Γιάννης Αντύπας

Το κόστος ζωής χτύπησε κόκκινο. Τα νοικοκυριά είναι σε απόγνωση. Το να τα βάζουμε με τη μοίρα μας, όμως, δεν είναι η απάντηση που απαιτούν οι καιροί. Το να μοιρολογούμε για τις κρίσεις που μας βρίσκουν η μία μετά την άλλη, μπορεί να προκαλεί μια κάποια εκτόνωση, αλλά λύση δεν είναι. Για καφενείο και κουβέντα με τους φίλους κάνει, για χώρα δεν κάνει.

Είναι προφανές ότι ως χώρα πρέπει να συζητήσουμε τι παράγουμε και από ποιες πηγές βγάζουμε χρήματα. Τι εισάγουμε και από ποιες χώρες. Με ποια δίκτυα και με ποιες συμφωνίες. Ποιες είναι οι συμμαχίες μας. Πώς επενδύουμε τους διαθέσιμους οικονομικούς πόρους. Γιατί, το να δανειζόμαστε για να βγάλουμε τον μήνα (ως χώρα) και να ενισχύουμε έτσι εκείνους που ουσιαστικά κερδοσκοπούν σε βάρος μας δεν είναι και η καλύτερη επιλογή. Αν δεν υπάρχει άλλη να το συμφωνήσουμε. Όμως, να δούμε και τις πιθανές εναλλακτικές επιλογές αν υπάρχουν. Το να πηγαίνουμε πάντα στην εύκολη λύση, να λέμε ότι "φταίνε οι άλλοι", "φταίει η τύχη μας", ή "τι να κάνουμε, μικρή χώρα είμαστε" δεν είναι σοβαρή αντιμετώπιση μιας εξαιρετικά σύνθετης κατάστασης.

Θα επιμείνω: πρέπει να δούμε τη θέση μας στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας και παραγωγής. Πρέπει να δούμε στοιχειώδη θέματα επάρκειας και ασφάλειας της χώρας μας. Όχι ότι θα σταματήσει ο κόσμος να γυρνά. Αλλά, να μπορούμε να αντέξουμε μόνοι μας ένα διάστημα αν χρειαστεί. Να μπορούμε να βγάλουμε τον μήνα χωρίς να χρειαστεί να δανειστούμε. Χωρίς να χρειαστεί να πληρώσουμε εκείνους που γίνονται ολιγάρχες ή κυριαρχούν στις αγορές σε βάρος μας. Είναι υποχρέωση κάθε σοβαρής Πολιτείας, είναι στοιχειώδης πρόνοια για κάθε νοικοκυριό. Δεν έχει νόημα να τρέχουμε κάθε φορά πίσω από τις εξελίξεις και να περιμένουμε την πανάκριβη ".βοήθεια".

Το να έχουμε τα βασικά για να φάμε, τα κρίσιμα φάρμακα στις αποθήκες μας, να παράγουμε τα απαραίτητα βιομηχανικά προϊόντα για την καθημερινότητά μας, να έχουμε διασφαλισμένη ενέργεια και νερό δεν είναι πολυτέλειες. Είναι πράγματα αυτονόητα. Δε μπορεί να λειτουργήσει αλλιώς η κοινωνία μας. Προφανώς και λέω ένα μεγάλο "ναι" στην πράσινη ανάπτυξη και στην πράσινη ενέργεια. Αρκεί μέχρι τότε να μην βλέπουμε στον ύπνο μας... πράσινα άλογα. Να μην βλέπουμε αστεράκια. Κανείς δεν θέλει πυρηνικά στην πόρτα του, αλλά να μη μας δουλεύουν και όσοι στηρίζουν την παραγωγή τους στα πυρηνικά και σε εμάς πουλάνε δήθεν καθαρή ενέργεια.

Και κάτι ακόμη: η κοινωνία είναι μία. Προφανώς και υπάρχουν πιο ισχυροί και πιο αδύναμοι, προφανώς και υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι και ιδιώτες, μισθωτοί και επιχειρηματίες, παραγωγοί και καταναλωτές. Φοβάμαι ότι τα εισοδηματικά κριτήρια σε όλες τις ενισχύσεις δεν είναι δίκαιη λύση. Εκτός από το εισόδημα υπάρχουν και οι υποχρεώσεις. Εκτός από τις εισροές, υπάρχουν και οι εκροές. Εκτός από εκείνους που τα δηλώνουν όλα, υπάρχουν και άλλοι που μπορούν και τα κρύβουν. Και οι οποίοι εμφανίζονται αδύναμοι ενώ δεν είναι. Το σκηνικό είναι εξαιρετικά σύνθετο για να ακούμε συνέχεια πολιτικές του τύπου... μισό κιλό φέτα.

Ως πολίτες αναμένουμε από την Πολιτεία μας να το ψάξει λίγο περισσότερο. Και να βρει λύσεις πραγματικές και όχι απλά πρόσκαιρες και επικοινωνιακές. Να βρει λύσεις παραγωγικές και όχι ενισχύσεις και επιδόματα με δανεικά. Το επαναλαμβάνω: με δανεικά. Όσα ακούμε, όσα μας προσφέρονται δεν είναι από κάποιο πλεόνασμα. Είναι δανεικά που κάποιοι θα πληρώσουν. Θυμάστε ποιοι το έκαναν την τελευταία φορά που πήγαμε να χρεοκοπήσουμε; Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Φαντάζομαι το ίδιο ισχύει για τις κοινωνίες και τα κράτη. Τα παθήματα πρέπει να γίνονται μαθήματα.