Κώστας Τσαούσης

Κατά την ταπεινή μου γνώμη κατάφερε να διαμορφώσει μια ενιαία εκπροσώπηση του αστικού πολιτικού κόσμου, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο σε μια διαφορετική κατεύθυνση των πολιτικών εξελίξεων στο άμεσο μέλλον όταν θα χρειασθούν οι ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις για το αναγκαίο και απαραίτητο βήμα της χώρας προς τα εμπρός.

Πρόκειται για ένα μικρό επίτευγμα. Κανείς άλλος από το 1974 – την κορυφαία στιγμή της Μεταπολίτευσης- δεν είχε καταφέρει κάτι τέτοιο. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέλεξε να κάνει την τομή και να ιδρύσει ένα νέο κομματικό οργανισμό συγκεντρώνοντας δυνάμεις πέραν της προδικτατορικής κομματικής έκφρασης της ΕΡΕ αλλά μέσα στις ειδικές συνθήκες της μετάβασης στην Δημοκρατία.

Αλλά, ας επανέλθουμε στο σήμερα. Στην κάλπη της 7ης Ιουλίου συναντήθηκαν με θετικό τρόπο στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη δυνάμεις πέραν του παραδοσιακού ακροατηρίου της Νέας Δημοκρατίας – δυνάμεις που είχαν υποστηρίξει και ψηφίσει τουλάχιστον από 2012 μια πλειάδα διαφορετικών επιλογών με κομματικά σχήματα και εκλογικές λίστες. Να θυμίσω την ΔΗΜΑΡ, την «Ελιά» ( υποψήφιος με την οποία είχε κατέβει και ο σημερινός υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκος Πιερρακάκης, την «Δράση» ( με την οποία είχε κατέβει ο σημερινός υφυπουργός Οικονομικών αρμόδιος για την Δημοσιονομική Πολιτικής Θόδωρος Σκυλακάκης), το «Ποτάμι» ( με το οποίο είχε εκλεγεί από τους Αθηναίους ψηφοφόρους ο σημερινός υπουργός Τουρισμού Χάρης Θεοχάρης και στις δύο αναμετρήσεις του 2015). Θα τολμούσα να υποστηρίξω ότι ψήφισαν υπέρ του Κυριάκου Μητσοτάκη και ψηφοφόροι που το 2015 είχαν κάνει την επιλογή του ΠΑΣΟΚ (ο σημερινός υπουργός Προστασίας του Πολίτης Μιχάλης Χρυσοχοϊδης είχε καταλάβει την 3η θέση στο ψηφοδέλτιο της Β΄ Αθηνών συγκεντρώνοντας τον Ιανουάριο του 2015 γύρω στους 14 χιλιάδες σταυρούς – το ΠΑΣΟΚ είχε εκλέξει τους δύο πρώτους σε σταυρούς, την Φώφη Γεννηματά και τον Ανδρέα Λοβέρδο).

Η ενιαία κατά μια έννοια έκφραση του αστικού πολιτικού κόσμου λειτουργεί και ως πρόπλασμα μιας ευρύτερης συμμαχίας στην βάση ενός προωθημένου προγράμματος μεταρρυθμίσεων που απευθύνεται στα πιο δυναμικά ακροατήρια της κοινωνίας δίχως να αποσυνδέεται από την υπόθεση της υπεράσπισης δίκαιων κοινωνικών αιτημάτων.

Στο σημείο εδώ μια παρατήρηση. Θα είναι η πρώτη φορά που ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που υλοποιείται μέσα από την συλλογική δουλειά κλασσικών πολιτικών στελεχών (κομματικά και μη, παλαιότερα και νεότερα), εξειδικευμένων στελεχών των επιχειρήσεων και της αγοράς αλλά και υψηλόβαθμων στελεχών από τις Βρυξέλλες και την πόλη του Λουξεμβούργου μπορεί να αποτελέσει την βάση, την πλατφόρμα μιας ευρύτερης πολιτικής έκφρασης του δημοκρατικού, φιλελεύθερου και μεταρρυθμιστικού χώρου. Και όλα αυτά, δίχως κατά ανάγκη να πειραχτούν ιερά σύμβολα και κάθε λογής εικονίσματα.

Η πλατφόρμα αυτή δίχως άλλο θα επιτρέψει να λειτουργήσει και ως δίοδος προς την κεντρική πολιτική σκηνή μιας σειράς και νέων στελεχών από τις επιχειρήσεις και την αγορά αλλά και το σημαντικότερο όλων, την κοινωνία των πολιτών και τις συλλογικές της εκφράσεις.

Τι σημαίνουν όλα αυτά στο τέλος της ημέρας; Μια κυβέρνηση οδηγό πολιτικών εξελίξεων στη βάση των επιτυχιών της που συμβάλλουν στην αλλαγή του πολιτικού παραδείγματος, στην βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών, στην έγνοια για την συλλογική ευημερία.