Γ. Ι. Πατσόπουλος

Δύο στρατηγικές που οδηγούν με ασφαλή τρόπο στη μακάρια ανευθυνότητα. Απ’ ό,τι φαίνεται, η νεοφώτιστη πολιτική τάξη γνωρίζει, ίσως περισσότερο από ένστικτο, άριστα και τους δύο τρόπους. Ο λαός λατρεύει τα «θύματα» και τα «παιδιά». Eνας λαός που γαλουχήθηκε να έχει για τον εαυτό του σε έξαρση αυτές τις ασφαλείς ιδιότητες της μηδενικής ενοχής. Το θύμα είναι ο σύγχρονος αντιήρωας, ο αγαπημένος των λαών, αυτός για τον οποίο φταίνε πάντα οι άλλοι, οι κακοί ισχυροί που συμπεριφέρονται άσχημα στον ίδιο δυστυχή αδύνατο. Ο ίδιος είναι ανεύθυνος, δεν πρόσεξε τον εαυτό του, δεν φταίει ο ίδιος. Φταίνε η μοίρα, οι συνθήκες, οι κακοί ευεργέτες γιατί τον βοήθησαν λιγότερο απ’ όσο έπρεπε.

Και όταν δεν μπορείς να παριστάνεις το θύμα, γιατί ολοκληρώθηκε η πολύτιμη προσφορά του, ο δρόμος είναι ένας και μοναδικός: η μέθοδος της μεταμόρφωσης στο ανεύθυνο παιδί που το αγαπούν όλοι, που το προσέχουν και δεν το παρεξηγούν όταν ανέμελα παίζει με τα παιχνίδια του. Οταν όλα τα αντικείμενα είναι παιχνίδια. Τα παιδιά ζουν στον δικό τους κόσμο. Τους αρέσουν τα παραμύθια, οι ιστοριούλες με ωραίο τέλος, τα παιχνίδια χωρίς σκοπό, τα αντικείμενα, οι παιδικές χαρές, οι εκδηλώσεις, οι γιορτές.

Τα παιδιά είναι ελεύθερα. Η αγαπημένη λέξη όλων των λαών βρίσκει στα παιχνίδια τους την απόλυτη εφαρμογή της. Η γνήσια ελευθερία δεν περιορίζεται ούτε από προγράμματα, ούτε από υπευθυνότητες ή άλλες αντιπαθητικές έννοιες που χρησιμοποιούν άφθονα οι αντιαισθητικοί ενήλικες. «Κανόνες»: τι πεζή λέξη και άσχετη με τις παιδικές συνήθειες! Αυτά είναι για τους μεγάλους που είναι υπεύθυνοι για τα πάντα. «Εμείς τα παιδιά είμαστε οι πραγματικοί πιστωτές για τους ενήλικες. Εξάλλου αυτοί μας φέρανε στον κόσμο». «Συμφωνίες»: τι λάθος βάσανο που περιορίζει τις κινήσεις της πολυπόθητης ελευθερίας! Αυτή η κακόηχη λέξη ισχύει για κάθε αντισυμβαλλόμενο. Ποτέ για την αγνή και αθώα παιδική ψυχή.

Οι προθέσεις στο παιχνίδι των παιδιών είναι πάντα καλές. Ασφαλές χαρακτηριστικό της ανεμελιάς και της αθωότητας. Τα λόγια για τον δρόμο προς την κόλαση είναι μύθος που κατασκεύασαν οι κατήγοροι για να στοχοποιήσουν όλους τους έχοντες αγνά αισθήματα, τους αθώους. Εξάλλου και οι ενήλικες που λατρεύουν τα παιδιά έλκονται περισσότερο από τις προθέσεις παρά από τα αποτελέσματα. Αυτά είναι για τους ανάλγητους και μικρόψυχους υπολογιστές. Ακόμα και οι παιδικές ασθένειες είναι αποδεκτές πιο εύκολα από τον λαό. Το αποδεικνύει και ο λενινιστικός τίτλος: «Αριστερισμός, η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού». Ασθένεια που εξαϋλώθηκε, που εξαγνίστηκε.

