Δρ Θεοδώρα Παπαδοπούλου Χαμουζά

Τις τελευταίες δεκαετίες ο Άνθρωπος ξεγυμνώθηκε από ιδανικά και αξίες και απομονώθηκε καταβροχθίζοντας ευκαιριακές απολαύσεις που δεν κατάφεραν να του δώσουν τίποτα που θα μπορούσε να τον βοηθήσει να χτίσει ένα γερό ψυχικό σώμα. Αδύναμος και μόνος κλήθηκε να αντιμετωπίσει τη πανδημία και να έρθει αντιμέτωπος με όλους τους δαίμονες του. Εκεί που κατέρρευσαν όλες οι μανιακές του άμυνες, κατέρρευσε και ο ίδιος. Θύμωσε, αγρίεψε και μιας και δεν είχε μάθει να αντέχει τη ματαίωση, να την επεξεργάζεται και να επαναπροσδιορίζεται, άρχισε να σκορπά θάνατο. Οι Γυναικοκτονίες και οι δολοφονίες παιδιών είναι ιαχές από τις κραυγές της Ψυχής που νοσεί και ζητά βοήθεια.

Η Πισπιρίγκου θα μπορούσε να είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της νοσηρής κατάστασης που βιώνουμε. Η πράξη της είναι αποτρόπαια, απάνθρωπη και εγκληματική αλλά άκρως αντιπροσωπευτική μιας βαριά άρρωστης ψυχής. Το ερώτημα είναι τι κάνουμε ως κοινωνία απέναντι στην αρρώστια; Τη θεραπεύουμε ή τη διαιωνίζουμε; Προχωράμε σε μια άλλη υγιή θέση ή γυρνάμε πίσω και ηδονιζόμαστε τρώγοντας τις σάρκες του ΄κακού;’.

Αντί λοιπόν να καταριόμαστε το τέρας που έφαγε τα παιδιά του, ας αναλογιστούμε τι κάναμε όλοι εμείς που αφήσαμε μια άρρωστη γυναίκα να μεγαλώνει τρία παιδιά που πέθαιναν το ένα μετά το άλλο. Ας αναλογιστούμε πόσοι από εμάς καταδικάζουμε σε αργό αλλά βασανιστικό θάνατο που ξεκινά από τη ψυχή και φτάνει στο σώμα τους ανθρώπους μας που νοσούν ψυχικά. Γιατί δεν αντέχουμε να ζητήσουμε βοήθεια από ειδικούς και τους τιμωρούμε για την ευαλωτότητα τους; Γιατί είμαστε τόσο υποκριτές που αντί να σκύψουμε το κεφάλι και να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας ξεδιψάμε με εκδηλώσεις οργής που θυμίζουν μεσαίωνα.

Τα παιδιά χάθηκαν και όλοι έχουμε χρέος να παλέψουμε για να μην χαθούν και άλλες ψυχές από τη δική μας άκαμπτη θέση της άρνησης της ευαλωτότητας.

Καλό παράδεισο στους αγγέλους της καρδιάς μας.




Η Δρ Θεοδώρα Παπαδοπούλου Χαμουζά είναι Διδάκτωρ Ψυχολογίας-Νευρογλωσσολόγος