Γιάννης Μακρυγιάννης

Η περίπτωση του Στάθη Παναγιωτόπουλου είναι μία από τις πολλές άθλιες ιστορίες που βιώνουμε ως κοινωνία και ενδεικτικές μίας άρρωστης νοοτροπίας, την οποία οφείλουμε να καταπολεμήσουμε.

Επισήμανση πρώτη: τα ονόματα των άθλιων αυτών τύπων, που έχουν τέτοιες συμπεριφορές, πρέπει να αναφέρονται πάντα, για να στερούνται την επιείκεια της λήθης και της γενικολογίας.

Επισήμανση δεύτερη: Φοβάμαι ότι για κάθε περίπτωση Στάθη Παναγιωτόπουλου, υπάρχουν πολλές άλλες εκεί έξω που δεν φτάνουν καν στην αστυνομία, τη δικαιοσύνη, την αποκάλυψη, την κατακραυγή και την τιμωρία των δραστών. Είναι ανατριχιαστική η κουβέντα της κοπέλας ότι σκέφτηκε να αυτοκτονήσει. Άραγε γιατί δεν έχει βρεθεί άκρη με την 22χρονη Λίνα Κοεμτζή, που αυτοκτόνησε μετά από δημοσίευση προσωπικών στιγμών;

Και πόσες άλλες κοπέλες έκρυψαν από φόβο και ενοχές ανάλογα και παρόμοια δράματα που έζησαν ή ζουν;

Επισήμανση τρίτη: είναι επαρκές επιχείρημα και πειστική απάντηση των συντελεστών της τηλεοπτικής εκπομπής Ράδιο Αρβύλα, που μόστραραν αυτόν τον κρυόπλαστο ποταπό τύπο, ως ψυχαγωγό ότι δεν γνώριζαν τι έκανε και μόλις έμαθαν τον έδιωξαν; Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν είναι. Προφανώς καμία κατηγορία συγκάλυψης δεν μπορεί να σταθεί εάν δεν υπάρχουν απτές αποδείξεις. Και δεν υπάρχουν – τουλάχιστον μέχρι τώρα. Αλλά όφειλαν να γνωρίζουν. Και εφόσον δεν γνώριζαν ήταν δική τους αδυναμία και λάθος. Εδώ δεν πρόκειται για ένα «στιγμιαίο λάθος», ένα περιστατικό που μπορεί να διέλαθε της προσοχής. Τότε, ναι, υπάρχει πεδίο κατανόησης της άγνοιας. Εδώ είναι μία ιστορία ετών, που έφτασε μέχρι και τη δικαστική αίθουσα. Εάν όντως κανείς δεν τους ενημέρωσε (ούτε καν ο ίδιος ο συνεργάτης τους Στάθης Παναγιωτόπουλος), σημαίνει ότι δεν έχουν την ικανότητα να μαθαίνουν εξαιρετικά σημαντικές πληροφορίες για την ίδια τους την εκπομπή και τους βασικούς συντελεστές της ή έχουν δημιουργήσει ένα τέτοιο «περιβάλλον» για την εκπομπή και τους ανθρώπους της, που ουδείς τολμά να τους πει οτιδήποτε αρνητικό. Σε κάθε περίπτωση έχει χαθεί η αξιοπιστία που πρέπει να περιβάλλει τη σχέση του σχολιαστή των κοινών με τον θεατή/πολίτη. Δύσκολη η διαχείριση ενός τέτοιου προβλήματος.

Επισήμανση τέταρτη: είναι λάθος οι προσπάθειες, που με αφορμή την περίπτωση Στάθη Παναγιωτόπουλου και Ράδιο Αρβύλα, επιδιώκουν να βγάλουν «πολιτικό λάδι», όσους χειρίστηκαν με απαράδεκτο τρόπο εμετικές υποθέσεις, όπως αυτή του Λιγνάδη. Το να ζητήσουν οι Ράδιο Αρβύλα συγνώμη επειδή δεν γνώριζαν τι έκανε κάποιος δικός τους – άρα «δικαιολογείται και η άγνοια της υπουργού», κατ’ αυτή τη λογική – δεν ενδιαφέρει κανέναν. Μα, κανέναν! Ισχύει πάντα για όλους και ειδικά για τους πολιτικούς το εξής: Όσοι γνωρίζουν και δεν κάνουν τίποτα είναι το ίδιο ένοχοι. Κι όσοι δεν γνωρίζουν, ενώ όφειλαν να γνωρίζουν, είναι απλώς άχρηστοι για τη δουλειά. Και δω, τηρουμένων σαφώς των αναλογιών, διότι δεν μιλάμε ακριβώς για το ίδιο πράγμα, είναι και οι δύο στην ίδια πλευρά. Τη λάθος πλευρά και δεν μπορεί να δίνει ο ένας συγχωροχάρτι στον άλλο. Δεν έχει να κάνει με ρεβάνς το όλο θέμα…