Γιάννης Μακρυγιάννης

Τι την κόφτει την τρόικα ένα θέμα που δεν αφορά τη λεγόμενη δημοσιονομική εξυγίανση (τρομάρας μας) της χώρας;  Τι τους κόφτει αυτούς τους τύπους, από την ώρα πού είτε απελευθερωθούν οι πλειστηριασμοί, είτε όχι, το αποτέλεσμα στο οικονομικό πεδίο δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο – τουναντίον θα υπάρξουν αρνητικές επιπτώσεις στο κοινωνικό και πολιτικό;

Επειδή δεν γίνεται να μην τους νοιάζει και δεν γίνεται να το λένε έτσι στην τύχη αυτό που λένε, η απάντηση στο ερώτημα είναι ότι εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα και είναι κανονικοί οικονομικοί δολοφόνοι, επειδή απλά πρόκειται για ντίλερς συμφερόντων. Οι άνθρωποι δεν είναι ούτε «σωτήρες», όπως τους παρουσιάζουν ο Στουρνάρας και οι θιασώτες του μνημονίου, ούτε καλών προθέσεων, προφανώς ούτε τίποτα σοφοί επί των οικονομικών – το έχουμε καταλάβει αυτό με δραματικό τρόπο και συνέπειες άλλωστε.

Οι άνθρωποι είναι νταραβεριτζήδες, δουλειές κάνουν και κονομάνε. Κανονικά και με τον νόμο. Προσδεμένοι σε ισχυρά ξένα και εγχώρια συμφέροντα. Με την ανοχή της κυβέρνησης αλωνίζουν. Διότι η κυβέρνηση δεν έβαλε ποτέ καμία κόκκινη γραμμή στις τρελές απαιτήσεις των τροϊκανών, ακόμη και σε εκείνες, που δεν είχαν καμία σχέση με το δημοιονομικό. Τους παραχώρησαν την εξουσία εν λευκώ να αποφασίσουν για τα πάντα.

Το μυστικό με το περιβόητο θέμα των πλειστηριασμών είναι η εκχώρηση των κόκκινων δανείων σε «ξένους επενδυτικούς οίκους», σε διεθνή Funds, όπως είναι η «καθωστρέπει» ονομασία των κοράκων, που περιμένουν να φάνε από τη δυστυχία των άλλων, εν προκειμένου των Ελλήνων, που δεν μπορούν να σώσουν το σπίτι τους.  

Προσέξτε, ο κύκλος του κοινωνικού θανάτου είναι άριστα δομημένος από την τρόικα – με την ευθύνη όσων την έφεραν και την ανέχονται:

Η μνημονιακή πολιτική έφερε την ύφεση, που οδήγησε εκατομμύρια πολίτες σε δυσχερή θέση, με πολλές χιλιάδες εξ αυτών να μην μπορούν πλέον να εξυπηρετήσουν δάνεια και ανάγκες. Έτσι φτάσαμε, εκτός των άλλων και στα «κόκκινα» στεγαστικά δάνεια. Οι δανειολήπτες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν, οι δε τράπεζες είναι επίσης σε αδιέξοδο: Είτε σου πάρουν το σπίτι, είτε όχι θα γράψουν ζημιές αργά ή γρήγορα και πάλι θα χρειάζονται «ανακεφαλαιοποίηση» - έτσι λέγεται επιστημονικά το να πληρώνουν οι φορολογούμενοι πολίτες (και ξέρουμε ποιοι ακριβώς είναι αυτοί στην Ελλάδα) για να σώζονται οι τράπεζες. Στο σημείο αυτό μπαίνουν τα ξένα funds: Για να μην γίνονται οι τράπεζες «κακές», αγοράζουν τα κόκκινα δάνεια στο ένα δέκατο της αξίας τους (σιγά που νοιάζει την τράπεζα πόσο θα πουλήσει το δάνειο, έτσι κι αλλιώς αυτή περιμένει την… ανακεφαλαιοποίηση). Στη συνέχεια τα funds – κοράκια αρχίζουν να πουλάνε τα σπίτια σε πιο… κανονικές τιμές. Τα φιλέτα ας πούμε θα τα πλασάρουν σε ξένους επενδυτές κάπως ακριβά, αλλά σε ικανοποιητικές τιμές και για τις δύο πλευρές. Τα υπόλοιπα θα τα διαθέσουν ρέγουλα και σχέδιο, ώστε το κέρδος πάλι να είναι εξασφαλισμένο. Η ελληνική κοινωνία των αδύναμων θα πληρώσει διπλό κόστος: Και θα χάσει τα σπίτια και θα πληρώσει μετά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Η δε τρόικα θα έχει επιτρέψει με το αζημίωτο λέω εγώ γιατί δεν βρίσκω καμία άλλη εξήγηση, ένα προκλητικό πάρτι σε βάρος της κοινωνίας. Και αντί να τους πλακώσουν με τις κλωτσιές τους διάφορους Τόμσεν, που επιμένουν να πιέζουν για πλειστηριασμούς, κάθονται και τους ακούνε – και το χειρότερο φοβάμαι, θα κάνουν πάνω κάτω ό,τι τους πουν οι τροϊκανοί…