Δημήτρης Παγαδάκης

Ωστόσο, το πολιτικό αφήγημα έκαστου διεκδικητή του Γαλλικού Προεδρικού πόστου αφορά , και κάθε Ευρωπαίο. Όσων, από αυτούς που, υπό διαφορετικές προσδοκίες, ιδεολογικές καταβολές πολιτικές πεποιθήσεις, ανησυχούν για τις αντοχές και την τύχη του δικού τους Ευρωπαϊκού σπιτιού.

Εκείνων των ορθολογικών πολιτών από 28 χώρες που νοιάζονται για τη μοίρα της κοινής στέγης τους ως καταφύγιου σε ένα θυελλώδη κόσμο. Πού δεν αλληθωρίζουν προς την μισαλλοδοξία, δεν στραβοκοιτάζουν προς τον απομονωτισμό, δεν παρασύρονται από το τοξικό λαϊκισμό. Και επί πλέον δεν εκτροχιάζονται προς τον εθνοκεντρικό φονταμενταλισμό και δεν λοξοδρομούν νοσηρά προς την θηριώδη ωμότητά του ολοκληρωτισμού.

Όλων όσων αξιοπρεπών σκεπτόμενων ανθρώπων που κουβαλούν ως ασπίδα την Ευρώπη σε ένα διεθνώς ρευστό τοπίο άγριας επιθετικότητας και βάρβαρης απανθρωπιάς. Των ρεαλιστών κατοίκων της γηραιάς ηπείρου πού φορούν τη, γαλβανισμένη στη δημοκρατική χειραφέτηση, πανοπλία, απέναντι σε ένα αλαλάζων επιδρομικό τσούρμο.

Των ταγμένων σε ιδανικά οι οποίοι αμύνονται κόντρα στο δαιμονολογικό αντί -ευρωπαϊκό φαιοκόκκινο μπουλούκι, που συγκροτείται από αυταρχικούς πουτινολάτρες, αλαζονικούς φιλοτραμπικούς, αντί -δυτικούς τυχοδιώκτες, εχθροπαθείς συνομωσιολόγους, σκοταδιστικές σέχτες, γραφικά παρωχημένους ριζοσπάστες.

Ενδιαφέρει, λοιπόν, και κόφτει παραπάνω εμάς του Έλληνες η επόμενη μέρα στο Γαλλικό πολιτικό σκηνικό Δεν είναι μόνο η μεταξύ των δύο χωρών πολύτιμη αμυντική συμφωνία, η προμήθεια από μεριάς μας μαχητικών αεροσκαφών και φρεγατών δικής τους κατασκευής.

Είναι, ας μην ξεχνιόμαστε, και η δημιουργία του ταμείου Ανάκαμψης στην οποία πρωτοστάτησε η Γαλλική προεδρία θέτοντας ισχυρή υποθήκη της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Στο κάτω κάτω χωρίς τη Γαλλία, τη μόνη σημαντική στρατιωτική και μοναδική πυρηνική δύναμη στην ΕΕ, το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ήταν αμφίβολο.

Πόσο μάλλον ευτελώς αμήχανο δίχως μια ηγετική Γαλλική φυσιογνωμία σαν τον Μακρόν που οραματίζεται μια ισχυρή, κυρίαρχη διεθνώς Ευρώπη. Τον πολιτικό που επανεξετάζει το ευρωπαϊκό δημοσιονομικό πλαίσιο της, εδώ και τριάντα χρόνια, συμφωνίας του Μάαστριχτ και σχεδιάζει ένα μεταρρυθμιστικό χάρτη για την ΕΕ του αύριο.

Κυρίως, όμως, προωθεί με πραγματισμό πρωτοβουλίες που ενδυναμώνουν και την Ελλάδα. Όπως όταν θέτει επιμελώς στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής την ευθυγραμμισμένη εξωτερική πολιτική, τη στρατηγική αυτονομία και τη κοινή άμυνα.

