Δημήτρης Παγαδάκης

Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εισάγει στο δημόσιο διάλογο μια ελλειμματική αφήγηση μπαλωμένη με τους γρίφους μιας Σφίγγας και μανταρισμένη με τους χρησμούς μιας Πυθίας

«Συστήνει» στο εκλογικό σώμα ως μετεκλογικό πρωθυπουργό ένα άγνωστο τρίτο πολιτικό πρόσωπο. Ενδεχομένως το έχει στο μυαλό του αλλά το κρατάει κρυφό. Δεν το αποκαλύπτει δημοσίως μη τυχόν και χαλάσει το προξενιό. Ή, τέλος πάντων, για να μη διαδοθεί η οραματική έκπληξη στη φιγούρα που προετοιμάζει για να συγκλονίσει το πανελλήνιο.

Με τη μυστηριωδώς ασαφή πρόταση του, όμως, φαντάζει να προτρέπει τους ψηφοφόρους να γίνουν μάντεις, αποκωδικοποιητές αινιγμάτων και επιδέξιοι λύτες σταυρολεξων. Επί της ουσίας τους καλεί στις εθνικές κάλπες να τον προτιμήσουν περίπου ως μηχανικό λαγό στις κυνοδρομίες προκειμένου να τρέξει ο «απόκρυφος» εκλεκτός του για το πρωθυπουργικό αξίωμα.

Ασφαλώς και ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος δεν έχει εκλεγεί ποτέ μέχρι σήμερα στην Ελληνική Βουλή, έχει αναφαίρετο δικαίωμα να εκδηλώνει τις ατομικές του προτιμήσεις. Να μην εμπιστεύεται το πρόσωπο του σημερινού πρωθυπουργού καθώς και αυτό του τωρινού αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Μπορεί, πιθανόν, να του «μυρίζει» Μητσοτάκης και να του «ξυνίζει» ο Τσίπρας. Κατανοητό. Ωστόσο στην πολιτική πρακτική περιττεύουν οι προσωπικές ορέξεις, τα μεμονωμένα γούστα και οι ιδιοσυγκρασιακές κόνξες.

Ειδικότερα σε περιστάσεις που απαιτούνται προγραμματικές συγκλίσεις, πολιτικές συναινέσεις, διακομματικές συνεργασίες, κυβερνητικές, εν τέλει, συνθέσεις. Έστω με ελαφρές εκπτώσεις και μικορσυμβιβασμούς σε ανυποχώρητες ιδεολογικές θέσεις για την εξασφάλιση της χρήσιμης κυβερνητικής σταθερότητας.

Παρόλα αυτά με μισόλογα, υπαινιγμούς και κάμποση απροσδιοριστια καλλιεργείται σύγχυση σε ένα τοπίο που για να μη μαραζώσει χρειάζεται διαυγείς λύσεις και σαφείς εντολές. Όχι μάδημα της μαργαρίτας για επιλογή πρωθυπουργού από κάποιο σκονισμένο ράφι ή ξεδιάλεγμα από το καλάθι του νονού.

Οι πολιτικές συμπεριφορές δεν εξομοιώνονται με εκείνες του γαμπρού που καλοβλέπει τη προίκα από το συνοικέσιο αλλά αντιδρά στο πρόσωπο της νύφης. Εξάλλου από που νομιμοποιείται πολιτικά ο ευρωβουλευτής, ακόμη, του ΚΙΝΑΛ να σχεδιάζει μια ανατροπή της βούλησης των ψηφοφόρων του κόμματος που θα κερδίσει στην προσεχή εκλογική αναμέτρηση;

Από ποιους θα αντλήσει την έγκριση για να υποδείξει αυτός το πρωθυπουργό αντί του νικηφόρου αρχηγού άλλης παράταξης ; Επιπλέον, με ποια δεδομένα κρίνει ότι ο δικός του προτεινόμενος είναι καλύτερος από αυτούς;

Δημιουργεί με αυτό το τρόπο μια θολή εικόνα που σε τελευταία ανάλυση υπονομεύει τη φερεγγυότητα του ΠΑΣΟΚ ως δημοκρατικού κόμματος εξουσίας. Εκτός πια κι αν έχει συνηθίσει εκτός και μακριά από αυτήν. Έτσι ώστε να βολεύεται δημοσιοϋπαλληλικά στην μονιμότητα της ελάσσονος αντιπολίτευσης.

Γεγονός που προοπτικά ίσως το αποδυναμώσει περεταίρω εκλογικά. Τόσο, ώστε να μην του ανατίθεται καν η τρίτη διερευνητική εντολή για το σχηματισμό κυβέρνησης στη περίπτωση που κανένα κόμμα δεν έχει απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή.

Προφανώς, στις τρεχουσες πιεστικές συνθηκες που διαμορφώνονται για το πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ συνιστά μάλλον υπερβολή να χρεωθεί με τη κατηγορία της απερισκεψίας στη πολιτική του ρητορική. Δεν του ταιριάζει, σίγουρα, η παροιμία “λαγός τη φτέρη έσειε, κακό της κεφαλής του”.

Όσο όμως επικοινωνεί τι δεν θέλει, χωρίς να μεταδίδει κατανοητά και ξάστερα τι πραγματικά είναι αυτό που θέλει, τόσο αφήνει ελεύθερο το πεδίο για να ξεδιπλώνονται πάσης φύσεως σενάρια. Μεταξύ των οποίων και εκείνο που περιγράφει ένα αντεστραμμένο αδιέξοδο στο κλείσιμο της πρωθυπουργικής πόρτας που θέτει ο ίδιος για τους άλλους.

Να διαμηνύσουν πχ στο μετεκλογικό ΠΑΣΟΚ, τόσο ο Μητσοτάκη όσο και ο Τσίπρας- όποιου κι αν το κόμμα έρθει πρώτο στις κάλπες της 21ης Μαΐου- ότι θα μπορούσαν να συνεργαστούν μαζί του αλλά χωρίς τον Ανδρουλάκη.