Δημήτρης Δανίκας

Οταν ο Κριστιάνο Ρονάλντo ντος Σάντος Αβέιρο δαφνοστεφανώθηκε ως ανυπέρβλητος ιπτάμενος “πιλότος”. Οταν με δύο κεφαλιές άφησε παγοκολώνα τον Γιαν Ομπλακ, ίσως τον πιο ακριβοπληρωμένο τερματοφύλακα όλων των εποχών. Οταν με χτύπημα πέναλτι, ο μεν Ομπλακ έπεσε στη μία γωνία αλλά το τόπι, “δια ποδός Ρονάλντο” βρέθηκε να κουρνιάζει στην αντίθετη γωνιά

Οταν η 25χρονη Αργεντίνα καλλονή Τζορτζίνα Ροντρίγκεθ χτυπούσε παλαμάκια. Οταν από τα μαγουλάκια της άρχισαν να τρέχουν δάκρυα. Οταν ο υιός Ρονάλντο, ασυγκράτητα και ασταμάτητα πανηγύριζε το “τρίποντο” του πατέρα του. Οταν ο πρόεδρος των Γιουβεντίνων, ο Αντρέα Ανιέλι, της πασίγνωστης και θρυλικής οικογένειας, από το ενθουσιασμό του αγκάλιαζε και φιλούσε όποιον έβρισκε μπροστά του

Και όταν ο Ρονάλντο, με την αχαλίνωτη παρόρμησή του και την επίσης αχαλίνωτη εκδικητική του μανία, έδειχνε, με θατρικό τρόπο τα πολύτιμα, γι αυτόν, ¨οργανά¨ του στον Ντιέγκο Σιμεόνε, τον ταπεινωμένο προπονητή της Ατλέτικο Μαδρίτης

Γιατί ο Ρονάλντο είναι “θεός”. Ενας από τους σύγχρονους “θεούς”. Γιατί όλα επιτρέπονται σε κάθε “θεό”. Εκατομμύρια προσκυνητών. Εκατομμύρια θηλυκών. Εκατομμύρια, ίσως και δισεκατομμύρια ευρώ, δολαρίων και λιρών. Εκατομμύρια θαυμαστών. Εκατομμύρια οπαδών. Εκατομμύρια χορηγών. Δισεκατομμύρια θεατών χιλιάδων καναλιών

Γιατί όλες φθονούν την καλότυχη Τζορτζίνα Ροντρίγκεθ. Γιατί όλες θα επιθυμούσαν, όσο τίποτε άλλο στον κόσμο, να είχαν βρεθεί στη θέση της. Γιατί όλες γλυκοκοίταζαν και γεροστάλιαζαν με τα πανάκριβα κοσμήματα που διακοσμούσαν τα αυτιά, τα χέρια και ίσως το στριγκάκι της Τζορτζίνας

Γιατί το τόπι είναι μαγικό. Γιατί το γήπεδο είναι τόπος ιερός. Γιατί θεατές, οπαδοί, φίλαθλοι είναι απλοί κοινοί θνητοί. Γιατί προσκυνούν και πιστά αφοσιωμένα τον αρχηγό, τον μάγο, τον “θεό” ακολουθούν. Γιατί κάθε γκολ εξαργυρώνεται με πολλά ευρώ. Γιατί τα πόδια αυτού του “θεού” αξίζουν όσο όλες μαζί οι καταχρεωμενές πρώτες κατοικίες της ελληνικής γης

Γιατί έτσι ηδονίζεται το πλήθος. Γιατί έτσι ¨εκδικούνται” οι μάζες. Γιατί έτσι φαντασιώνονται τα πλήθη των θαυμαστών. Γιατί έτσι, με το τόπι και τον “θεό”, αποκτά μια κάποια χρησιμότητα και υπαρξιακή οντότητα κάθε πιστός οπαδός

Ετσι η μία ψευδαίσθηση πολλαπλασιάζει την άλλη. Ο Ρονάλντο με την ψευδαίσθηση του αναντικατάστατου. Ο Ρονάλντο με την ψευδαίσθηση του σύγχρονου “θεού”. Ο κάθε οπαδός με την ψευδαίσθηση ότι η νίκη, ο θρίαμβος είναι δικός του. Με την ψευδαίσθηση ότι εμείς οι πρωταθλητές, οι άλλοι σκουπίδια. Ο Ανιέλι με την ψευδαίσθηση ότι είναι πρόεδρος μιας σούπερ ομάδας. Και τα πλήθη με την μαζική ψευδαίσθηση ότι ακολουθούν τον υπέρτατο “θεό”. Οτι ο δικός τους λατρεμένος “θεός” “κοιμάται” με μια θεά που όμοιά της καμία άλλη σ αυτόν τον κόσμο των κοινών θνητών

Και όσο ανεβαίνει το κασέ του “θεού” τόσο χαίρονται οι φουκαράδες του απλού λαού. Οσα περισσότερα θηλυκά σουλατσάρουν στο κρεβάτι του “θεού”, τόσο το φαντασιακό των οπαδών καλπάζει πως κι εκείνοι κάνουν έρωτα με όλα αυτά τρυφερά τα καλλίγραμμα κορμιά. Και κάθε γκολ που βάζει ο ¨θεός” τόσο περισσότερο δικαιωμένος αισθάνεται, με το φαντασιακό του, κάθε οπαδός

Αλλά και τι να κάνουν όλε αυτές οι μάζες που καθημερινά ασφυκτιούν; Να εγκαταλείψουν τα πάντα και μέσα στα δάκρυά τους να πνιγούν; Ετσι το ένα αδιέξοδο, εκείνο της καθημερινότητας, σε σπρώχνει προς το άλλο αδιέξοδο, του γηπέδου, που θέλεις να πιστεύεις πως είναι διέξοδος από την καθημερνότητα. Φαύλος κύκλος

Κάπως έτσι λειτουργεί ο μηχανισμός παραγωγής μαζικών ψευδαισθήσεων και μαζικής αυταπάτης των οπαδών. Η τρίχα γίνεται τριχιά. Οπως λέει και ο δικός μας ο φτωχός λαός “Οσα δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια”