Δημήτρης Δανίκας

Τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να εγγυηθεί τη σωματική σου ακεραιότητα. Εγώ, φερ’ ειπείν, ψεκάζω με αντισηπτικό τα πάντα. Πόρτες, παράθυρα, χερούλια, πλήκτρα, το κινητό, τα καλώδια, το τηλεκοντρόλ, την οθόνη της τηλεόρασης, τα τζάμια. Ολα. Και φτου κι απ’ την αρχή
Και κάθε τόσο, για ψύλλου πήδημα, πλένω τα χέρια μου σχολαστικά. Με καυτό νερό. Τόσο καυτό που σε λίγο θα αρχίσει να ξεφλουδίζει το δέρμα μου. Και όταν περπατάω, ολομόναχος, με την παραμικρή ανθρώπινη σκιά που θα δω με την άκρη του ματιού μου, πετάγομαι μακριά στα πέντε μέτρα. Μια φορά, από τον τρόμο μου, παραλίγο να συγκρουστώ με διερχόμενο όχημα!

Μετά, άλλες σκέψεις έρχονται και κάθονται στο «είναι» μου. Οπως, ας πούμε, το προσδόκιμο ζωής. Οπου εν Ελλάδι έχει φτάσει μέχρι τα 80, ενώ στο Αφγανιστάν έχει προσγειωθεί στα 52 χρόνια. Δηλαδή ο μέσος Ελληνας έχει στη διάθεσή του 28 περισσότερα χρόνια για να απολαύσει τη ζωή του.

Θα μου πείτε, έτσι συμβαίνει με τις περισσότερες τριτοκοσμικές περιοχές του πλανήτη. Θα σας ρωτήσω όμως: δεν είναι άνθρωπος ο Αφγανός; Παιδιά ενός κατώτερου Θεού; Εμάς μας φροντίζει, εκείνους τους σκοτώνει;

Μετά διάβασα μια δήλωση του διευθυντή του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας πως «έχουμε 60.000 νεκρούς της εποχικής γρίπης κάθε χρόνο στην Ευρώπη».

Μετά θυμήθηκα τα αριθμητικά αποτελέσματα από τις δύο εισβολές των Συμμάχων εναντίον του Σαντάμ Χουσεΐν και διάβασα ότι ο αριθμός των ανθρώπινων απωλειών, αθώων πολιτών μαζί με γυναικόπαιδα όσο και των ένστολων όλων των πλευρών, καταλήγει στο αστρονομικό νούμερο του ενός εκατομμυρίου νεκρών! Ισως ο αριθμός να είναι υπερβολικός, όμως κάπου εκεί είναι ο πραγματικός.

Μετά έπεσα πάνω σε μια αισιόδοξη πρόβλεψη. Πως δηλαδή αντί ετησίως να θρηνούμε 12,5 εκατομμύρια παιδιά, όπως συνέβαινε πριν από μερικά χρόνια, τώρα το νούμερο αυτό έχει μειωθεί στα 5,5 εκατομμύρια παιδάκια μέχρι ηλικίας 5 ετών.

Το συλλαμβάνετε; Ετησίως 5,5 εκατομμύρια μικρά πλασματάκια, πριν από τα 5α γενέθλιά τους, αποχαιρετούν τον μάταιο τούτο κόσμο από ασθένειες που θα μπορούσαν να θεραπευτούν. Οπως πνευμονία, διάρροια, ελονοσία. Η UNICEF, μάλιστα, πιο αναλυτικά και επεξηγηματικά σε αυτή την ανατριχιαστική στατιστική λέει ότι κάθε μέρα 15.000 παιδάκια κάτω των 5 ετών καταλήγουν από τις ίδιες ασθένειες. 15.000 μικρά πλασματάκια πεθαίνουν κάθε μέρα σε χώρες της Αφρικής και της Ν. Ασίας.

Αν σε όλα αυτά προσθέσω τον αριθμό των 10 εκατομμυρίων που ετησίως και παγκοσμίως πεθαίνουν από καρκίνο, τότε τα θύματα από τον COVID-19 είναι λιγότερα απʼ όσους σκοτώνονται σε αυτοκινητικά ατυχήματα.

Στο τέλος, διχασμένος ανάμεσα στον τρόμο που προκαλεί και σπείρει ο κορωνοϊός και στα εκατομμύρια θυμάτων από άλλες αιτίες, άρχισα να επαναπροσδιορίζω τη σχέση μου με το πολύτιμο αγαθό που λέγεται ζωή. Και κάπου εκεί μηδένισα το κοντέρ των αξιών μου. Θα μου πείτε, «διαλογισμός». Θα σας πω, «στοιχειώδης προβληματισμός».

Δηλαδή τι από τα δύο θέλεις, καινούριο αυτοκίνητο ή να παραμείνεις αμόλυντος από τον ιό; Θέλει και ρώτημα; Τι από τα δύο θέλεις, να κερδίσεις πρώτο λαχνό στο Τζόκερ ή να επιβιώσεις μέσα από αυτή τη λαίλαπα της πανδημίας;

Τώρα αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι είμαι ευάλωτος. Τώρα συνειδητοποιώ πως είμαι θνητός. Τώρα συνειδητοποιώ πως πολλές φορές ξοδεύτηκα, αναλώθηκα, χαλάστηκα για πράγματα, σχέσεις, προτιμήσεις, συμπεριφορές και χειρισμούς τόσο γελοίους, τόσο ασήμαντους, τόσο περιττούς. What a waste. Για ένα πουκάμισο αδειανό, για το τίποτα!