Αναπόφευκτα, η Ελλάδα δεν έχει πλέον περιθώρια για τσαμπομάγκικες αμφιβολίες, μεσοβέζικες υπεκφυγές και ψευτοδιλήμματα σε μια κρίσιμη αναμέτρηση, σωστό ευρωπαϊκό τελικό. Εκεί που δεν κάθεσαι χαζολογώντας στη κερκίδας μασουλώντας το πασατέμπο της ουδετερότητας. Παίρνεις θέση υπέρ του φαβορί ή του αουτσάιντερ.

Το πολιτικό σύστημα, άλλωστε, μιας χώρας- που δοκιμάστηκε από τη χρεωκοπία και παίχτηκε στα ζάρια η συμμετοχή της στο ευρώ από μια αλλοπρόσαλλη εμμονική αριστεροδεξιά κυβερνητική συμμαχία- δεν μπορεί να μένει αδιάφορα αμέτοχο όταν διακυβεύεται το μέλλον των Ευρωπαϊκών θεσμών. Οφείλει να στοιχηθεί. Χωρίς σκόπιμες αποσιωπήσεις.

Είτε να συνταθεί με την θαρραλέα αποφασιστικότητα του Μακρόν που αποτελεί μοχλό και κινητήρα του ευρωπαϊκού πατριωτισμού για την εμπέδωση της πολιτικής και αμυντικής ενοποίησης της Ευρώπης. Είτε να σταθεί στο πλευρό του διαλυτικού αντισυστημικού μπάχαλου που εκφράζει ο αποξενωτικός σωβινισμός της Λεπέν.

Η επιλογή του πολιτικά κεντρώου πρώτου αποτελεί υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αναγνώριση της συνταγματικής νομιμότητας, το σεβασμό του διεθνούς δικαίου. Ενσαρκώνει μια εδραιωμένα ενωμένη Ευρώπη με αμοιβαία πρόθυμη συνεννόηση των μελών της απέναντι σε κοινές απειλές και κοινούς στόχους.

Η προτίμηση στην ακροδεξιά δεύτερη συνιστά έκθεση στη προκατάληψη, τη ακαμψία, τον φαρισαϊσμό και την μνησίκακη απομάκρυνση από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Προϋποθέτει μια περιθωριοποιημένη γεωστρατηγικά ΕΕ, πολυπολική, ανισόρροπη, κατακερματισμένη σε ανά χώρα κρατικούς εθνικισμούς.

Αναγκαστικά η δηλωτική στάση και του εγχώριου πολιτικού προσωπικού απέναντι σε αμφότερους τους μονομάχους για τη Γαλλική προεδρία πρέπει να είναι ντόμπρα, σταράτη, ξεκάθαρη. Από σήμερα κιόλας για το συμφέρον της χώρας.

Πριν οι παρενέργειες της ενεργειακής και επισιτιστικής κρίσης , λόγω της Ρωσικής εισβολής στη Ουκρανία, λάβουν απειλητικές διαστάσεις στην ΕΕ. Πολύ νωρίτερα οπόσο σπεύσουν να εκμεταλλευτούν τη ζόρική συγκυρία οι δήθεν θυμωμένοι υπονομευτές της δημοκρατίας που απαξιώνουν το κοινοβουλευτισμό.

Προφανώς, οι ντόπιοι κρυφοί, μασκαρεμένοι αλλά και φανεροί ομοϊδεάτες της Λεπέν παραείναι από πολιτική κοψιά στραβόξυλα για να κατασκευάσουν ίσιες σανίδες που θα γεφυρώσουν χάσματα, ρήγματα και ανισότητες στην ΕΕ. Μηχανεύονται μόνο αναταραχή και αστάθεια.

Παρόλα αυτά και στους εγχώριους υποστηρικτές των ευρωπαϊκών αξιών δεν αρκούν συνθήματα ευρώ-επαγρύπνησης σε στυλ «Μακράν ο Μακρόν». Αντί συμβολικών κλισέ χρειάζονται σύνεση, μέριμνα και προνοητικότητα όταν βαδίζουν, ασφαλείς για την ώρα, στα παρκεταρισμένα πατώματα της κανονικότητας.