Δρ Θεοδώρα Παπαδοπούλου Χαμουζά

Μια ανέμελη βόλτα, ένας καφές με φίλους και αγαπημένα πρόσωπα έγιναν έστω και προσωρινά απαγορευμένες ενέργειες. Η καραντίνα στο σπίτι επέβαλε στα μέλη της οικογένειας να ακινητοποιηθούν και να αντιμετωπίσουν κατάματα όλα αυτά που κρύβονταν καλά μέσα στους υπερβολικά έντονους ρυθμούς της καθημερινότητας.

Σε μια περίοδο έντονου άγχους και ανασφάλειας αυτό που αξιολογήθηκε είναι η ικανότητα του συντρόφου να κατανοήσει, να αντέξει και να στηρίξει τόσο τον/την σύντροφο όσο και τα παιδιά του. Οι έντονοι κραδασμοί έριξαν φως στο ρήγμα της κάθε οικογένειας.

Η επικοινωνία των συντρόφων, οι σχέσεις με τα παιδιά, η ποιότητα της επικοινωνίας μεταξύ των μελών και γενικά η ικανότητα να περνάνε καλά και να απολαμβάνουν ο ένας την παρέα του άλλου αξιολογήθηκαν έντονα. Ο κορωνοιός μας επέβαλε επίσης να δούμε τον Άλλο γενικότερα: Tον γείτονα, τον συγγενή, τον συνάνθρωπο σε άλλη χώρα που υποφέρει, τον ιατρό, τις νοσοκόμες, τους υπαλλήλους των σούπερ μάρκετ και όλους αυτούς που παλεύουν για το καλό όλων μας.

Ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι για να ζήσουμε ευτυχισμένοι χρειαζόμαστε και άλλους ανθρώπους. Η επιβίωση, τόσο η σωματική όσο και η συναισθηματική είναι αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης μας με άλλους ανθρώπους. Η παντοδυναμία γκρεμίστηκε μέσα σε λίγες ώρες και ο κορωνοιός μας ανάγκασε να αντιμετωπίσουμε την ευθραυστότητα μας. Η δυσθυμία ήταν αποτέλεσμα ενός έντονου πένθους. Ένα πένθος που δεν έχει να κάνει μόνο με τη στέρηση της εξόδου από το σπίτι.

Πενθήσαμε τον παλιό παντοδύναμο εαυτό μας και αναγκαστήκαμε και γνωρίσουμε τον αληθινό μας εαυτό που τον είχαμε φιμώσει μέσα στο άγχος των υλιστικών απολαύσεων. Πενθήσαμε την ανηδονία που βιώναμε μέσα στην επάρκεια μας. Τα είχαμε όλα και δεν είμασταν ευτυχισμένοι. Τι αξία είχε μια βόλτα και μια αγκαλιά πριν τον κορωνοιό; Πενθήσαμε την ψευδή παντοδύναμη εικόνα μας και αφήσαμε έστω και για λίγο να αναδυθεί η πραγματική φύση του Ανθρώπου.

Αυτή που συνυπάρχει με τον Άλλο μέσα σε μια ‘αγαπητική’ σχέση. Αυτή που καταλαβαίνει, προστατεύει και μάχεται για το κοινό καλό. Το βασικό ερώτημα τώρα είναι να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε με τον εαυτό που ανακαλύψαμε.

Θα τον βοηθήσουμε να δυναμώσει και να εξελιχθεί ή θα τον αφήσουμε να παλινδρομήσει και να επιστρέψει στη στρεβλή θέση που είχε; Θα αντιμετωπίσουμε τα όποια προβλήματα ανακαλύψαμε ότι έχουμε σαν οικογένεια ή θα χαθούμε πάλι στους ξέφρενους ρυθμούς της καθημερινότητας χρησιμοποιώντας ως άλλοθι την έλλειψη χρόνου. Θα συνεχίσουμε να ‘βλέπουμε’ τους ανθρώπους που είχαμε χάσει ή θα αναβάλλουμε πάλι τη συνεύρεση μαζί τους πιστεύοντας ότι έχουμε χρόνο να το κάνουμε στο μέλλον.

Η ευκαιρία της αλλαγής ήρθε. Ηχηρά, έντονα και με μεγάλη διάρκεια. Ο Άνθρωπος από τη πρώτη στιγμή της ύπαρξης του χαριτόθηκε με το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής. Ο χρόνο θα δείξει τι τελικά αποφάσισε ο Άνθρωπος.

Δρ Θεοδώρα Παπαδοπούλου Χαμουζά
Διδάκτωρ Ψυχολογίας-Νευρογλωσσολόγος