Γρηγόρης Τζιοβάρας

Επιβεβαιώνοντας με τον πιο πανηγυρικό τρόπο τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις με τις οποίες πορεύτηκαν όλα τα τελευταία χρόνια, οι άνθρωποι που κυβερνούν την Ελλάδα από το 2015 απέδειξαν πόσο μακριά από την… πραγματική πραγματικότητα βρίσκονταν και, κατά τα φαινόμενα, εξακολουθούν να βρίσκονται.

Η κοινωνία εδώ και πάρα πολύ καιρό βοούσε ότι «δεν ήταν στραβός ο γιαλός», όπως διέδιδε η κυβερνητική προπαγάνδα, αλλά ήταν το… σκάφος του Αλέξη Τσίπρα που «στραβά αρμένιζε». Οι δημοσκοπήσεις κραύγαζαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται αντιμέτωπος με το φάσμα μιας συντριπτικής ήττας όποτε στηθεί οποιαδήποτε κάλπη, αλλά στα υπόγεια του Μαξίμου έβλεπαν «συνωμοσίες του παλαιού καθεστώτος».

Το εκλογικό βατερλώ που έβγαλαν οι κάλπες για τις ευρωπαϊκές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν υπήρξε κεραυνός εν αιθρία. Κάθε εχέφρων Έλληνας το έβλεπε να έρχεται. Και οι μόνοι που το αρνούνταν ήταν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Ζούσαν μέσα στις φαντασιώσεις τους, λοιδορώντας και χλευάζοντας όλους όσοι αναφωνούσαν ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός».

Προσβάλλοντας απροκάλυπτα την κοινή λογική και τη νοημοσύνη ενός μέσου ανθρώπου, έκλειναν τα μάτια τους στην πραγματικότητα. Επέμειναν πεισματικά να «επικοινωνούν» μια εικονική πραγματικότητα η οποία δεν υπήρχε, αδιαφορώντας για τις προφανείς διαψεύσεις, αλλά και την αρνητική εικόνα που δημιουργούνταν στην κοινή γνώμη.

Απτόητοι εκείνοι επιδίδονταν σε κάθε είδους αθλιότητες και τραμπουκισμούς. Καταπατούσαν απροκάλυπτα θεσμούς. Εκμαύλιζαν ανθρώπους. Εξαγόραζαν συνειδήσεις. Σπαταλούσαν δημόσιο χρήμα. Στοχοποιούσαν τους αντιπάλους τους. Προπηλάκιζαν όποιον δεν υποτασσόταν. Με αναίσχυντη θρασύτητα έκαναν πράγματα που ουδείς άλλος είχε διανοηθεί να κάνει. Τουλάχιστον στην έκταση που τα βιώσαμε τα τελευταία χρόνια.

Γι΄ αυτό και ήταν γενικευμένη η αποδοκιμασία που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας που ολοένα «έπαιρνε το παιχνίδι πάνω του» και «ανέτρεπε τις δημοσκοπήσεις» τις οποίες, κατά τα άλλα, δεν τις παραδεχόταν. Δεν έχασε μόνον στη Μακεδονία και δεν καταδικάστηκε μόνον για τις Πρέσπες. Δεν τιμωρήθηκε μόνον στην Ανατολική Αττική και δεν πλήρωσε μόνον το Μάτι.

Η κατάρρευσή του ήταν ευρύτατη και επεκτείνεται σε όλη την Επικράτεια. Ο εκλογικός χάρτης που το 2015 είχε βαφτεί ροζ, τώρα έγινε μπλε από άκρη σε άκρη της χώρας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το κόμμα του κέρδισαν κρίσιμες μάχες, όπως τις πρωτιές στην Κρήτη, που ποτέ στο παρελθόν δεν είχε επιτύχει η Κεντροδεξιά παράταξη.

Παρά ταύτα, βλέποντας και ακούγοντας τον Αλέξη Τσίπρα να μιλάει μετά τη δεινή ήττα, την οποία υπέστη, το συμπέρασμα που μπορεί να εξάγει κανείς είναι ότι η αυστηρή λαϊκή ετυμηγορία δεν ήταν καθόλου διδακτική για τους απερχόμενους ενοίκους της κυβερνητικής εξουσίας.

Μπορεί -εκών, άκων- ο πρωθυπουργός να υποχρεώθηκε σε προκήρυξη εκλογών, ωστόσο, οι δηλώσεις του (όπως το «είπαμε την αλήθεια στον ελληνικό λαό» ή το «ποτέ όλα αυτά τα χρόνια δεν πορεύτηκα με κόλπα και με στρατηγήματα») κατέδειξαν ότι δεν διδάχθηκε τίποτε από την καθολική αποδοκιμασία που γνώρισε -και στους νέους και στους συνταξιούχους- η άθλια προσπάθεια υφαρπαγής της ψήφου τους.

Αντί να αναγνωρίσει τα λάθη του, είχε το θράσος να κάνει λόγο για «σχέδιο» που έθεσε ενώπιον του ελληνικού λαού –τα προεκλογικά επιδόματα, δηλαδή- και να ισχυρίζεται ότι «πορεύτηκα και πορευτήκαμε πάντοτε με το κεφάλι ψηλά, με μοναδικό γνώμονα να μπορεί ο ελληνικός λαός, όλοι και όλες, οι πολλοί, να πορεύονται με το κεφάλι ψηλά».

Είναι ο ίδιος άνθρωπος που την παραμονή των ευρωεκλογών κόμπαζε υποστηρίζοντας ότι «θα είναι τέτοιο το αποτέλεσμα που όλο το καλοκαίρι θα κάθομαι στον καναπέ μου με ποπ κορν και θα απολαμβάνω την προσπάθεια των στελεχών της ΝΔ να διώξουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη από την ηγεσία», αλλά την επομένη δεν βρήκε ούτε μια φράση για να συγχαρεί τον αντίπαλό του που τον κατατρόπωσε.

Η αυθάδεια και η αλαζονική και προσβλητική συμπεριφορά του απερχόμενου πρωθυπουργού μόνον με την αρχαιοελληνική λέξη «ύβρις» μπορεί να αποδοθεί. Και ως γνωστόν, κατά την αρχαιότητα, η πεποίθηση των προγόνων μας ήταν ότι η «ύβρις» ακολουθείται πάντα από τη «Νέμεσι».

Μπορεί να φανταστεί κανείς ότι περιμένει καλύτερη τύχη τον κ. Τσίπρα, ιδίως μετά την απόδειξη που δημοσίως παρουσίασε ότι παραμένει αιχμάλωτος στις αυταπάτες, στις ψευδαισθήσεις και στις φαντασιώσεις του;