Γιάννης Μακρυγιάννης

Δεν τολμά κανείς να ασκήσει κριτική, να καταθέσει μία διαφορετική πρόταση, να αμφισβητήσει τις «άριστες» πολιτικές, που ασκούνται και κυρίως τις «άριστες» συμπεριφορές των κυβερνώντων και αμέσως βαφτίζεται «λαϊκιστής».

Σύμφωνα δε την θεωρία των λεγόμενων, «σοβαρών», «υπεύθυνων» και «αντι-λαϊκιστών» ο λαϊκισμός πρέπει να εμφανίστηκε το 2010 και να κορυφώθηκε το 2015 – με τίποτα νωρίτερα. Και φυσικά κύριος εκφραστής του λαϊκισμού, λέει η θεωρία αυτή, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ας προσπεράσουμε το γεγονός ότι το 2010, ήταν άλλοι και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, που ηγήθηκαν του αντιμνημονιακού αγώνα στα μαρμαρένια αλώνια του Ζαππείου, πολύ πριν τις πλατείες δηλαδή – αυτό το ξεχνούν όσοι επιστρατεύουν αυτές τις θεωρίες για να εξηγήσουν τι συνέβη τότε.

Ας προσπεράσουμε και το γεγονός ότι το 2015 ήρθε (και) επειδή το 2014 αυτοί που λανσάρουν τα περί λαϊκισμού, απέτυχαν από ανικανότητα ή απέφυγαν, ακριβώς από λαϊκισμό, να κλείσουν την αξιολόγηση του δεύτερου μνημονίου. Αν ήταν τόσο σοβαροί, υπεύθυνοι και πολιτικά ανιδιοτελείς, ας την έκλειναν για το καλό της χώρας, για το οποίο σκίζουν τα ιμάτιά τους – δεν το έπραξαν.

Ας πάμε σε πιο πρόσφατα γεγονότα. Όχι για κάποιο άλλο λόγο, αλλά επειδή δεν μπορεί να γίνεται η δημόσια συζήτηση με τόσο αλλοπρόσαλλο και υποτιμητικό τρόπο για τη νοημοσύνη των πολιτών. Και για να καταδειχθεί ότι όποιος φωνάζει πολύ για κάτι, τελικά φωνάζει για να κρύψει ότι είναι ο ίδιος που κάνει αυτό που κατηγορεί.

Δύο απλά παραδείγματα:

Πρώτον, η συμφωνία των Πρεσπών. Επί μήνες η τότε αξιωματική αντιπολίτευση δεν διαφοροποιήθηκε απλά από την απόφαση της τότε κυβέρνησης να δώσει στη συγκεκριμένη λύση στο Μακεδονικό. Αλλά εξέθρεψε την πιο βίαιη αντίδραση στη συμφωνία, επέτρεψε και ενίσχυσε την ακραία ρητορική, επένδυσε σε αυτή και στελέχη της κατέφυγαν ακόμα και σε κατηγορίες για «προδοσία».

Μετά τις εκλογές του 2019, όλα αυτά ανατράπηκαν και η σημερινή κυβέρνηση αποδέχεται την συμφωνία φανατικά, με στελέχη της να την επαινούν κιόλας. Αν αυτό δεν είναι παράδειγμα λαϊκισμού, και μάλιστα ντυμένου με επικίνδυνο εθνικισμό, τι είναι;

Δεύτερο παράδειγμα, η υπόθεση με τη φαρμακευτική κάνναβη. Από την απίστευτη λοιδορία όσων εμπνεύστηκαν και υλοποίησαν την πολιτική αυτή, φτάσαμε στη δημόσια παραδοχή του Άδωνη Γεωργιάδη, που εξήρε τον Νίκο Καρανίκα. Αυτά που έλεγε η τότε αξιωματική αντιπολίτευση δεν ήταν απλά μία διαφοροποίηση επί κάποιων επιλογών της τότε κυβέρνησης – αυτό είναι λογικό μέσα στο πολιτικό παιχνίδι, αλίμονο. Αλλά ήταν εξόχως προσβλητικά και περιπαιχτικά, πέρα από κάθετα απορριπτικά τα όσα έλεγαν οι σημερινοί κυβερνώντες. Οι οποίοι όχι μόνο συνέχισαν εκείνη την πολιτική, αλλά τώρα την αναγνωρίζουν και δημοσίως με εξαιρετικά εντυπωσιακό τρόπο, ανάλογο με εκείνον που έκανε τις ολυμπιακού μεταλλίου κωλοτούμπες ο Ιωάννης Μελισσανίδης. Το χειρότερο είναι ότι μάλλον ήξεραν και τότε και τώρα τι σήμαινε φαρμακευτική κάνναβη.

Αλλά προτιμούσαν την αλίευση ψήφων δια του… λαϊκισμού. Εκτός κι αν δεν είναι λαϊκισμός, αλλά απλά Τετάρτη…