Δημήτρης Παγαδάκης

Να πει χαλάλι στο παλικάρι, αν ήταν κανένας εκσυγχρονιστής που μετρά από μάταιη περιπλάνηση επέστρεψε μεταμελημένος στη Χαρ. Τρικούπη.

Στη προκειμένη περίπτωση ο Θοδωρής Ζαγοράκης δεν εμπίπτει σε καμία από τις δυο αυτές κατηγορίες. Μετακομίζει από τη γαλάζια στη πράσινη πολιτική στέγη όπως άλλαζε στέκια κάθε σεζόν ο μακαρίτης ο Βασίλης Καράς. Δικαίωμα του. Κα με το προνόμιο να μη μετακινηθεί ρούπι από το δικό του ρεπερτόριο.

Ενδεχομένως νιώθει αδικημένος από το κόμμα που τον τίμησε, συμπεριλαμβάνοντας τον δυο φορές στα ευρωψηφοδέλτια του. Να του κρατάει μούτρα επειδή αυτό τον διέγραψε προσωρινά. Να ξεχνάει τέλος ότι μετρά τον ξανακαλοδέχτηκε στα ευρωέδρανα του.

Πιθανόν να εκτιμά ότι δεν αποτιμήθηκε θετικά η συνεισφορά του στη γαλάζια ευρωομάδα. Ίσως πάλι αισθάνεται ότι το πολιτικό περιβάλλον της δεν είναι αντάξιο των προσόντων του.

Των διαπιστωμένων προτερημάτων του με τα οποία αφουγκραζόταν το κοινωνικό παλμό στις κερκίδες της Τούμπας. Των εξακριβωμένων δεξιοτήτων του στο δημόσιο διάλογο από το προεδρικό θώκο της ΕΠΟ από τον οποία παραιτήθηκε σε πέντε μόλις μήνες.

Όπως, πάντως, κι αν έχει, μετά από δυο εκλεγμένες θητείες επιθυμεί και μια τρίτη εκτός πια Νεοδημοκρατικού πλαισίου. Για να εγγράψει στο παλμαρέ του ρεκόρ παραμονής στις Βρυξέλλες. Εκεί που «διακρίθηκε» επί δέκα χρόνια για την αμυδρά τυπική παρουσία του, αν δεν ήταν άφαντος.

Θα την έβρισκε, όμως, την άκρη. Κάποιος τέντζερης θα κυλούσε για να τον ανταμώσει ως καπάκι. Το κίνητρο, αλώστε της συμμέτοχης κάθε σελέμπριτι στις ευρωεκλογές είναι ισχυρό. Δεν είναι αμελητέο ότι κουβαλάνε τα «κουκιά» των θαυμαστών τους στις κάλπες.

Πώς λοιπόν να μη παρακινηθούν να τους αγκαλιάσουν τα εγχωρία κόμματα που δεν έχουν ξεφύγει από την ελκυστική μόστρα της ευρωπασαρέλας; Ούτε έχουν χειραφετηθεί από τη νοοτροπία λιβανίσματος κάποιων διάσημων. Ιδίως εκείνων που μοιάζουν ικανοί να εξαγοράσουν τη δημοφιλία τους με εκλόγιμα πόστα.

Ασφαλώς και ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής δεν είναι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που επιλέγεται ως δέλεαρ άγρας ψήφων. Είναι όμως ο μοναδικός που ενσαρκώνει ένα ιδιότυπο παράδοξο. Θα κάνει προεκλογική καμπάνια για την ευρωβουλή ως υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ, ενόσω είναι ήδη εν ενεργεία ευρωβουλευτής της ΝΔ.

Προφανώς η αλλόκοτη αυτή επιλογή του αποτελεί τη ρελάνς του Νίκου Ανδρουλάκη για τη μετακίνηση στο "γαλάζιο" ευρωψηφοδέλτιο του πρώην βουλευτή επικράτειας του ΠΑΣΟΚ, Πύρρου Δήμα.

Ωστόσο η προσωπική μεταγραφή του προέδρου του ΠΑΣΟΚ μάλλον δεν συνιστά ενστικτώδες πολιτικό ρεφλέξ για τη ανάκτηση κάποιου συμβολικού κεφαλαίου. Παραδίδει στη θεά των ψηφοφόρων την απερίγραπτη ευκολία με την οποία διάφορες αναγνωρίσιμες περσόνες μετακινούνται από κόμμα σε κόμμα.

Μαρτυρά επίσης ότι δεν πρόκειται για ένα πολιτικό «άνοιγμα» που σηματοδοτεί κάποια διεύρυνση. Φαντάζει να αποσκοπεί στην βιαστική οικειοποίηση μιας σημαίας ευκαιρίας. ‘Η στην επείγουσα απόκτηση ενός θελκτικού δολώματος για όποιον «τσιμπήσει».

Ενδεικτικό, ίσως, για το πώς αντιλαμβάνεται και ο ίδιος τη σύνθεση του ευρωκοινοβουλίου. Απλώς σαν ένα ευρύχωρο παρκινγκ για παλαίμαχους των γηπέδων ή της οθόνης; Ή μήπως ως καλοπληρωμένο ραχάτι σε ένα τοπίο που απαιτεί πολιτική εγρήγορση και ακαριαία δράση;

Σε κάθε περίπτωση η πριμοδότηση διασημοτήτων μοιάζει περιφρονητική για ένα χώρο λαϊκής αντιπροσώπευσης όπου διακυβεύονται τα εθνικά, συχνά ανταγωνιστικά, συμφέροντα πολλών κρατών.

Εκεί ακριβώς που αρκετά μέλη των εκπροσώπων των ελληνικών κομμάτων δεν έχουν διόλου τιμήσει, αν δεν έχουν ευτελίσει, με την απαράδεκτη συμπεριφορά τους τη χώρα.

Υπό αυτό το πρίσμα το ζητούμενο είναι τι μπορεί παραπάνω να προσφέρει εφόσον εκλεγεί ο κατά τα άλλα συμπαθής βετεράνος ποδοσφαιριστής. Έτσι κι αλλιώς στο ευρωψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ προσέρχεται σαν μερεμέτι κι όχι σαν ανακαίνιση.

Σαν μουσαφίρης κι όχι σαν συστρατευμένος σε μια πολιτική ταυτότητα. Γεγονός που του αποκλείει κάθε δυνατότητα να γίνει λάβαρο. Τού επιτρέπει μόνο να εμφανιστεί ως μια πολυδιαφημισμένη ατραξιόν. Και, ως γνωστόν, αν στραβώσει η παράσταση η τελευταία κατεβαίνει άρον άρον ως άχρηστη από τη μαρκίζα.