Λευτέρης Αυγενάκης

Η Νέα Δημοκρατία οδεύει το προσεχές διάστημα προς την ανοιχτή διαδικασία εκλογής του νέου προέδρου της. Το γεγονός αυτό πυροδότησε και μια εσωτερική συζήτηση αναφορικά με το ποιος πρέπει να είναι ο προσανατολισμός της σαν να είναι αυτό το ζητούμενο. Ακούγονται φωνές υπέρ της «δεξιάς στροφής», της «επιστροφής στον μεσαίο χώρο», της «επιστροφής στις ιδρυτικές αξίες του μακρινού 1974», της επιστροφής στο «κοινωνικό κέντρο» κ.ά.
Η συζήτηση αυτή θα ήταν κάπως χρήσιμη ενδεχομένως σε κάποια άλλη εποχή με διαφορετικές πολιτικές συγκυρίες. Ωστόσο, η συζήτηση αυτή, ειδικά σήμερα, είναι άνευ περιεχομένου και παραγνωρίζει όχι μόνο το γεγονός ότι έχει αλλάξει η πολιτική γεωγραφία του εκλογικού σώματος, αλλά διαπιστώνει ότι το εκλογικό σώμα έχει μια συγκεκριμένη πολιτική γεωγραφία, ότι ο καταμερισμός των πολιτών πάνω σε αυτή παραμένει κι αυτός δεδομένος και σταθερός στο πέρασμα των χρόνων και ότι τα κόμματα μετακινούνται πάνω σε αυτό προσπαθώντας να κερδίσουν το μεγαλύτερο «κομμάτι της πίτας». Μια τέτοια ανάγνωση όμως είναι εντελώς αφελής.

Η παράταξή μας αποτελεί αδιαμφισβήτητα τον κεντροδεξιό ευρωπαϊκό πυλώνα της χώρας μας.
Αντίθετα, όπως έχει δείξει η πρόσφατη εκλογική ιστορία, οι πολίτες μόνο αμετακίνητοι και στατικοί δεν παραμένουν σε αυτή τη σύγχρονη πολιτική γεωγραφία που αντιλαμβάνονται τα κόμματα. Είναι δε αφελής αυτή η ανάγνωση γιατί και η ίδια η οικονομική και κοινωνική αναδιάταξη, που έχει επιφέρει η κρίση και τα δύσκολα ομολογουμένως «μνημονιακά χρόνια», συνακόλουθα μετέβαλε ριζικά και την πολιτική κουλτούρα που είχε διαμορφωθεί στο παρελθόν. Οι περισσότεροι πολίτες κρατούν αποστάσεις από την ιδεολογική ψήφο, ενώ έχουν σταματήσει να ταυτίζονται με τα κόμματα. Αντίθετα ψηφίζουν με βάση τα κατά καιρούς διακυβεύματα και ένα μέρος με βάση το ατομικό συμφέρον και το συναίσθημα.

Την ίδια στιγμή η ίδια η εκλογή νέου προέδρου στη Ν.Δ. κινδυνεύει να γίνει μια απλή και κενή περιεχομένου εκλογική διαδικασία. Χωρίς διάλογο των οργάνων του κόμματος, χωρίς διάλογο με την κοινωνία και με τη διαχρονική απουσία ουσιώδους πολιτικού προβληματισμού, η Ν.Δ. κινδυνεύει να απομακρυνθεί ακόμη περισσότερο από την κοινωνία.
Η Νέα Δημοκρατία οφείλει να κάνει αυτό που εδώ και χρόνια έχει απορρίψει. Εναν γόνιμο πολιτικά διάλογο, μακριά από τη ρηχότητα του πολιτικού λόγου που εκφράζεται στα τηλεοπτικά παράθυρα και να αναζητήσει την πραγματική πολιτική και ιδεολογική της ταυτότητα εντός της Βουλής και εντός της κοινωνίας. Η Νέα Δημοκρατία δεν πρέπει να είναι ένα καλοκουρδισμένο όχημα που μοναδικό στόχο έχει την κατάληψη της εξουσίας με εργαλείο τις παροχές και τις εξυπηρετήσεις.

Οφείλουμε να εντοπίσουμε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της πολιτικής συγκυρίας, τις βαθιές ανάγκες τις κοινωνίας, και όχι να περιοριζόμαστε σε ποσοτικά δεδομένα και χωροταξικές στοχεύσεις. Την ίδια στιγμή οφείλουμε να μιλήσουμε στην κοινωνία με αλήθειες κοιτάζοντας τους πολίτες στα μάτια και να τους μιλήσουμε για την Ελλάδα που μαζί τους θέλουμε να δημιουργήσουμε, να υπερασπιστούμε τα όσα σωστά έγιναν τα τελευταία χρόνια, γιατί έγιναν και το γνωρίζουμε όλοι, αλλά να κάνουμε και αυτοκριτική για τα λάθη μας.
Πέρα από το «αν θα γκρεμίσουμε ή θα χτίσουμε» πάνω στο σημερινό μας κόμμα, πρέπει να πείσουμε ότι η παράταξή μας έχει τα αντανακλαστικά αλλά και τη δυνατότητα να αφουγκραστεί και να μετουσιώσει σε πολιτικό λόγο και έργο τις ανάγκες, τις προτεραιότητες της κοινωνίας και ιδιαίτερα της νεότερης γενιάς.

Οι επιλογές και τα κριτήρια που θα επικρατήσουν κατά την ψήφο των Νεοδημοκρατών δεν μπορεί να είναι θέμα «μόδας», «αντι-Τσίπρα», «νέου», «παλιού» και «άγνωστου».
Σε αυτή την εκλογή πρέπει να πρυτανεύσει η λογική και όχι το συναίσθημα. Δεν ψηφίζουμε απορρίπτοντας τον απέναντι, αλλά αξιολογώντας και εγκρίνοντας τον καλύτερο για αρχηγό και για αυριανό πρωθυπουργό της χώρας μας.