Νεφέλη Λυγερού

Και αυτό επειδή ο Βουτσάς στην ταινία «Κορίτσια για φίλημα» όχι μόνο δεν είχε σκάφος, αλλά ήταν ταπί και ψύχραιμος. Εξού και γελάει κανείς, όταν η Ρένα Βλαχοπούλου απηυδισμένη του λέει, «κύριε Ράμογλου μην το ξαναπείς το κότερο. Θα το βουλιάξω». Αντιθέτως, ο Τσακαλώτος διαφημίζει αυτό που κατέχει. Ήταν, είναι και παραμένει μία αλαζονική πρακτική το εξ’ Αμερικής if you got it, flaunt it.

Όταν τον ρώτησαν για το κατά πόσο τον επηρέασε η τριβή με την εξουσία, εκείνος υποστήριξε ότι δεν την ψώνισε όπως άλλοι, καθώς διέθετε μία αστική αυτοπεποίθηση. Και για να μην αλλοιώνω το νόημα, μεταφέρω ακριβώς τα λόγια του: «Αν έχεις πάει σε ένα σχολείο που ιδρύθηκε το 1500, σε ένα κολέγιο στην Οξφόρδη που ιδρύθηκε το 1341 δεν έχεις ανασφάλεια. Έχεις μια “αστική αυτοπεποίθηση”. Δεν το λέω με υπεροψία. Το αντίθετο. Η Αριστερά θα ήθελε όλοι οι άνθρωποι να έχουν αυτοπεποίθηση και τα εφόδια για να την αποκτήσουν».

Ο πρώην τσάρος της οικονομίας παραμέρισε την βρετανική ευγένεια της Οξφόρδης –και κάθε ευγένεια εδώ που τα λέμε– προβάλλοντας σαν αριστοκρατικό τίτλο την εκπαίδευσή του! Δημόσια και μάλιστα σε αντιπαράθεση με την ανασφάλεια του Αλέξη Τσίπρα. Δεν μπορεί παρά να θαυμάσει κανείς το γεγονός ότι αυτή η αυτοπεποίθηση, στην οποία αναφέρεται, δεν εκάμφθη ούτε από το γεγονός ότι ενεπλάκη στον πολιτικό στίβο μίας χώρας, της οποίας δεν θέλησε ποτέ να μιλήσει με επάρκεια τη γλώσσα της.

Τα “σπαστά” και ενίοτε ασύντακτα ελληνικά του έχουν αναδείξει και την αίσθηση χιούμορ που διαθέτει. Δεν έχει, άλλωστε, διστάσει να σατυρίσει τον εαυτό του για το μειονέκτημά του. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν φαίνεται να το κουβαλάει ως τέτοιο. Μάλλον θεωρεί τη βρετανική προφορά του και τα “σπαστά” ελληνικά σαν απόδειξη ανωτερότητας!

Και τώρα τί λέει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος; Ας μην κολλήσουμε στα της Οξφόρδης, όσο πιασάρικο και αν είναι, όπως ομολογεί και ο τίτλος. Τί λέει, λοιπόν, ο “πρίγκηψ της Αριστεράς”, όπως φαίνεται να θεωρεί τον εαυτό του; Μια ανάσα πριν από το συνέδριο, σε μία διαφορετικού είδους συνέντευξη, πιο προσωπική, πιο ενδοσκοπική “σφάζει με το βαμβάκι” τον πρόεδρο του κόμματός του.

Ο ίδιος έχει συνείδηση ότι δεν μπορεί να γίνει καπετάνιος του πλοίου. Παραδέχεται –μάλλον με υπερηφάνεια– ότι δεν διαθέτει την λαική απήχηση και την πολιτική ευελιξία για έναν τέτοιο ρόλο. «Η κόρη μου, στα 14 της, μου είπε ότι όταν ο Τσίπρας χαιρετάει τον κόσμο είναι σαν το ψάρι μέσα στο νερό, ενώ εσύ σαν το ψάρι μέσα στο μέλι»!

Και το δεύτερο προσόν του Τσίπρα, η ευελιξία, ο τακτικισμός, Όχι, ο ίδιος δεν διαθέτει λαϊκότητα, δεν αποκλίνει, δεν βάζει νερό στο κρασί του. Είπαμε, θεωρεί τον εαυτό του “πρίγκηπα της Αριστεράς” και μάλιστα της βρετανικής κοπής καθαρόαιμης κοσμοπολίτικης Αριστεράς. Γι’ αυτό και ο Τσακαλώτος ουσιαστικά νιώθει υπερηφάνεια που είναι αυτός που είναι. Και κάπου, λόγω της αίσθησής του ότι είναι “πρίγκηπας” νοιώθει και μία συγγένεια με τον Κυριάκο, η οποία, εξάλλου, διεφάνη στα λεγόμενά του.