Στις ανέμελες παιδικές συνήθειες ταιριάζουν οι δοκιμές, οι αλλαγές παιχνιδιών, οι βλάβες, η πεισματάρικη εμμονή, τα ψεύτικα δάκρυα, ο αθώος εκβιασμός κάθε ενήλικα που βρίσκεται στο παιδικό περιβάλλον-παράδεισο. «Καταστρέφω τα παιχνίδια μου, δεν πειράζει, οι γιαγιάδες θα μου αγοράσουν άλλα». Τα μοντέρνα ονόματα των παιγνίων: αγώνες, προσπάθεια, διαπραγμάτευση. Αναμενόμενο ο εθισμός στη χορήγηση δώρων να δημιουργεί την ψυχολογία μιας απαίτησης με διάρκεια χωρίς υποχρεώσεις. Βασικό χαρακτηριστικό του παιδισμού: απαιτήσεις και χωρίς να ζητούνται, παιχνίδια που χορηγούνται με αφθονία χωρίς καμία υποχρέωση. Πανέξυπνο το παιδί, έστω από ένστικτο! Γιατί να θέλει να μεγαλώσει!

Ομως τι κρίμα που η ανέμελη ηλικία έχει ημερομηνία λήξεως, τι δυστυχία που τους γονείς και τους παππούδες διαδέχονται οι πιο αυστηροί καθηγητές, συμμαθητές, κοινωνία, πελάτες, εργοδότες! Τι πόνος που η σχέση με αυτούς δεν μπορεί νε είναι λεόντειος! Τι τρομερό που αρχίζουν να βάζουν κανόνες, να περιορίζουν την ελευθερία, να μειώνουν τα παιχνίδια.

Τι συμφορά που μετράνε το κόστος κάθε παιχνιδιού! Αντιπαθητικοί και αντιαισθητικοί μικροϋπολογισμοί! Το παιχνίδι ήταν ωραίο, άρεσε στα παιδιά, χάρηκαν πάρα πολύ, τι σημασία έχει το πόσο κόστισε! Η παιδική ψυχή δεν πρέπει να μολυνθεί με τις αποκρουστικές αριθμητικές πράξεις της πρόσθεσης και της αφαίρεσης. Αυτά είναι για τους μισητούς ραντιέρηδες. Δεν είναι για την ηλικία της απόλυτης ανευθυνότητας.

Μερικοί κακοί εχθροί της παιδικής αθωότητας μιλούν για 100 δισ. για παίγνια μόλις έξι μηνών.

Φυσικό αποτέλεσμα του σκληρού ανταγωνισμού. Επρεπε να σπάσει το ρεκόρ της φαύλης και σπάταλης Μεταπολίτευσης των 350 δισ. σε 35 χρόνια. Ποτέ άλλοτε στην Ιστορία τόσο λίγα παιδιά δεν «επένδυσαν» τόσα πολλά δισ. σε παιχνίδια σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. «Ετσι κι αλλιώς βλάπτουν και οι τρεις τους την Ελλάδα το ίδιο». Λάθος του αείμνηστου ποιητή. Ο τρίτος πολύ γρήγορα ξεπέρασε τους άλλους δύο καταστροφείς.

Και η αναμενόμενη αντίδραση του υπερπροστατευτισμού από τους γεννήτορες: οι περισσότεροι χαζομπαμπάδες και χαζοπαππούδες λένε με μια φωνή: «Δεν πειράζει, παιδιά είναι, θα μάθουν όταν μεγαλώσουν». Ασφαλώς και θα μάθουν. Οταν θα έρθει η ώρα να πιουν το γάλα τους κι αυτό δεν θα υπάρχει. Ολα τα επενδύσαμε στα ωραία παίγνια, όπως λέγονται επί το επιστημονικότερον. Στη ρουλέτα και στα ζάρια, όπως λένε οι κυνικοί. Αν και εξωφρενικά πανάκριβο, ωραίο παιχνιδάκι. Το δείχνει και η τηλεόραση!