Δημήτρης Παγαδάκης

Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι ούτε Μεσσίας ούτε υπερήρωας. Ωστόσο, κι αυτός αψηφά τη βάσανο της μεταμέλειας για τα λάθη και τις παραλήψεις του. Ενδεχομένως, επειδή θεωρεί πορφυρογέννητο της κεντροαριστερός τον εαυτό του.

Σίγουρα, πάντως, τον ερμηνεύει ως μοναδικό νόμιμο κληρονόμο του κινήματος που ίδρυσε ο πατέρας του. Ως εκ τούτου συμπεριφέρεται προς τους υποψήφιους για την ανάδειξή τους στη προεδρίας του ίδιου κόμματος λες και είναι σφετεριστές της φυσικής του διαδοχής.

Προφανώς, ως πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρώην πρωθυπουργός, με την έμφαση στο πρώην, κάθε συναινετική παρέμβασή του χάριν της παραταξιακής ενότητας είναι καλοδεχούμενη στις εσωκομματικές διεργασίες του κόμματος που τον φιλοξενεί.

Αθέμιτο είναι να αυτοχρίζεται τοποτηρητής και να δρα ως απρόσκλητος κηδεμόνας των υποψηφίων που υπηρετούν μια κατοχυρωμένη θεσμικά διαδικασία. Εξάλλου ο δικός του λόγος δεν έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από εκείνο άλλων πρώην προέδρων.

Την εκτίμηση του και τον υπολογισμό της αξίας καθενός εξ αυτών την έχει επιδείξει, άλλωστε, ποικιλοτρόπως. Όπως όταν το 2008 διέγραφε το Σημίτη. Όπως όταν το 2015 διασπούσε το ΠΑΣΟΚ επί προεδρίας Βενιζέλου για να κατέβει στις εθνικές εκλογές με δικό του κόμμα. Με αποτέλεσμα να μείνει, τελικά, ο ίδιος επί 4, 5 χρόνια εκτός Βουλής και στο περιθώριο του δημόσιου βίου.

Υπεροπτικά , αν όχι αχάριστα, φέρθηκε προσφάτως και στη Γεννηματά η οποία με δικές της ενέργειες τον επανέφερε στο Κοινοβούλιο. Επιχείρησε να καπελώσει το ρόλο της ως εγγυήτριας της εσωκομματικής διαδικασίας - τον οποίο φυσικά δικαιούται ως τρέχουσα πρόεδρος. Και την ενημέρωσε δήθεν για τη πρωτοβουλία του, σχεδόν περιφρονητικά. Με ένα ξερό SMS.

Μόνο εξ αυτής της απρέπειας κρίνεται ότι λειτουργεί ως μπουρλοτιέρης του κόμματος με το οποίο συνεργάζεται, επιδιώκοντας να τορπιλίσει την εσωκομματική εκλογή. Ή, καλύτερα, προσπαθεί να απομειώσει την προσωπική αξιοπρέπεια των υποψηφίων και να αποσυναρμολογήσει τις δρομολογημένες διαδικασίες ώστε να αναδειχθεί το υποτιθέμενα προνομιούχο, σχεδόν πριγκιπικό, του εκτόπισμα.

Ίσως , πάλι, να διεκδικεί μια προσωπική ρεβάνς, πιστεύοντας με πικρία ότι ανήκει στους αδικημένους της Ιστορίας. Στη πραγματικότητα ο ίδιος αδίκησε τον εαυτό του. Γκρέμισε με τα δικά του χέρια το βάθρο όπου τον είχαν τοποθετήσει οι ψηφοφόροι. Το μόνο που ιστορικά τεκμαίρεται είναι ότι για την πολιτεία του, δεν έφταιγε τόσο. Αλλά τόσος ήταν. Και δίχως ενοχές τόσος παραμένει.

Αναμφίβολα, όμως, είναι αναφαίρετο δικαίωμα του να θέσει υποψηφιότητα για επικεφαλής του τρίτου κόμματος στη Βουλή και να προσέλθει στην εκλογική κούρσα με τους ίδιους όρους που συμμετέχουν όλοι οι υπόλοιποι διεκδικητές. Στις δημοκρατικές διαδικασίες δεν υπάρχει προτιμησιακό καθεστώς υποδοχής ακόμη και για αστροναύτες.

Ατυχώς για τον 70χρονο βουλευτή Αχαΐας έχουν παρέλθει οι εποχές που οι πιστοί ακόλουθοι κατεβάζανε τις αγιογραφημένες μορφές από τα εικονίσματα και τις περιέφεραν σε λιτανείες προς δόξα του εκάστοτε ηγέτη τους. Με ασάφειες, υπαινιγμούς και αμφισημίες για τις προθέσεις του δεν “ψήνονται” πλέον ούτε οι φανατικότεροι των οπαδών του.

Εφόσον, όμως, αποφασίσει να κατέλθει στον εσωκομματικό εκλογικό στίβο οφείλει να αναμετρηθεί ισότιμα με τους υπόλοιπους υποψήφιους. Ούτε χρίσματα προερχόμενα εκ καταγωγικού ίχνους υπάρχουν πλέον ούτε γενναιόδωρες προσφορές αστραφτερών ή θαμπών δακτυλιδιών.

Το επιζήμιο για την παράταξη του είναι ότι τη στιγμή που αυτή πρέπει να κουβεντιάσει επειγόντως για το μέλλον, η παρουσία του την οδηγεί σε ρετρό αναχωνεύσεις. Με τον ίδιο το Γιώργο Παπανδρέου να υποδύεται το ξεναγό των ερειπίων που της παρέδωσε.