Γιάννης Μακρυγιάννης

Αυτό είναι το καλό νέο, το οποίο μας έρχεται από επιδημιολογικό ινστιτούτο της Δανίας – και ελπίζουμε να έχουν δίκιο και να μην μας προλάβουν άλλες μεταλλάξεις. Μόνο, που εκεί, στη Δανία τα πράγματα είναι κάπως αλλιώς. Πρόκειται για την ευρωπαϊκή χώρα με την τρίτη καλύτερη επίδοση (πίσω από Φινλανδία, Κύπρο) σε απώλειες ζωών στην πανδημία. Οι Δανοί έχουν χάσει από την αρχή της πανδημίας μόλις 3.300 ανθρώπους (ή 565 ανά εκατομμύριο). Στην Ελλάδα αναλογικά τόσους χάσαμε από τις 25 του περασμένου Οκτωβρίου (και σε απόλυτους αριθμούς από τις 26 Νοεμβρίου).

Είναι πώς βλέπει κανείς την κατάσταση λοιπόν. Με περισσότερους από 600 διασωληνωμένους και με ένα Σύστημα Υγείας, που είναι στα όριά του εδώ και σχεδόν ενάμιση χρόνο, δεν βλέπουμε, ούτε κυρίως ζούμε ακριβώς τα ίδια πράγματα με τους Δανούς. Αυτοί μπορούν να διαχειριστούν μία έξαρση της πανδημίας με την «Ο» - ειδικά όταν καταφέρνουν και κινούνται στα περίπου 10 χιλιάδες κρούσματα ημερησίως, όταν εμείς σκαρφαλώνουμε στις 30 και τις 50 χιλιάδες, έχοντας, αναλογικά τουλάχιστον, τα διπλάσια -, εμείς πιθανότατα δεν μπορούμε. Γι’ αυτό εκείνοι μπορούν να μιλούν με αισιοδοξία για το τέλος της πανδημίας, εμείς όμως πρέπει να περάσουμε μέσα από μία διακεκαυμένη ζώνη τουλάχιστον δύο μηνών, μετρώντας καθημερινά εφιαλτικές επιπτώσεις από τον νέο γύρο, ακόμα κι αν είναι όντως ο τελευταίος, της πανδημίας.

Μετά από δύο επώδυνα χρόνια, η χώρα έχει ξεμείνει από δυνάμεις, μετρώντας ήδη θλιβερές επιδόσεις:

-το σύστημα υγείας δεν αντέχει και την ευθύνη μόνο οι άνθρωποι που εργάζονται σε αυτό δεν την έχουν.

-Το σύστημα επιδημιολογικής επιτήρησης, όσο υπήρχε τέλος πάντων, έχει καταρρεύσει, υπό το βάρος της μεγάλη διασποράς του ιού στην κοινότητα. Γι’ αυτό και διατυπώνονται συστάσεις για μη διενέργεια PCR στους εμβολιασμένους – οι οποίοι βέβαια έχουν δραστικά μεγαλύτερη προστασία στη νόσηση, αλλά μετέχουν κανονικότατα στη μετάδοση του ιού. Ή προτροπές να βάζουμε πιο βαθιά το σελφ στη μύτη και να το μετατρέπουμε σε ράπιντ, σαν αυτοδίδακτοι Κόπερφολντ. Τρέμω στην ιδέα να δώσουν οδηγίες και για κολονοσκοπήσεις ή σε διαβητικούς για βυθομετρήσεις.

-Η οικονομία δεν αντέχει. Τα λεφτά για μέτρα στήριξης τελείωσαν τόσο εύκολα, όσο εύκολα διανεμήθηκαν στις πρώτες φάσεις της πανδημίας. Η τηλεργασία είναι ουσιαστικά στα σπάργανα για τις περισσότερες εταιρίες και όπου δουλεύει στο δημόσιο, δουλεύει με εξαιρετική δυσκολία.

-Η κοινωνία είναι στα κάγκελα. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση δεν θέλει να φανεί δυσάρεστη κλείνοντας, για παράδειγμα, τα σχολεία. Γι’ αυτό, έστω και πολύ καθυστερημένα μείωσε το πλαφόν στα μοριακά, εμμένοντας πάντως στην βασανιστική για πολλούς ανθρώπους απόφασή της να μην συνταγογραφούνται τα τεστ, ώστε να παρέχονται δωρεάν.

Για καιρό υπήρξε η ψευδαίσθηση ότι με τα εμβόλια (και μόνο με αυτά) ξεμπερδέψαμε. Όντως θα ξεμπερδέψουμε κάποια στιγμή με την κρίσιμη συμβολή και των εμβολίων. Αλλά δεν είμαστε ακόμα σε εκείνη τη στιγμή. Η ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων θα φέρει και πίεση στα νοσοκομεία. Αναλογικά όχι όση θα έφερνε η «Δέλτα», αλλά και πάλι, επειδή το σύστημα είναι εξαντλημένο, αυτή η πίεση θα είναι δραματική και μοιραία για πολλούς ανθρώπους. Και επιπλέον, είναι σαφές ότι ο καθένας ξέρει ότι δύσκολα θα έχει βοήθεια από το κράτος και κάνει σχεδόν μόνος του ό,τι μπορεί για να προστατευτεί αυτό το δύσκολο διάστημα και σε αυτές τις αφόρητες συνθήκες. Με ό,τι σημαίνει αυτό και για την κοινωνική και για την οικονομική ζωή.

Το να μην βλέπει η κυβέρνηση το πρόβλημα και να κάνει περίπου σαν να μην τρέχει τίποτα, διακηρύσσοντας πρόωρα το τέλος της πανδημίας, είναι άρνηση της πραγματικότητας και τεχνητό κλίμα αισιοδοξίας – μόνο που δεν απευθύνεται τώρα σε τουρίστες.

Το να κάνει σαν να μην βλέπει τίποτα, μόνο και μόνο για να διατηρήσει την αίσθηση μίας κανονικότητας – και επειδή δεν υπάρχει φράγκο – είναι σαν να διασκεδάζει την ιδέα ότι μπορεί να έρχεται κομήτης.

Όλες οι προειδοποιήσεις έχουν ειπωθεί από καιρό. Αλλά αυτοί που έπρεπε να ακούσουν δεν άκουσαν. Γιατί απλά αρνήθηκαν να κοιτάξουν…