Hλιάνα Φωκιανάκη

Παρ’ ότι οι θερμοκρασίες έχουν αποδειχτεί ιδιαιτέρως υψηλές για τον μήνα Ιούνιο αυτό το καλοκαίρι δεν είναι καθόλου θερμό.

Σήμερα Παρασκευή ένας άνδρας αυτοκτόνησε πέφτοντας από το μπαλκόνι του, μόλις του ανακοινώθηκε η έξωση του. Εχθές Πέμπτη ένας άνδρας έπεσε από την Ακρόπολη. Τα αστεία που λέμε εδώ και καιρό μεταξύ μας όπως «αν συνεχίσει έτσι η κατάσταση θα πέσω από την Ακρόπολη» πλέον παίρνουν άλλη διάσταση. Και αν και ο άνδρας αυτός είναι άγνωστο αν αυτοκτόνησε ή αν το πέσιμο του ήταν ατύχημα, ο συμβολισμός αυτού του γεγονότος είναι μεγάλος.

Όπως μεγάλος είναι και ο συμβολισμός της φωτογραφίας που κυκλοφόρησε εχθές και προχθές στο facebook όπου ένας άνδρας γυμνός, βρίσκεται ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο στο κέντρο της Αθήνας, βάναυσα χτυπημένος από άγνωστους. Βια παντού και με κάθε μορφή. Δεκάδες οι επιθέσεις σε λαθρομετανάστες, τρομοκρατική επίθεση στην Microsoft, σήμερα διαβάσαμε για συμπλοκές μεταξύ κακοποιών και αστυνομικών στην Κηφισία.

Θα μου πείτε ναι τα ξέρουμε,τα διαβάζουμε, τα ακούμε. Κάθε μέρα όλο και κάτι γίνεται. Το ερώτημα ειναι και μετά τι; Συνηθίσαμε άραγε τόσο πολύ τα τελευταία δύο χρόνια αυτή τη βιαιότητα, ώστε να μην είναι άξια ανάλυσης όλα αυτά που συμβαίνουν; Μας απασχολούν τόσο πολύ τα Μνημόνια, οι πολιτικοί και οι θέσεις τους, που δεν υπάρχει χώρος για να σκεφτούμε τι μας συμβαίνει ως κοινωνία;

Έχουμε ψυχράνει τόσο πολύ μέσα σε αυτήν την κρίση που δεν υπάρχει χώρος για ανθρώπινο ενδιαφέρον; Για συναισθήματα που να μας κάνουν να ζεσταθούμε λίγο μέσα μας;
Δεν είναι πιο σημαντικό από το μνημόνιο το να διατηρήσουμε την ανθρωπιά μας ως λαός, την αλληλεγγύη στον διπλανό μας, το συναίσθημα στην αδικία.

Αν τα χάσουμε αυτά δεν μας σώζει κανένα μνημόνιο και καμία οικονομική ευμάρια.

Ο ψυχρός Ρώσος Λέων Τολστόι είπε κάποτε "τώρα καταλαβαίνω, οτι η ευμάρεια μου μπορεί να είναι δυνατή μόνο εάν αναγνωρίσω την ενότητα μου με όλους ανεξαιρετως τους ανθρώπους του κόσμου".