Γιάννης Μακρυγιάννης

Το ότι ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών απάντησε μες αυτό τον τρόπο, όχι σε μία αιχμή του τούρκου ομολόγου του (για την μειονότητα στη Θράκη), αλλά κυρίως για τις συνεχείς προκλητικές ενέργειες και δηλώσεις της άλλης πλευράς (ακόμα και στα απίστευτα λεγόμενα Ερντογάν και Τσαβούσογλου το προηγούμενο διήμερο), είναι μία ενέργεια που προκαλεί ικανοποίηση σε πολύ κόσμο – το δε περιεχόμενο της απάντησης προφανώς περιέχει πολλές αλήθειες για την κατάσταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις τον τελευταίο καιρό.

Ωστόσο, δεν αρκεί αυτό για να αναλύσουμε την κατάσταση.

Σημαντικότερο όλων στη διπλωματική σκακιέρα είναι να ξέρεις πού πας, με τι στρατηγική και με τι δυνάμεις. Δεν πρόκειται για παιχνίδι στιγμιαίων εντυπώσεων, αλλά για μία διαρκή προσπάθεια, έναν συνεχή αγώνα, για την εξασφάλιση της σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή, μαζί με την προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Υπό αυτή την έννοια, για να αποτιμήσει κανείς τα όσα συνέβησαν θέλει χρόνο, μα κυρίως μία πειστική ενημέρωση από την πλευρά της κυβέρνησης για το ταξίδι του υπουργού Εξωτερικών στην Άγκυρα: για το τι ακριβώς επιδιώκαμε με αυτό, πώς προετοιμάστηκε αυτή η συνάντηση (και κείνη με τον Ερντογάν νωρίτερα) και αν ξέρουμε πώς θα προχωρήσουμε από δω και πέρα.

Μερικά εύλογα ερωτήματα: 

- Σε τέτοιου είδους συναντήσεις η προετοιμασία είναι εξαντλητική και προβλέπει κάθε λεπτομέρεια. Ήταν εντός πλαισίου των επιδιώξεων μία ενδεχόμενη επιδείνωση, που μπορεί να προκληθεί από τα χθεσινά; Έχουν εξεταστεί όλα τα σχετικά σενάρια για το πώς μπορεί να αντιδράσει η Τουρκία και πώς εμείς σε κάθε περίπτωση; Εάν ναι, το συζητάμε, εάν όχι το πρόβλημα ίσως είναι μεγάλο.

- Πριν λίγα χρόνια σχεδόν όλη η Ελλάδα εξεγέρθηκε και θεώρησε προσβολή τα όσα, ορθά κατά τη γνώμη του προφανώς, είπε ο Ερντογάν στον καναπέ με τον Προκόπη Παυλόπουλο – αργότερα ο Τσίπρας τον έβαλε στη θέση του. Εμείς πώς νομίζουμε ότι θα το εκλάβουν το χθεσινό του κ. Δένδια «εντός έδρας τους», όπως το λένε κάποιοι εδώ, που πανηγυρίζουν; Μας ενδιαφέρει να το ξέρουμε, ώστε να προετοιμαστούμε να το απαντήσουμε αν χρειαστεί ή θεωρούμε ότι η Τουρκία θα οπισθοχωρήσει κακήν κακώς; 

- Οι τούρκοι προκαλούν για να επιβάλλουν τον εφ’ όλης της ύλης και άνευ όρων διάλογο μεταξύ των δύο χωρών. Το άνοιγμα με τέτοιο τρόπο και ένταση, σχεδόν όλων των θεμάτων στις ελληνοτουρκικές σχέσεις – ακριβώς δηλαδή όπως το έκανε ο κ. Δένδιας στις δηλώσεις του – θα λειτουργήσει προς το συμφέρον της Αθήνας σε αυτό το διπλωματικό παιχνίδι; Ή είναι δυνατόν να οδηγήσει τον διεθνή παράγοντα να πιέσει ακριβώς προς την κατεύθυνση, που θέλει η Τουρκία και έτσι το είδος του διαλόγου που απευχόμαστε να το φορτωθούμε και με δική μας ευθύνη τελικά;   

- Όλοι γνωρίζουν το περίφημο blame game σε αυτό το μέτωπο και πόσο επηρεάζει τις συμμαχίες. Είμαστε βέβαιοι ότι μετά το χθεσινό δεν θα εμφανιστούμε και μεις έναντι του ευρωπαϊκού και διεθνούς παράγοντα ως συνυπεύθυνοι ενός αδιεξόδου ή δεν έχει σημασία κάτι τέτοιο;     

Εάν ο κ. Δένδιας και το Μαξίμου, που έσπευσε να διευκρινίσει ότι ο πρωθυπουργός ήταν σε συνεννόηση με τον υπουργό του των Εξωτερικών, έχουν εκπονήσει μία ξεκάθαρη στρατηγική, αλλά και επιμέρους τακτικές κινήσεις, ας ενημερώσουν προς τούτο.  

Διότι από τη στάση «πήρε τα καλώδια ο αέρας», ή τη χάραξη της κόκκινης γραμμής στα 6 ναυτικά μίλια, μέχρι την έκρηξη Δένδια χθες υπάρχει απόσταση, πολύ μεγάλη απόσταση. Και επειδή είναι εμφανές ότι στην κυβέρνηση δεν υπάρχει μία γραμμή, καλό είναι να ξέρουμε πού πάμε και γατί.

Διότι το τελευταίο που χρειάζεται σήμερα στα εθνικά θέματα και την εξωτερική πολιτική είναι να επικρατήσει ένα ντελίριο εθνικ(ιστικ)ών εξάρσεων και εσωτερικής αυτοαποθέωσης, μπλεγμένο με εσωκομματικές αντικρουόμενες γραμμές και προσωπικές πολιτικές επιδιώξεις.