Μάκης Πολλάτος

Πόσοι δεν βγήκαν στη ζούλα για καφέ ή ποτό σε πλαστικό ποτήρι σε μια πλατεία, έναν πεζόδρομο, σε ένα μπαλκόνι ή σε ένα σαλόνι σπιτιού; Είναι η κοινωνία μας μια κοινότητα σαν της Αγγλίας για παράδειγμα, που να μπορούμε να επιχειρηματολογήσουμε ότι το σκληρό λοκντάουν εφαρμόστηκε όπως έπρεπε χωρίς εξαιρέσεις;

Μήπως οι παρασπονδίες έγιναν ο κανόνας; Φταίνε άραγε μόνο οι... άλλοι στη Μαλεσίνα, στην Κάλυμνο και όπου αλλού το λοκντάουν έμεινε στα χαρτιά; Πόσοι δεν βλέπαμε ανθρώπους να κινούνται χωρίς μάσκα, χωρίς αποστάσεις και άλλες προφυλάξεις; Πόσοι δεν ακούγαμε από συγγενείς και φίλους για γυμναστήρια που λειτουργούσαν στα κρυφά, για ταβερνάκια που άνοιγαν στη ζούλα για το χατήρι των πιστών θαμώνων που ήθελαν να φάνε με άλλους πιστούς φίλους και πελάτες;

Και πόσο παράλογο είναι να θέλει κάποιος να πάρει ανάσες; Να αναμετρηθεί ακόμη και με τον ίδιο τον κορωνοϊό; Να μετρήσει τις αντοχές τις δικές του και των άλλων; Να δείξει στους αγαπημένους της το φρέσκο πρόσωπό της με τα μποτοξάκια που έκανε στην καραντίνα για να νικήσει τον χρόνο; Να ξεφύγει από τις υποχρεώσεις και από τη ρουτίνα; Να κάνει κάτι για να αφήσει πίσω τον... βάλτο της καθημερινότητας, να νιώσει για λίγο ελεύθερος, να δραπετεύσει, να ξεπεράσει τον φόβο της ασθένειας, να ανοιχτεί στις θάλασσες, να ταξιδέψει σε μεγάλες λεωφόρους, να επιστρέψει στον τόπο που γεννήθηκε για να συναντήσει παλιούς φίλους, να ξαναζήσει όσα θυμάται στις μνήμες του παρελθόντος;

Είναι σαν να θέλει κάποιος να τζογάρει με τις πιθανότητες, όπως ο γνωστός αλλά... ανώνυμος τραγουδιστής που συνελήφθη ξανά και ξανά μέσα σε κατάστημα με κουλοχέρηδες, φρουτάκια και ηλεκτρονικά στοιχήματα γιατί έπρεπε να ασκηθεί στο ηλεκτρονικό παίγνιο. Και το εμβόλιο; Να το κάνουμε με τη σειρά μας ή να περιμένουμε; Να αλλάξουμε την τυχαία επιλογή ή να διαλέξουμε το άλλο, το υποτιθέμενο καλύτερο, αυτό που δεν πιστεύουμε ότι θα μπορούσε να μας προκαλέσει το παραμικρό απ' αυτά που ακούμε ή διαβάζουμε;

Η πανδημία έχει θέσει σε όλους μια σειρά από ερωτήματα. Υπαρξιακά, αλλά και καθημερινά, απλά και τετριμμένα. Τι έχει αξία στη ζωή; Η οικογένεια, οι φίλοι, οι μικρές επαναστάσεις; Η συμμετοχή σε μια παρέα με ατίθασους φίλους, συντρόφους, εραστές ή ερωμένες, μέλη μιας μικρής «συνωμοτικής» ομάδας που να μας δίνει ανάσες ελευθερίας; Τι είναι άλλωστε αυτό που πραγματικά μας δίνει χαρά στη ζωή; Και θα έπρεπε να είναι η ζωή μας γεμάτη μόνο με στιγμές ευτυχίας ή ένα μείγμα χαρμολύπης σε μικρές δόσεις ώστε τα πραγματικά σπουδαία να είναι κάτι που να μπορούμε να ξεχωρίσουμε από κείνα που μας ξενερώνουν;