Δρ Θεοδώρα Παπαδοπούλου Χαμουζά

Μοιράζοντας στιγμές της καθημερινότητας τους ή προβάλλοντας βίντεο σε πραγματικό χρόνο, οι χρήστες γίνονται πρωταγωνιστές σε μια σκηνοθετημένη πραγματικότητα που μπορούν όχι μόνο να δημιουργήσουν αλλά και να ηγηθούν της ροής της. Μέσα από μια ξέφρενη ανάγκη εξωστρέφειας που προκύπτει από την αβάσταχτη μοναξιά της πραγματικής ζωής, ο σύγχρονος άνθρωπος αναζητά τρόπους να προσελκύσει βλέμματα που θα μπορέσουν να ‘δουν’ τελικά πόσο καλός είναι. Κατασκευάζει μια ψευδή πραγματικότητα που γνωρίζει ότι θα προσελκύσει το ενδιαφέρον αρκετών ανθρώπων και απολαμβάνει από τον αριθμό των ακόλουθων-συντρόφων στην εικονική ζωή του.

Όσο μεγαλώνει ο αριθμός των ακόλουθων τόσο μεγαλώνει και ο εθισμός στην εικονική πραγματικότητα. Η πραγματική ζωή δεν έχει τίποτα το συγκλονιστικό να προσφέρει στο χρήστη ο οποίος νοιώθει σπουδαίος και παντοδύναμος προσελκύοντας συνεχώς νέους διαδικτυακούς φίλους. Με ένα ‘μαγικό’ τρόπο, η μοναξιά και η αποξένωση εξαφανίζονται και το άτομο αποκτά χιλιάδες ‘φίλους’ που διψούν να ‘δουν’ τι άλλο μπορεί να κάνει. Η άχρωμη και ανούσια ζωή του αποκτά νόημα μιας και καθηλώνει μπροστά στις οθόνες χιλιάδες θεατές που ακόρεστα καταβροχθίζουν ότι τους προσφέρει. Όσο πιο διαστροφικό, εκκεντρικό και παράτολμο είναι το θέαμα, τόσο πιο πολλούς θεατές καταφέρνει να προσελκύσει. Και αυτό το γνωρίζουν καλά των κυνηγοί διαδικτυακών θεατών. Βρίζουν, χυδαιολογούν, εξευτελίζονται και εξευτελίζουν ακόμα και δικά τους άτομα προβάλλοντας έτσι την παντοδυναμία που τους προσφέρει η δύναμη της οθόνης.

Ο βάναυσος και αποτρόπαιος θάνατος της νεαρής κοπέλας από τη Ρωσία είναι ένα από τα αποτελέσματα αυτής της νοσηρής πραγματικότητας που βιώνουμε. Τίποτα δεν κατάφερε να σταματήσει τον διαταραγμένο youtuber φίλο της από το να τη βγάλει γυμνή στο ψύχος προκειμένου να ικανοποιήσει τις ορέξεις ενός ακόλουθου που τον πλήρωσε 1000 ευρώ για να τη σκοτώσει με ζωντανή ροή προγράμματος στο κανάλι του. Η άτυχη γυναίκα που ήταν και έγκυος έμεινε στο κρύο αφήνοντας την τελευταία της πνοή μπροστά στα μάτια χιλιάδων θεατών που παρακολουθούσαν λεπτό προς λεπτό το μαρτυρικό της θάνατο. Το σενάριο εξελίχθηκε ομαλά, οι πρωταγωνιστές επιτέλεσαν το σκοπό τους και τα ανθρωπόμορφα κτήνη χόρτασαν από το πλούσιο σε σάρκα και αίμα θέαμα.

Αυτό που μένει σε εμάς να αποφασίσουμε είναι εάν θα συνεχίσουμε να επιτρέπουμε στα παιδιά μας να ακουμπούν την ανάγκη τους για εύρεση ηρώων και προτύπων στα κανάλια ψυχικά άρρωστων ατόμων ή θα αποτελέσουμε εμείς πρότυπα στήριξης για αυτά. Εάν θα τα αφήσουμε ευάλωτα στα καλέσματα διεστραμμένων ανθρώπων που αναζητούν συνεργούς στις άρρωστες ορέξεις τους ή θα ξεθάψουμε αυτούς τους πραγματικούς ήρωες που πρόσφεραν, έδωσαν απλόχερα και συνέβαλαν σε ότι υψηλό απολαμβάνουμε εμείς σήμερα. Θα μυήσουμε τα παιδιά μας σε αξίες, θα γεμίσουμε εμείς το κενό της αβάσταχτης μοναξιάς τους, θα αγκαλιάσουμε εμείς τις αδυναμίες τους, θα ακούσουμε τις ανάγκες τους ή θα τα αφήσουμε έρμαια στα καλοστημένα δίχτυα επιτήδειων που δίνουν απλόχερα προσοχή και σημασία σε συναισθηματικά παραμελημένα παιδιά που είναι έτοιμα να κάνουν τα πάντα για λίγη προσοχή.

Μέχρι να φτάσει ο άρρωστος νέος να γίνει δολοφόνος και η άτυχη κοπέλα να γίνει θύμα και να δολοφονηθεί από τον άντρα που αγάπησε προσπεράσαμε πολλές πίστες που κανένας δεν είδε. Και δεν της είδε κανείς, γιατί κανένας δεν είχε χρόνο μέσα στη δύνη της δικής του αυτιστικής πραγματικότητας. Εάν όμως δεν παλέψουμε να κάνουμε τα παιδιά μας να απολαμβάνουν από τη πραγματική ζωή και να αντέχουν τις όποιες ματαιώσεις αυτή φέρνει, θα γίνουμε όλοι θεατές μιας αιμοσταγούς αρένας που θα ρουφά νέα παιδιά προς βρώση ακόρεστων θηρίων. Η επιλογή είναι δική μας καθώς και η ευθύνη για το μέλλον των παιδιών μας!

Δρ Θεοδώρα Παπαδοπούλου Χαμουζά
Διδάκτωρ Ψυχολογίας-Νευρογλωσσολόγος