Γιάννης Μακρυγιάννης

Φοβάμαι ότι η επόμενη μέρα δεν έχει ούτε έτοιμες, ούτε εύκολες απαντήσεις. Και πάντως δεν θα έχει «μοναδικές αλήθειες», ούτε αποϊδεολογικοποιημένες ή απολίτικες λύσεις.

Δεν είναι για παράδειγμα ίδια η απάντηση που δίνει ο Μπάιντεν με αυτές που δίνουν κάποιοι στην Ευρώπη. Η νέα αμερικανική ηγεσία εστιάζει στις δημόσιες δαπάνες, τις κρατικές υποδομές και τις πολιτικές κοινωνικής προστασίας, μαζί με ένα απίστευτα εκτεταμένο και αποτελεσματικό πρόγραμμα εμβολιασμού, ξεπερνώντας κατά πολύ τους ευρωπαίους.

Στη χώρα μας πάλι έχουμε δική μας συνταγή. Η οποία δεν υπόσχεται και τα καλύτερα. Για την ακρίβεια εδώ έχουμε την προσπάθεια των κυβερνώντων να επικρατήσει μία άκρως αυταρχική και αντικοινωνική λογική. Θα έλεγα ότι ο μεγάλος κίνδυνος μετά την πανδημία είναι ο νεοσυντηρητισμός.

Και εξηγούμαι για τα περί αυταρχικής λογικής:

Για καιρό η αντίληψη ήταν ότι η αντιμετώπιση του κορωνοϊού ήταν θέμα αστυνομίας. Αφού κόσμος και κοσμάκης έφαγε ξύλο, μετά κατάλαβαν οι αρμόδιοι ότι αυτό οδηγεί τους νέους (ψηφοφόρους), μακριά από το κυβερνών κόμμα και άλλαξαν τροπάρι (διαφορετικά θα μας έδερναν μέχρι σήμερα και με κάθε ευκαιρία). Άλλωστε και η επιβολή της καραντίνας και των απαγορεύσεων, ήταν ακριβώς αυτής της λογικής αποτέλεσμα και εφαρμόστηκε σε τόσο εκτεταμένο βαθμό μόνο στην Ελλάδα απ’ όλη τη δυτική Ευρώπη. Αφήστε που ο φόβος του πολιτικού κόστους επέτρεψε τελικά σε όποιον ήθελε πάση θυσία να πάει στην επαρχία το Πάσχα, να πάει – μόνο τα τηλεοπτικά συνεργεία… γύριζαν κόσμο πίσω, όχι η αστυνομία, μην γελιόμαστε!  

Στο μεταξύ μας προέκυψαν και ορισμένοι φωστήρες, κάτι ανάμεσα σε επιστήμονες και παλιούς δασκάλους με χάρακες, όπως κάποιος Βασιλακόπουλος, που με ευκολία ζητούσαν να ποδοπατηθούν τα συνταγματικά δικαιώματα, επειδή έτσι νόμιζαν ότι θα προστατευτεί η δημόσια υγεία - ούτε η κυβέρνηση η ίδια δεν τόλμησε να κάνει τελικά κάτι τέτοιο! Σημειωτέον ότι η συζήτηση για το τι μπορεί να θυσιάσει μία κοινωνία σε μία τέτοια κρίση είναι θεμελιώδης και πρέπει να περνά μέσα από τους θεσμούς της Πολιτείας και όχι να γίνεται αντικείμενο αναζήτησης από διάφορους παραγοντίσκους, δημόσιων σχέσεων με την εξουσία. Γι’ αυτό οι λογικές αυτές που εισάγονται και με ένα δήθεν επιστημονικό μανδύα, είναι άκρως επικίνδυνες.

Το κερασάκι στην τούρτα ήταν οι δηλώσεις του Γεραπετρίτη, που φανέρωσαν από πόσο συντηρητισμό εμφορούνται κάποιοι στην κυβέρνηση. Το να λες ότι διατηρείς το SMS και τους περιορισμούς, για λόγους… «παιδαγωγικούς», δεν είναι απλή ομολογία ανικανότητας ή παραδοχής ότι δεν εμπιστεύεσαι την κοινωνία. Είναι η απόδειξη μίας αποκρουστικής πατερναλιστικής αντίληψης, που ίσως αγγίζει τα όρια του αντιδημοκρατικού.    

Εξηγούμαι και για τα περί αντικοινωνικής λογικής:

Μην γελάτε με τον Πούγκουρα, ή όπως αλλιώς λένε τον συγκεκριμένο ή όποιον άλλο ψεκασμένο λέει για «δωρεάν εργασία» ή οτιδήποτε σχετικό.

Εδώ η ίδια η κυβέρνηση έσπευσε να εκμεταλλευτεί τις συνθήκες από τις επιπτώσεις της πανδημίας για να απαξιώσει την εργασία. Απλήρωτες υπερωρίες για να μαζευτούν οι ελιές – λες και δεν μαζευόντουσαν ως τώρα οι ελιές – ούτε ο Πούντουρας, ή όπως τον λένε τέλος πάντων, δεν θα το σκεφτόταν. Αυτός ο Πάμπουρας, ή όπως τον λένε, ούτε ψηφίστηκε, ούτε τον πληρώνουμε - απλά ξεφτιλίζεται ασυνειδήτως και δωρεάν, που θα έλεγε κι ο ίδιος…