Παν. Γκρουμούτης

Κορυφαία Μέσα όπως η Wall Street Journal, οι New York Times και το Bloomberg φιλοξένησαν άρθρα και απόψεις αναφορικά με τη διαχείριση του ελληνικού χρέους με αφορμή την έκθεση του ΔΝΤ που καταγράφει “αμφιβολίες” για το εάν η Ελλάδα θα καταφέρει να επιτύχει τους στόχους που της έχουν τεθεί από τους πιστωτές της.

Η πιο ρηξικέλευθη άποψη που διατυπώθηκε μέσω αυτών των άρθρων ήταν της Wall Street Journal που διερωτάται για ποιο λόγο οι Ευρωπαίοι επιμένουν στην τακτική των “αέναων, κυλιόμενων δανείων” προς την Ελλάδα, τακτική που ο αρθρογράφος τονίζει πως έχει αποδειχθεί ατελέσφορη. Μάλιστα ο ίδιος σημειώνει πως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ουσιαστικά απαιτεί να “χαρίσουν” τα ευρωπαϊκά κράτη στην Ελλάδα ένα μέρος του χρέους, ώστε να μπορέσει η χώρα μας να αποπληρώσει στο ίδιο το Ταμείο το σύνολο των δανείων που αυτό της έχει χορηγήσει.

Το να μιλάμε για “χάρισμα” μέρους του χρέους, δηλαδή για ένα νέο “κούρεμα”, είναι κάτι που προσώρας δεν συζητά καν η γερμανική κυβέρνηση. Άρα ας το αφήσουμε...

Στην πραγματικότητα σήμερα η χώρα μας έχει λάβει από τους Ευρωπαίους δάνεια με μέσο χρόνο ωρίμανσης μεταξύ 15 και 30 ετών και με ένα μέσο επιτόκιο περίπου 3,5%. Μεσοβδόμαδα γράφτηκε στον Τύπο μια σκέψη του οικονομικού επιτελείου να 'ανταλλάξει' μέρος των δανείων – κυρίως αυτών που έχουν υπογραφεί διμερώς με κράτη της Ευρωζώνης – με τα περιβόητα “ομόλογα Μπαλαντίρ”, διάρκειας 50 ετών και μετατρεπόμενα σε μετοχές κρατικών οργανισμών. Σκέψη που επίσης βλέπω να αφήνουμε εκτός συζήτησης γιατί πέραν όλων των άλλων ουδείς μπορεί να γνωρίζει ποιοι κα πόσοι οργανισμοί θα έχουν απομείνει σε δημόσιο έλεγχο μετά από μισόν αιώνα...

Επομένως καταλήγουμε στο ρητορικό ερώτημα που διατύπωσε η Wall Street Journal: “Αν η Ελλάδα αρχίσει να προσβλέπει σε 50 χρόνια πληρωμών, γιατί όχι 100 χρόνια ή 200;”. Γιατί να μην εκδώσουμε δηλαδή ομόλογα με μηδενικό κουπόνι και επιτόκιο 1%, ωρίμανσης ενός ή δύο αιώνων;

Προσέξτε: αυτή την άποψη τη διατυπώνει – υπάρχουν και τα σχετικά... γραπτά – αρθρογράφος κορυφαίας αμερικανικής εφημερίδας!

Άποψη που προφανώς έχει την ίδια βαρύτητα – αν όχι για μας τους Έλληνες, σίγουρα για τους Γερμανούς – με την άποψη που μπορεί να διατυπώσουμε εμείς, του τύπου: “γιατί να μην τα γράφουμε τα χρέη στο χιόνι;”.

Πρώτο λοιπόν ΔΕΝ χιονίζει ακόμη, δεύτερον ΚΑΝΕΙΣ δεν πιστεύει ότι η χώρα θα καταφέρει σε βάθος 15 ή 30 χρόνων να αποπληρώσει το σύνολο των δανείων της. Ούτε οι δικοί μας κυβερνώντες, ούτε οι κυβερνήσεις των εταίρων και πιστωτών μας. Το ζήτημα δεν είναι να αποπληρωθούν τα δάνεια. Το ζητούμενο είναι να υπάρχει μια σχέση “αέναης δέσμευσης”.

Μια σχέση των ισχυρότερων οικονομικά κρατών της Ευρώπης με τους ασθενέστερους εταίρους τους (όχι μόνο με την Ελλάδα, αλλά με όλες τις χώρες του Μνημονίου, και με αυτές που έρχονται πίσω μας...) που θα διασφαλίζει την μη διατάραξη των σημερινών ισορροπιών.

Η κεντροευρωπαϊκή “μηχανή” χρειάζεται “ασθενείς κρίκους” για να περνάει τις πολιτικές, οικονομικές και άλλες επιδιώξεις της. Ισχυρός χωρίς αδύνατους δεν νοείται.

Συνεπώς δεν υπάρχει κανένας λόγος για να αλλάξει η “διαχείριση” της κρίσης. Κι άστε τη Wall Street Journal να γράφει πως οι Ευρωπαίοι δεν παραδέχονται την “αποτυχία των πακέτων διάσωσης”. Όπως σωστά καταλήγει στο άρθρο της, “οι Ευρωπαίοι πολιτικοί προτιμούν την αέναη παροχή κυλιόμενων δανείων, διότι αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους”...

Υ.Γ: Εκτός πια κι αν οι ΗΠΑ αποφασίσουν πως τα συμφέροντά τους εξυπηρετούνται διαφορετικά...