Δημήτρης Παγαδάκης

Αυτό το ρητό του Χένρι Κίσινγκερ έχει βαλθεί να επιβεβαιώσει ο Ντόναλντ Τραμπ. Στις 100 ημέρες της προεδρίας του, οι βαριοί διπλωματικοί φάκελοι φορτώνονται σωρηδόν στο τραπέζι του Οβάλ Γραφείου.

Το κακό είναι ότι καθημερινά αυγατίζει το διεθνώς προβληματικό περιεχόμενο τους. Το χειρότερο, η άποψη κάθε φορά του ενοίκου του Λευκού Οίκου στριφογυρίζει σαν κωνικό ανεμούριο.

Αναμενόμενα σπέρνει παγκόσμια σύγχυση και καχυποψία αν θα πρέπει να λαμβάνεται πλέον σοβαρά υπόψη η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Ειδικά όταν μοιάζει με ετοιμόρροπο πύργο με τραπουλόχαρτα. Αλλά για το πετυχημένο μεγιστάνα των ακίνητων δεν αλλάζει τίποτε αν μεταστραφεί η διεύθυνση και η ταχύτητά του ανέμου. Στροβιλίζεται άγαρμπα μαζί του.

Παρά, ωστόσο, τις εκάστοτε μπλόφες και κωλοτούμπες του εμμένει στο ύφος και τη ρητορική που αντλεί από το υπερτροφικό εγώ του. Διατηρεί τις δικές του λύσεις σφηνωμένες στο αλαζονικό κεφάλι του. Υποστηρίζει αδιαπραγμάτευτα ότι ο μόνος τρόπος για να αποτραπούν οι συγκρούσεις είναι οι αδύναμοι να κάνουν ακριβώς αυτό που απαιτούν οι ισχυροί.

Εγκλωβισμένος σε αυτό το δόγμα μπορεί κανείς εύκολα να προβλέψει πώς θα χειριστεί μια ενδεχόμενη ένταση Ελλάδας - Τουρκίας. Από τη στιγμή που γράφει στα παλιά του παπούτσια τη νομιμότητα που διασφαλίζει το Διεθνές Δίκαιο είναι μάλλον μάταιο να αναμένεται εκ μέρους του μια «ισορροπημένη» αντίδραση.

Εκτιμάται ότι δεν πρόκειται να παγιδευτεί στις ριψοκίνδυνες συμπληγάδες μιας αναστάτωσης στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Θα θεωρήσει απλώς το ρήγμα που πιθανόν θα προκύψει ως μικρής σημασίας ζήτημα.

Θα το ζυγίσει ως εάν περιφερειακό θέμα που δεν θα πρέπει να οδηγήσει σε αντιπαράθεση δύο συμμαχικές χώρες. Θα τις νουθετήσει να τα βρουν με παζάρια ανάμεσα τους. Ενόσω , φυσικά είναι στρατευμένος στη λογική της κατίσχυσης του δυνατότερου.

Υπό την εμπλοκή της παραμέτρου Τραμπ στη ρευστή γεωπολιτική και γεωστρατηγική αναδιάταξη της ευρύτερης περιοχής- στην οποία εντάσσονται και οι σχέσεις Αθήνας -Άγκυρας – Ουάσιγκτον- η Ελλάδα εμφανίζεται ψύχραιμη, υπεύθυνη και προσεκτική.

Με επίγνωση των διεθνών συνθηκών και συσχετισμών που διαμορφώνονται ιεραρχεί τις προτεραιότητες και τις επιλογές της.

Διαλέγει νηφάλια την διατήρηση της ύφεσης στις εξαιρετικά εύθραυστες σχέσεις, που εγκυμονούν μέχρι θερμό επεισόδιο, με τη Τουρκία.

Αναπόδραστα η διπλωματικά προσγειωμένη και εθνικά συνετή στρατηγική στάση της χώρας μπαίνει στο επικριτικό στόχαστρο των κατ’ επάγγελμα «εθνοπατριωτών» και των άκαπνων «τουρκοφάγων».

Ανεβασμένοι αγέρωχα στα σύννεφα του νέο-μεγαλοϊδεατισμού τους προβάλουν φαντασιακούς ενδοτισμούς , εθνικές μειοδοσίες, υποτέλεια στο έλεγχο της Τουρκίας. Ανακαλύπτουν προδοσία των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, λιγοψυχία με την ουρά στα σκέλια απέναντι στις απειλές του Ερντογάν.

Ενδεχομένως υπό την αδιάλλακτη εθνικιστική τους φρενίτιδα και τον τυχοδιωκτικό ιδεασμό τους φαντάζουν πρόθυμοι να εκδηλώσουν την παλικαριά τους επιώ του πεδίου. Γιατί όχι να ορμήσουν φουριόζοι και αρματωμένοι με F-35, Rafale και Belharra ως τη «Κόκκινη μηλιά»;

Προφανώς σε ένα κόσμο που τείνει στον επεκτατικό αναθεωρητισμό, η άκρατη αυταρέσκεια αλά Τραμπ, η ωμή επιθετικότητα αλά Πούτιν και η επηρμένη προκλητικότητα αλά Ερντογάν οδηγούν σε περιπετειώδεις περιπλοκές.

Καιρός είναι οι αδάμαστοι ντόπιοι αιθεροβάμονες να αντιληφθούν ότι οι ήδη μαχητικά και τεχνολογικά αναβαθμισμένες εγχώριες Ένοπλες Δυνάμεις καθώς και το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα ύψους 28 δισ. δολαρίων, δεν γίνεται για να τονώσει τους έξαλλους κομπασμούς τους.

Δεν στοχεύει στο μεγάλωμα των εθνικών συνόρων και τη δημιουργία νέου, ευρύτερου ζωτικού χώρου. Προσανατολίζεται στην εγγύηση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, την ενίσχυση της στρατιωτικής παρουσίας και την αύξηση της διαπραγματευτικής της δύναμης σε γεωπολιτικά θέματα.

Με αυτό το μπούσουλα πάει τσάμπα η γκρίνια των «ανυποχώρητων» για δήθεν κατευνασμό, εξάρτηση, ομηρεία και παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στη γείτονα. Στράφι και η μουρμουρά τους για υποτονική, αν όχι υποτακτική, συμπεριφορά έναντι της Τουρκίας.

Όπως εξάλλου τόνιζε ο Κίσινγκερ: «η μετριοπάθεια είναι προσόν όταν οι άλλοι αντιλαμβάνονται ότι έχεις και άλλες ισχυρές επιλογές». Πράγμα που, χωρίς ερεθισμούς, παρορμητικότητα και ονειροπολήσεις, στρώνει το έδαφος του ρεαλισμού.