Γιάννης Μακρυγιάννης

Ότι το αβγό του φιδιού είναι εδώ και με διάφορα προκαλύμματα – άλλοτε η οικονομική κρίση, άλλοτε το προσφυγικό, τώρα τα εμβόλια – επανεμφανίζεται, γεννά ανωμαλία, σπέρνει βία και τρομοκρατία, στοχοποιεί αδύναμους και κοινωνικές ομάδες, δυστυχώς και δολοφονεί ενίοτε.

Το μεγάλο όμως πρόβλημα που φανερώνει αυτή η υπόθεση, όπως και εκείνη με τις ακροδεξιές βίαιες επιθέσεις στο σχολείο στη Σταυρούπολη, είναι οι διακλαδώσεις και οι απολήξεις του φαινομένου. Το πώς δρουν δηλαδή, αλλά και μέχρι πού φτάνουν τα «πλοκάμια» του. Η επανεξέταση της απόφασης του εφετείου για τον Πατέλη από τον εισαγγελέα του ΑΠ Βασίλη Πλιώτα, θα έχει ενδιαφέρον για να αντιληφθεί κανείς, πώς είναι δυνατόν ένας κατάδικος για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση και συνέργεια στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αποφυλακίζεται με τόση ευκολία τόσο σύντομα, μετά την πρωτόδικη απόφαση.

Έχει όμως ενδιαφέρον το περιβάλλον του δημόσιου και πολιτικού λόγου μέσα στο οποίο η ακροδεξιά στη χώρα μας επιχειρεί να διαδραματίσει και πάλι ρόλο, όπως έκανε η εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή πριν την καταδίκη της.

Θεωρίες περί «δύο άκρων», που αναθεματίζουν υποτίθεται τη «βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», δίνουν ουσιαστικά άλλοθι στις ναζιστικές οργανώσεις. Η ανιστόρητη και παντελώς υποκριτική, όσο και επικίνδυνη εξίσωση πολιτικών δράσεων με τις φασιστικές επιδρομές, δίνει στην πραγματικότητα αέρα και κάλυψη στα ορφανά της Χρυσής Αυγής. Συχνά το πλασάρισμα τέτοιων θεωριών γίνεται για μία χούφτα ψήφους και αυτό δεν απλά βλακώδες, είναι και αποτρόπαιο πολιτικά.

Η αντιαριστερή μανία ορισμένων, που εμφανίζονται μάλιστα με το μανδύα του φιλελευθερισμού, όταν επιχειρεί να ξεπλύνει τις φασιστικές φρικαλεότητες για να χαϊδέψει αυτιά ακροδεξιών ψηφοφόρων, δεν είναι μόνο η πλέον χείριστη μορφή λαϊκισμού – στον οποίο οι ίδιοι εμφανίζονται ως πολέμιοι – αλλά ακούσια συμμετοχή και έμμεση ενθάρρυνση εγκληματικών στοιχείων να συνεχίσουν τη δράση τους.

Βλέπετε, η ιστορία δεν διδάσκει το παραμικρό. Η ευκολία με την οποία κάποιοι θωπεύουν διάφορες μορφές της ακροδεξιάς είναι παραμένει παροιμιώδης. Μετά την περιβόητη θεωρία περί «σοβαρής Χρυσής Αυγής», μας προέκυψαν και αναλύσεις για τη σοβαρότητα που δήθεν αποκτά και άρα τη χρησιμότητα που μπορεί να έχει στο μέλλον η Ελληνική Λύση! Αν βλέπουν έστω και την Ελληνική Λύση (η οποία δεν είναι Χρυσή Αυγή βέβαια), ως κυβερνητικό δεκανίκι, τότε υπάρχει μάλλον και διολίσθηση στη γραφικότητα.

Σε κάθε περίπτωση, μόνο η ρητή καταδίκη και ένα συμπαγές δημοκρατικό μέτωπο απ’ όλες τις σοβαρές – τις πραγματικά σοβαρές, όχι αυτές που δήθεν θα σοβαρευτούν – δυνάμεις, αλλά και η κοινωνική αντίδραση απέναντι στους ναζί και την ακροδεξιά, σε όλες τις εκφάνσεις της, είναι η απάντηση που μπορεί να σταματήσει το φαινόμενο πριν γίνει πολλαπλά επικίνδυνο.