Τάκης Πουρναράκης

Διαπίστωσα από πρώτο χέρι, την απίστευτη οργή που κυριαρχεί στην ψυχή μερίδας νέων ανθρώπων. Νέων παιδιών, ανήλικων ακόμη ή στα όρια της ενηλικίωσης που δεν εκπαιδεύτηκαν σωστά από την οικογένειά τους «...όσους μιλούσαν με βρισιές γιατί ποτέ δε ‘μαθαν τρόπους». Δεν διδάχτηκαν πως για να είσαι σεβαστός πρέπει πρώτα εσύ να σέβεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους.

Έφηβοι που δεν δέχονται «πρέπει» και κανόνες, έμαθαν με το σκληρό τρόπο ότι τα λάθη έχουν τίμημα. Με τη συμπεριφορά τους αυτοπροσδιορίζονται εκτός συστήματος. Ζουν όμως μέσα σ’ αυτό, από αυτό και ασφυκτιούν. Είναι εγκληματικό όταν πιέζεσαι από παντού να ξεσπάς στο γκάζι. Μετατρέπεται σε όπλο το μηχανάκι ή το αυτοκίνητο και το κακό δε ρωτάει πως σε λένε, πόσο χρονών είσαι, αν έχεις δίκιο ή άδικο. Δε κρατάει κανείς τεφτέρι ποιοι αδικήθηκαν...

Στο δρόμο δε φτουράει η δικαιολογία της μαμάς:

«Μα δεν έφταιγε ο Γιωργάκης μου», αν μείνεις ανάπηρος δε ξεγίνεται με ψέματα. «Δεν είναι μπάτσος, είναι αστυνομικός και δεν έχει κανένα δικαίωμα να σας μιλήσει άσχημα, να τον εγκαλέσετε επ’ ονόματί μου, αν ξανασυμβεί» τονίζει ανώτατο στέλεχος της Τροχαίας. «Δε μετανιώνεις όταν μας γράφεις; Που να βρω 1100 ευρώ πρόστιμο όταν έχω να θρέψω 4 ανήλικα αδέρφια και οι γονείς μου είναι ανήμποροι;» αντιδρά με οργή ένα αμούστακο αγόρι που δουλεύει διανομέας αλλά δεν έχει δίπλωμα. «Μετάνιωσα όταν άφησα ένα ζευγάρι με μηχανάκι, δεν είχε δίπλωμα το αγόρι, δεν είχε κράνος η κοπέλα, με έπιασε το φιλότιμο, τους ήξερα, γειτονιά, παρακάτω ήταν το σπίτι. Χτύπησαν 500 μέτρα πιο κάτω η κοπέλα σκοτώθηκε επιτόπου, ο νεαρός έμεινε ανάπηρος και εγώ βρέθηκα να κάνω ανάκριση στον παππού, δεν είχε δει το στοπ. Αν τους είχα κρατήσει…» ήταν η απάντηση του αστυνομικού.

Συμπεράσματα: Δεν αφήνουμε τα συναισθήματα να οδηγούν. Σεβόμαστε τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας χωρίς αυτούς οι δρόμοι θα ήταν ζούγκλα. Πάντα ζώνη ή κράνος. Φερόμαστε στο δρόμο όπως θα θέλαμε να φερθούν σ’ ένα αδύναμο μέλος της οικογένειάς μας.