Μιλτιάδης Νεκτάριος

Η διακυβέρνηση της Αριστεράς ήταν η μεγάλη εκκρεμότητα της Μεταπολίτευσης. Η Αριστερά οδηγήθηκε στην εξουσία από τα διαδοχικά λάθη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μετά την κρίση του 2008. Η καθολική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο στη κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση, ήταν αναμενόμενη και ανάλογη της αποτυχίας όλων των αριστερών πολιτικών σχηματισμών στην Ευρώπη στα τελευταία 30 χρόνια. Η αποτυχία των αριστερών παρατάξεων οφείλεται στην έλλειψη «θεωρίας παραγωγής» για την αύξηση του εθνικού πλούτου, με αποτέλεσμα την επικέντρωση στις πολιτικές αναδιανομής του υφιστάμενου πλούτου.

Στην Ελλάδα αυτό το πολιτικό έλλειμα της Αριστεράς συνδυάστηκε με παροιμιώδη ανικανότητα στην άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας, στην ουσιαστική διάλυση του εκπαιδευτικού συστήματος, στην διάχυτη παραβατικότητα και ανομία. Επιπλέον, η αριστερή «επαναστατικότητα» υπέκυψε ευσχήμως στις πρωτοφανείς απαιτήσεις των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης για το 3Ο Μνημόνιο, τα θηριώδη «πλεονάσματα» μέχρι το 2060, και την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας μέχρι το 2090.

Το αποτέλεσμα των εκλογών αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει κανένα ουσιαστικό πρόβλημα με την συμπεριφορά των Ελλήνων πολιτών, όπως ισχυρίζονται πολλοί κοινωνιολόγοι και πολιτικοί αναλυτές. Οι πολίτες αντιδρούν στις εναλλακτικές πολιτικές προτάσεις που τους κάνουν τα πολιτικά κόμματα και, στη συνέχεια, τα ανταμείβουν κατάλληλα.

Τώρα, λοιπόν, διαμορφώνονται οι προοπτικές για ένα τριπολικό πολιτικό σύστημα που θα αντικαταστήσει το διπολικό της Μεταπολίτευσης. Η ανασύνταξη του πολιτικού συστήματος της χώρας αποτελεί αναγκαιότητα, διότι το διπολικό σύστημα της Μεταπολίτευσης αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων αναποτελεσματικό και ζημιογόνο και δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της επόμενης περιόδου.

Στην λαϊκίστικη Αριστερά (που περιλαμβάνει και το ΚΚΕ) συγκεντρώνεται περίπου το ¼ του πληθυσμού. Είναι οι οπαδοί της ήσσονος προσπάθειας και του σιτισμού στο κρατικό πρυτανείο, οι αφελείς που γνωρίζουν αλλά προτάσσουν την εμμονή σε ξεπερασμένες ιδεολογίες, και οι αδιάφοροι που ούτε γνωρίζουν ούτε τους απασχολεί το αύριο. Αδιαφορούν για το πατριωτικό κεκτημένο και τις εθνικές παραδόσεις και υιοθετούν μια πολιτική ανοιχτών θυρών για τους πάσης φύσεως μετανάστες. Βασικό εργαλείο της αριστερής ατζέντας για την ισοπέδωση της κοινωνίας αποτελεί η συστηματική υπονόμευση της παιδείας, με την δραματική υποβάθμιση της εκπαίδευσης στο Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο, καθώς και την πλήρη διάλυση των Πανεπιστημίων.

Η συγκέντρωση της λαϊκίστικης Αριστεράς στον ΣΥΡΙΖΑ και στις παραφυάδες του αποτελεί νομοτέλεια, θα επαναοριοθετήσει το πολιτικό φάσμα, και θα απελευθερώσει τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της χώρας οι οποίες θα συγκροτήσουν τον φιλελεύθερο πόλο του πολιτικού συστήματος. Αυτός θα είναι το Νέο Κέντρο.

