Δημήτρης Δανίκας

Ενα, λοιπόν. Εξέγερση Πολυτεχνείου υπήρξε. Το περιστατικό έχει εγγραφεί στις χρυσές σελίδες της πρόσφατης νεοελληνικής διαδρομής. Oποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, είτε είναι νοσταλγός της χούντας, είτε παντελώς αγράμματος.

Δύο, λοιπόν. Σύμφωνα με έρευνα του διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών Λεωνίδα Καλλιβρετάκη, που έγινε το 2003, ο αριθμός των επώνυμων νεκρών ανέρχεται σε 24, ενώ οι νεκροί αγνώστων στοιχείων είναι 16.

Τρία, λοιπόν. Εντός του Πολυτεχνείου δεν καταμετρήθηκαν νεκροί. Ολα τα πλάσματα που άφησαν την τελευταία τους πνοή πυροβολήθηκαν και δολοφονήθηκαν από λυσσασμένους εκτελεστές πέριξ του Πολυτεχνείου μερικές ώρες μετά την εισβολή.

Τέσσερα, λοιπόν. Ολοι αυτοί οι πεσόντες είναι μάρτυρες της πιο κορυφαίας στιγμής του αντιχουντικού αγώνα υπέρ ελευθερίας και δημοκρατίας. Στοιχειώδης υποχρέωσή μας να υποκλινόμαστε γονυπετείς.

Πέντε, λοιπόν. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε σχεδόν αυθόρμητα, κόντρα στις διστακτικές επιταγές των κομματικών ηγεσιών. Ο αυθορμητισμός, η παρόρμηση, ο ενθουσιασμός και η ανιδιοτέλεια, οι τέσσερις αρετές που όπλισαν τις ψυχές και τις καρδιές όλων αυτών των ελεύθερων πολιορκημένων ενός δεύτερου Μεσολογγίου της 17ης Νοεμβρίου 1973!

Εξι, λοιπόν. Εξ αυτής της εξεγέρσεως και του πλήθους των νεκρών πυροδοτήθηκε η αντίστροφη μέτρηση της πτώσης, της αποκαθήλωσης και της εκδίωξης των χουντικών βασανιστών. Ακυρώθηκε ο σκηνοθετημένος εκδημοκρατισμός του Μαρκεζίνη και του Παπαδόπουλου. Αποκαλύφθηκε το αληθινό πρόσωπο της χούντας. Και με το δεύτερο πραξικόπημα του Δ. Ιωαννίδη οργανώθηκε η προδοσία της Κύπρου, με κατάληξη την επιστροφή στη δημοκρατική νομιμότητα. Αυτό λέγεται chain reaction. Αλυσιδωτή αντίδραση. Το ένα φέρνει τ’ άλλο και στο τέλος φινάλε για τη χούντα!

Επτά, λοιπόν. Η πορεία του καθενός δεν υπονομεύει, ούτε αμαυρίζει εκείνο το μεγαλειώδες ιστορικό περιστατικό. Αλλο πράγμα το υποκειμενικό και το υπαρξιακό και εντελώς άλλο το γεγονός το αντικειμενικό. Εγώ, ας πούμε, ενσωματώθηκα, υποχώρησα, συμβιβάστηκα. Δικαίωμά μου. Ομως ο αγώνας του Πολυτεχνείου παραμένει ακλόνητος και δικαιωμένος. Οποιος χρησιμοποιεί, αξιοποιεί και εργαλειοποιεί την πορεία των όποιων συμβιβασμένων πρωταγωνιστών προκειμένου να αμαυρώσει την εξέγερση εκείνων των παιδιών, είτε το κάνει σκοπίμως, είτε για να δικαιολογήσει τη δική του βολική απουσία, είτε είναι ανιστόρητος και εμπαθής!

Οκτώ, λοιπόν. Η σημερινή πραγματικότητα εντελώς διαφορετική από εκείνη της 17ης Νοεμβρίου του 1973. Ουδεμία σχέση ανάμεσα στο τότε και το σήμερα. Αλλιώτικες συνθήκες, αλλιώτικες καταστάσεις, αλλιώτικα προβλήματα, αλλιώτικες αφορμές και αλλιώτικες προοπτικές.

Εννέα, λοιπόν. Σήμερα η αντίθεση, σχηματικά, καθορίζεται από δύο παράγοντες. Από δύο στρατόπεδα. Από την κανονικότητα και την αντικανονικότητα. Η κανονικότητα παραπέμπει στη νομιμότητα. Η νομιμότητα στη συμμόρφωση προς τους κανόνες που θεσπίζονται από το Κοινοβούλιο. Και η συμμόρφωση θεωρείται απαραίτητος όρος μιας κοινωνικής γαλήνης.

Δέκα, λοιπόν. Χωρίς να δικαιολογώ κανέναν για καμία πράξη βίας. Χωρίς ποτέ μα ποτέ να έχω εκσφενδονίσει πέτρα και να βάψω με γκραφίτι κάποιο άγαλμα ή τοίχο. Ομως. Από τη στιγμή που πλήθος πολιτών πορεύεται με όχημα την αντικανονικότητα. Από τη μαζική φοροδιαφυγή μέχρι την εκτεταμένη και αχόρταγη διαφθορά. Από τη στιγμή που σχεδόν κανένας ένοχος δεν κατέληξε στη φυλακή. Και από τη στιγμή που όλα αυτά τα δισεκατομμύρια έκαναν φτερά από κοστουμαρισμένους, γραβατωμένους και ευυπόληπτους κυρίους που σουλατσάρουν ελεύθερα σαν να μην έχουν σχέση με κανένα απ’ όλα αυτά.

Ε, τότε, με ποιο κουράγιο, με ποια ανθρώπινη ηθική και με ποιο σοβαρό επιχείρημα μπορεί κάποιος να ζητήσει τα ρέστα απ’ όλα αυτά τα παιδιά; Και πού ’σαι... Οποιος μα όποιος αξιωματούχος όλων των κυβερνητικών κομμάτων επιθυμεί το σημερινό σύστημα να υπερασπιστεί, πρέπει απαραιτήτως την αληθινή κανονικότητα να επιβάλει και μ’ αυτή να πορευτεί. Η προφητεία του «Joker» δεν απέχει και τόσο πολύ. Γιατί αν η εξέγερση συμβεί θα είναι άναρχη, ασύμμετρη, καθόλου κομματική, διόλου κομμουνιστική και ολότελα τυφλή!