Μυρτώ Τζώρτζου

Από την εποχή που ο Γιώργος Παπανδρέου φώναζε τα συνθήματα «Τολμάμε, αλλάζουμε, προχωράμε» και «Νέα Πολιτική, καλύτερη ζωή» μέχρι το πρόσφατο «Γίνεται» του Βενιζέλου έχουν περάσει περίπου 8 χρόνια. Χρόνια στα οποία κανείς δεν τόλμησε τίποτα, κανείς δεν άλλαξε τίποτα και κανείς δεν προχώρησε μπροστά αλλά πίσω. Και φυσικά το “καλύτερη ζωή” δεν το σχολιάζουμε καθόλου.

Έρχεται λοιπόν τώρα ο κύριος Βενιζέλος και μας λέει «γίνεται», χωρίς φυσικά να λέει τι ακριβώς γίνεται και γιατί δεν έγινε μέχρι τώρα. Άλλο ένα σύνθημα-μπαρούφα στη λίστα των αμέτρητων συνθημάτων που μας έχουν σερβίρει σε αυτή τη χώρα. Και που φυσικά εμείς έχουμε χάψει.

Τα τελευταία χρόνια τα ερωτήματα που κάνουμε στις περισσότερες συζητήσεις μας δεν είναι άλλα από το «είναι τόσο ανίκανοι;» ή «υπάρχει άραγε σχέδιο απόλυτης καταστροφής της χώρας το οποίο γνωρίζουν καλά τα δυο μεγάλα κόμματα;» Επειδή ως λαός είμαστε αρκετά αφελείς και ενοχικοί-για το δεύτερο φροντίζουν καλά οι πολιτικοί μας- προτιμούμε να επιλέξουμε το “είναι ανίκανοι” και να αφεθούμε στη μοίρα μας.

Δεν είναι όμως μόνο ανίκανοι. Δεν μπορεί να είναι μόνο ανίκανοι! Το μαρτυρούν ακόμα και τα πιο απλά πράγματα που άλλα δείχνουν και άλλα φαίνεται να είναι.

Ας πάρουμε μερικά παραδείγματα:

1ον Κεφάλαιο: καταθέσεις: Την ώρα που ο κύριος Παπανδρέου εξηγούσε δεξιά και αριστερά πόσο λαμόγια είμαστε ως λαός, άφηνε χρόνο να μεταφέρουν χιλιάδες άνθρωποι τα χρήματά τους έξω, ώστε να μην κινδυνέψουν από μια χρεοκοπία. Τώρα ζητάνε στους Ελληνες να τα φέρουν πίσω στην Ελλάδα. Όπερ σημαίνει: Όχι να τα φέρουν οι έχοντες πολλά-γιατί γνωρίζουν ότι εκείνοι δεν θα τα φέρουν- αλλά οι μικροί καταθέτες που τα πήγαν και εκείνοι έξω. Για να φορολογηθούν φυσικά ή –γιατί όχι-να τους βάλουν στο μέλλον χέρι στα χρήματά τους για τα καλά.

2ον Κεφάλαιο λαθρομετανάστες: Δυο χρόνια τους άφηναν να μπαίνουν ανενόχλητοι, να κλέβουν, να βιάζουν, να σκοτώνουν και τώρα αποφάσισαν να τους μαζέψουν. Να τους πάνε πού αφού δεν έχουν φτιαχτεί κάποια μέρη. Επίσης κρύβουν εντέχνως από τον κόσμο ότι κάποιες ανατολικές χώρες δεν έχουν συμφωνία να τους δέχονται πίσω. Και ούτε στην Ευρώπη μπορούμε να τους στείλουμε. Όπερ σημαίνει: Λίγους μήνες μετά τις εκλογές όλοι αυτοί θα ξαναβγούν στο δρόμο, θα ξανακλέψουν, θα ξαναβιάσουν και θα ξανασκοτώσουν. Αυτό φυσικά βόλευε και βολεύει τους εμπνευστές των Μνημονίων, γιατί σε μια χώρα μπάχαλο περνούν πιο εύκολα τα μέτρα που έχουν ετοιμάσει και γονατίζει πιο εύκολα ο κόσμος. Και γιατί άλλωστε να τους νοιάζει αν σε φάνε λάχανο στο φανάρι; Ένας λιγότερος για αυτούς. Και αν είναι γέρος, ακόμα καλύτερα. Δεν θα χρειαστεί να του δώσουν και τη σύνταξη.

3ον  Κεφάλαιο σπίτια: Ό,τι φόρο μπορούσαν να σκεφτούν τον επέβαλαν. Με αποτέλεσμα χιλιάδες συνάνθρωποί μας να κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους αδυνατώντας να τα πληρώσουν. Όπερ σημαίνει. Μεγάλα μεσιτικά γραφεία-ελληνικά και ξένα- περιμένουν σαν κοράκια να τα πάρουν. Θυμηθείτε την Αμερική.

4ον Κεφάλαιο φοροαπαλλαγές: Δεν μπορεί να μην καταλαβαίνουν ότι με το να καταργήσουν όλες τις φοροαπαλλαγές κανείς δεν θα κόβει και κανείς δεν θα παίρνει απόδειξη. Αν ο υδραυλικός μου κάνει έκπτωση, γιατί να πάρω απόδειξη αν δεν χρειάζεται να την καταθέσω; Επιστροφή στη γνωστή φοροδιαφυγή, όπου το κράτος θα συνεχίζει να χάνει έσοδα.

Για αυτό πριν ξανά αναρωτηθούμε « αν είναι όντως τόσο άχρηστοι;» ας σκεφτούμε σοβαρά και τη θεωρία περί σχεδίου διάλυσης της χώρας, σχέδιο το οποίο ακολουθούν με μεγάλη προσοχή τα δυο μεγάλα κόμματα. Μπορεί να είναι τυχαίο το ότι παρόλο που βλέπουν ότι δεν οδηγεί πουθενά η συγκεκριμένη πολιτική, δεν την αλλάζουν;

Πιστεύω ότι ο αγώνας δεν γίνεται όταν καίμε την Αθήνα ή όταν πετάμε γιαούρτια σε κάποιον, τον οποίο θα πάμε μετά να ψηφίσουμε. Ο αγώνας γίνεται στις κάλπες. Την ώρα που ρίχνουμε το ψηφοδέλτιο.  Γιατί η κακή πολιτική αλλάζει μόνο όταν δεν την ψηφίζει ο κόσμος.