα στο τραπέζι και όχι μόνο όσα εμείς θέλουμε και λογικά να συζητάμε.


Το πολιτικοστρατιωτικό αυτό θρίλερ δεν θα έχει εύκολο δρόμο, ούτε ορατή ημερομηνία λήξης. Δεν χωρούν εύκολα λόγια εντυπωσιασμού από τον πρωθυπουργό, ούτε όμως θεωρώ ότι βλάπτουν οι πιο σκληρές δηλώσεις της αντιπολίτευσης (Τσίπρας για 12 μίλια) ή του πρώην πρωθυπουργού Σαμαρά («δεν μιλάμε με πειρατές», αναφερόμενος στον Ερντογάν). Ολοι γνωρίζουν τη διαφορά αξιώματος και τους συμβολισμούς, αρκεί την κρίσιμη ώρα να είναι όλοι μαζί.


Θέλει όντως μεγάλη προσοχή και υπομονή όλο αυτό το «δύσκολο έργο» με τον αχαλίνωτο Τούρκο πρόεδρο, αλλά μπορεί να έχει αίσιο τέλος, αφού ο Ερντογάν κινείται απειλητικά όχι έναντι μιας χώρας, αλλά... μιας ντουζίνας από χώρες. Είναι απολύτως βέβαιο ότι κάποια ώρα... κάτι θα χάσει απ’ όλα αυτά. Αρκεί με τη στάση μας να μην είμαστε αυτοί που θα χάσουμε πρώτοι.