Κώστας Τσαούσης

Ελάχιστους έχω δει να κυκλοφορούν στους δρόμους – μακριά από το Κολωνάκι και το Σύνταγμα- να χρησιμοποιούν μετρό ή να κάνουν ποδήλατο γιατί γουστάρουν κάτι τέτοιο. Συνήθως, έχουν συνοδεία για λόγους ασφαλείας (ακόμη και όταν επισκέπτονται για ένα ποτό bars στο κέντρο της Αθήνας) και το κινητό στο αυτί είναι η κυρίαρχη εικόνα τους. Αν τους ρωτήσεις πόσο στοιχίζει μια μηνιαία κάρτα διαδρομών με το μετρό ή κάθε πότε περνάει ο συρμός του ηλεκτρικού από ένα σταθμό δεν ξέρουν να σου απαντήσουν. Ακόμη περισσότερο αγνοούν το πόσο στοιχίζουν τα τηλεφωνήματα τους ή ένα βασικό πακέτο για την συνδρομητική τηλεόραση. Αλλά, και ένα μπουκάλι φρέσκο γάλα, ένα βαζάκι μέλι ή ένα πακέτο μακαρόνια για σπαγγέτι…

Φθηνοί λαϊκισμοί θα πείτε … Καθόλου. Μικρές λεπτομέρειες που δείχνουν ότι ένας μεγάλος αριθμός βουλευτών όπως και ένα ακόμη μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού προσωπικού αυτού του τόπου- από στελέχη της τοπικής και περιφερειακής διοίκησης μέχρι στελέχη σε κρίσιμους τομείς κυβερνητικής ευθύνης- αγνοούν τις πραγματικές συνθήκες της καθημερινότητας των πολιτών και του κόστους που δημιουργούν οι επιλογές και οι αποφάσεις τους στα εισοδήματα και την περιουσία τους.

Ξέρετε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ο υπουργός ή και ο βουλευτής καταδεχόταν να χρησιμοποιήσει τον ηλεκτρικό και το μετρό για τις μετακινήσεις του; Να γυρίσει με το τρένο στην εκλογική του περιφέρεια; Να κάνει χρήση υπηρεσιακού κοινόχρηστου αυτοκινήτου και μόνο για αυστηρά υπηρεσιακές ανάγκες; Να πληρώνει ο ίδιος το κινητό του; Να έχει πραγματικούς επιστημονικούς συνεργάτες για το κοινοβουλευτικό έργο και όχι πρόσωπα για το πολιτικό γραφείο και τα κάθε είδους ρουσφετάκια της κακιάς ώρας;

Κακά τα ψέματα. Το πολιτικό προσωπικό αυτού του τόπου υπερασπίζεται τα κεκτημένα του και ζει με το άγχος της επανεκλογής του. Δεν υπολογίζει τίποτα άλλο παρά μόνο τη πάση θυσία παραμονή στο στενό ή κλειστό κύκλωμα της τοπικής, περιφερειακής ή κυβερνητικής εξουσίας. Αρνείται συστηματικά να μιλήσει για δημόσιες πολιτικές που να απαντούν σε κρίσιμα ζητήματα την ίδια ώρα που καταναλώνει χρόνο για να συζητά για deals σε όλα τα επίπεδα. Μια πολιτική τάξη που απεχθάνεται π.χ τα ΣΔΙΤ αλλά παθιάζεται για εργολαβίες παντός είδους.

Σε κάθε περίπτωση μια μεταρρυθμιστική ατζέντα τους πρώτους που θα πρέπει να έχει στο επίκεντρο της προσοχής και της δράσης της είναι όλοι εκείνοι οι θύλακες των συμφερόντων και της διαπλοκής με τον κόσμο της εργολαβίας και των προμηθειών. Το παραμύθι με τις «δουλειές» πρέπει κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον να τελειώσει…