Ο δεύτερος πόλος του πολιτικού φάσματος περιλαμβάνει τις φιλελεύθερες δημοκρατικές δυνάμεις, που βρίσκονται, κυρίως, στο ΠΑΣΟΚ και σε τμήματα της ΝΔ. Η στρατηγική του κεντρώου χώρου έχει ως κεντρικό δόγμα την ραγδαία οικονομική ανάπτυξη που θα βασίζεται σε μεγάλες επενδύσεις στους τομείς των «διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών» που θα χρηματοδοτηθούν με μέρος των ετήσιων πλεονασμάτων, σε συνδυασμό με την σημαντική μείωση των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών. Η στρατηγική αυτή θα δημιουργήσει εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και θα μειώσει δραστικά το δημόσιο χρέος. Το κυριότερο όφελος, όμως, από την στρατηγική της ανάπτυξης θα είναι η επανένταξη της χώρας στην ομάδα των πρωτοπόρων δυνάμεων της ΕΕ.

Η στρατηγική της ραγδαίας οικονομικής ανάπτυξης είναι η μόνη ενδεδειγμένη για την Ελλάδα του 21ου Αιώνα στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Η κυριότερη προϋπόθεση για την ένταξη της Ελλάδας στις καινοτόμες χώρες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας είναι η δραστική αναβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος, με την μετατροπή των Ελληνικών πανεπιστημίων σε διεθνή κέντρα εκπαίδευσης τόσο στις θεωρητικές όσο και στις εφαρμοσμένες επιστήμες. Η προσέλκυση ξένων φοιτητών και η διενέργεια διεθνών διαπανεπιστημιακών ερευνών θα μετατρέψει την Ελλάδα στο μεγαλύτερο εκπαιδευτικό κέντρο της Ν.Α. Ευρώπης.

Η τρίτη πολιτική επιλογή είναι αυτή της συντηρητικής Νέας Δημοκρατίας, η οποία διαφέρει από το Κέντρο στην θεοποίηση των μηχανισμών της αγοράς, σε αντίθεση με το Φιλελεύθερο Κέντρο που βασίζεται στο κράτος-στρατηγείο και στον συμπληρωματικό ρόλο της ελεύθερης αγοράς.

Επομένως, το πολιτικό ζητούμενο για την Ελλάδα, μετά το κλείσιμο της περιόδου της Μεταπολίτευσης, που οριοθετείτε με την πολιτική καταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η δημιουργία ενός τριπολικού πολιτικού συστήματος, με το Φιλελεύθερου Κέντρο να κινείται στο πολιτικό κέντρο και να αναλαμβάνει τον ρόλο του καταλύτη για την αναδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος της χώρας.

Αυτός ο νέος φορέας θα συνεργάζεται, ανάλογα με την συγκυρία, είτε με το συντηρητικό κόμμα, είτε με τα κόμματα του αριστερού φάσματος, για την επίτευξη ευρύτερων πολιτικών πλειοψηφιών που θα δίνουν την δυνατότητα στη χώρα να κάνει έγκαιρα τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις και την ανασυγκρότηση του παραγωγικού μοντέλου, ούτως ώστε να καταταγεί, τελικά, στην επίλεκτη ομάδα των μικρών αλλά διεθνώς ανταγωνιστικών χωρών.

Αντί για το αενάως συγκρουσιακό δίπολο της Μεταπολίτευσης, ο στόχος είναι στη δημιουργία ενός τριπολικού συστήματος το οποίο θα επιβάλλει την συναίνεση στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Η ιστορική χρησιμότητα του πολιτικού Κέντρου έχει διαπιστωθεί και σε προηγούμενες κρίσιμες στιγμές για την πατρίδα: στην πρώτη διακυβέρνηση του Ε. Βενιζέλου, στην Ένωση Κέντρου, στη δεύτερη περίοδο του ΠΑΣΟΚ, όταν η χώρα επέτυχε τεράστιες προόδους σε όλους τους τομείς.

Η δημιουργία του πολιτικού Κέντρου θα κινητοποιήσει τις πιο δυναμικές ομάδες του ελληνισμού, στη χώρα και στην Ομογένεια, με στόχο την αναγέννηση της Ελλάδας, στη βάση ενός νέου και εξωστρεφούς οικονομικού μοντέλου, που θα φέρει την Ελλάδα στην πρωτοπορία των δυναμικών χωρών του πλανήτη. Έτσι, θα ανοίξει ο δρόμος για την δημιουργία της Νέας Ελλάδας του 21ου Αιώνα.