Παναγιώτης Ν. Κρητικός

Ενόψει όλων αυτών των κινδύνων και των πρόσφατων εξελίξεων στα κατεχόμενα (επίσκεψη Ερντογάν), δεν ξέρω πόσο συνετό είναι η επέτειος της αποκατάστασης της Δημοκρατίας να εξακολουθεί να έχει πανηγυρικό χαρακτήρα.

Είχα πολλές φορές εκφραστεί αρνητικά στο παρελθόν για την κοσμικότητα που έχει πάρει ο εορτασμός με την φύρδην μίγδην συνάθροιση ετερόκλητων μεγαλόσχημων.

Παλαιότερα, στα πρώτα χρόνια, υπήρχε και ένα μπέρδεμα με τις προσκλήσεις. Προσκαλούνταν και καραμπινάτοι χουντικοί. Είχε μάλιστα σχολιασθεί και από τον ημερήσιο τύπο και είχε μείνει στη μνήμη πολλών ένα δημόσιο σχόλιό μου «ότι δεν προσέρχομαι στη δεξίωση γιατί φοβάμαι να μη συλληφθώ».

Με τον πανηγυρικό και φολκλορικό χαρακτήρα της δεξίωσης, είχε ασχοληθεί και η Ολομέλεια της Βουλής, ύστερα από σχετική πρόταση νόμου που είχα καταθέσει. Είχα υποστηρίξει τότε, ότι η επέτειος της αποκατάστασης της Δημοκρατίας πρέπει να αλλάξει, να εορτάζεται δηλαδή, με άλλου είδους εκδηλώσεις, (όπως π.χ. Πανηγυρική Ολομέλεια της Βουλής, διαλέξεις και επετειακές εκδηλώσεις στα Πανεπιστήμια, την Ακαδημία Αθηνών, τη Μέση και Στοιχειώδη Εκπαίδευση, αλλά και σε άλλους δημόσιους φορείς. Και να γίνεται ουσιαστική αναφορά στην Κυπριακή τραγωδία. Να μην ξεχνάμε ότι η άφρων και προδοτική ανατροπή του Μακαρίου από τον Ιωαννίδη, έδωσε το πρόσχημα στην Τουρκική εισβολή που οδήγησε στον ακρωτηριασμό της Μεγαλονήσου.
Συνεπώς, η ημέρα αυτή έχει διπλό χαρακτήρα: Είναι ημέρα δημοκρατικής χαράς για την Ελλάδα, αλλά και ημέρα εθνικού πένθους για ολόκληρο τον ελληνισμό.

Αν κοιτάξουν οι «συνδαιτημόνες» του Κήπου, τον έναστρο ουρανό, δεν μπορεί παρά να διακρίνουν τις ψυχές των μαρτύρων και των αγνοουμένων του Κυπριακού Ελληνισμού.
*
Και με την ευκαιρία αυτή, να δώσουμε σε μερικές λέξεις το πραγματικό τους περιεχόμενο:

Γίνεται «ταύτιση» της Αντίστασης κατά της δικτατορίας στο εσωτερικό με την «αντίσταση» κατά της δικτατορίας στο εξωτερικό. Δεν ταυτίζονται οι δύο έννοιες. Μία είναι η Αντίσταση κατά της δικτατορίας. Εκείνη στο εσωτερικό που είχε, όχι μόνο την έννοια της προκινδύνευσης, αλλά και το οδυνηρό και αιματηρό κόστος των βασανιστηρίων και των φυλακίσεων.

Η άλλη, η λεγόμενη του εξωτερικού, δεν ήταν αντίσταση κατά της δικτατορίας. Ήταν συμπαράσταση στην Αντίσταση κατά της δικτατορίας. Δεν μπορεί λοιπόν, να ταυτίζεται η αντίσταση των κολαστηρίων του ΕΑΤ-ΕΣΑ με την «αντίσταση» του Παρισιού. Άλλο η Αντίσταση π.χ. του Αλέκου Παναγούλη και άλλο η συμπαράστασή της στο εξωτερικό. Μία συνεπώς, είναι η αντίσταση κατά της δικτατορίας. Η Αντίσταση κατά της Δικτατορίας στο εσωτερικό. Αντίσταση στο απυρόβλητο δεν υπάρχει.

ΥΓ: Ευφυής και επιτυχής η πρόσκληση της Προέδρου της Δημοκρατίας, να καλέσει και τους πραγματικούς ήρωες της Πανδημίας, που δίνουν την καθημερινή μάχη στην πρώτη γραμμή.

*Ο Παναγιώτης Ν. Κρητικός υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ΠΑ.ΣΟ.Κ και πρώην Αντιπρόεδρος της Βουλής.