Δημήτρης Δανίκας

Μπας και πρόκειται για ανέκδοτο; Μπας και οι «ακαδημαικοί» του Χόλιγουντ τον φιλοδώρησαν με δέκα υποψηφιότητες αναγνωρίζοντας έτσι τους κόπους και τις θυσίες της χειμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας; Μπας και ο θρίαμβος κατέληξε πανωλεθρία; Μπας και έχουν δίκιο όλοι εκείνοι οι θεατές-και είναι κάμποσοι-που διαφώνησαν, που χλευάζουν την «ευνοούμενη»;


Για να δούμε λοιπόν. Χωρίς ίχνος εμπάθειας, προκατάληψης και χωρίς καμία πρόθεση δημοσίων σχέσεων. Ασε που ο Λάνθιμος βρίσκεται στα μαχαίρια με την ελληνική κριτική. Και μάλιστα αρνείται πεισματικά να παραχωρήσει συνεντεύξεις σε έλληνες δημοσιογράφους. Για να δούμε. Εχουμε και λέμε

Ενα λοιπόν. Εκ της παραδόσεως και του παρελθόντος του «θείου» Οσκαρ έχει συμβεί πολλές φορές. Κάποιες ταινίες να ξεχωρίζουν, να καταλήγουν με πολλές υποψηφιότητες και στο τέλος να μην λαμβάνουν ούτε μισό επιχρυσωμένο αγαλματίδιο. Ετσι πρόχειρα, το ίδιο και χειρότερα είχε συμβεί με «Το πορφυρό χρώμα» του Χολιγουντιανού «αυτοκράτορα» Στίβεν Σπίλμπεργκ. Και μάλιστα για μια ιστορία εντελώς αντιρατσιστική με ήρωες της Αφροαμερικανικής μειονότητας. Από τις έντεκα υποψηφιότητες κατέληξε στο απόλυτο μηδέν. Τίποτα. Σε ποιον παρακαλώ; Στον σκηνοθέτη και παραγωγό που με τα δισεκατομμύρια των θεατών του έχει γεμίσει τα ταμεία του Χόλιγουντ με ποταμούς δολαρίων

Το ίδιο, πάνω κάτω έχει συμβεί με το αριστούργημα του Ρόμαν Πολάνσκι «Τσαινατάουν». Από τις έντεκα υποψηφιότητες μόνο ένα Οσκαρ, για το σενάριο, κατέληξε στην προσωπική συλλογή του Ρόμπερτ Τάουνι. Ενός εκ των σπουδαιότερων Αμερικανών σεναριογράφων. Πλήθος παραδειγμάτων. Και αντιστρόφως. Μετριότητες σάρωσαν. Αριστουργήματα εξαφανίστηκαν. Οπως, ας πούμε, ο «Πολίτης Κέην» του Ορσον Γουέλς. Που μετά βίας κατάφερε να αποσπάσει ένα Οσκαρ, κι αυτό του σεναρίου. Μερικά χρόνια αργότερα άπαντες προσκυνούσαν και την ταινία θεωρούσαν ως την καλύτερη των ΗΠΑ όλων των εποχών

Δύο λοιπόν. Αν η «Ευνοούμενη» κατάφερνε να κερδίσει το Οσκαρ καλύτερης ταινίας αυτό θα ήταν το πιο εξωφρενικό ρεκόρ στην ιστορία του Χόλιγουντ. Γιατί; Μα επειδή η ιστορία, η πλοκή και οι χαρακτήρες έχουν να κάνουν με μια ιντριγκα βασιλικών παρασκηνιών. Γιατί ακόμα μια τέτοια ιστορία θεωρείται «μικρή». Γιατί επίσης απουσιάζει κάθε ίχνος θετικού ήρωα. Γιατί είναι αποστειρωμένη από αισθήματα. Μόνο χλευασμός και ειρωνεία. Και γιατί, φυσικά, απευθύνεται σε ένα περιορισμένο κοινό. Ποιον ενδιαφέρει τώρα το «κρεβάτι» της βασίλισσας Αννας; Μόνο τις κουτσομπόλες

Τρία λοιπόν. Οσκαρ καλύτερης ταινίας λαμβάνουν εκείνες οι ιστορίες που αναφέρονται και περιγράφουν μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Οπως ας πούμε «Το πράσινο βιβλίο». Η φιλία Αφροαμερικανού μουσικού με Ιταλό μικρομαφιόζο. Αρα η ταινία του Λάνθιμου, από την πρώτη στιγμή, ήταν το αουτσάιντερ. Και ούτε

Τέσσερα λοιπόν. Η «ευνοούμενη» έπεσε πάνω στο πολιτικό τείχος που είχε ορθώσει η Αμερικανική κινηματογραφική Ακαδημία. Η τελετή με τα Οσκαρ κατέληξε σε πολιτική διαμαρτυρία και σε καμπάνια εναντίον του Ντόναλντ Τραμπ. Ο θρίαμβος των Αφροαμερικανών, των μεταναστών, των Μεξικανών και των ομοφυλόφιλων. Σα να λέμε «κάτω τα τείχη, κάτω ο ρατσισμός του Τραμπ». Η Τέχνη ενώνει ανθρώπους διαφορετικού χρώματος και πεποιθήσεων. Αποθέωση αυτής της «στρατευμένης» τελετής τα τρία Οσκαρ για την ασπρόμαυρη ιστορία «Ρόμα» του Αλφόνσο Κουαρόν. Με ηρωίδα μια υπηρέτρια. Μια Ινδιάνα. Και τα τρία για τον ίδιο: σκηνοθεσίας, καλύτερης ξενόγλωσσης και φωτογραφίας. Απίστευτο. Ο Τραμπ ορθώνει τείχη. Το Χόλιγουντ γκρεμίζει τείχη. Ο Τραμπ έφαγε πολύ μα πολύ ξύλο

Πέντε λοιπόν. Ούτε θρίαμβος μα και καθόλου πανωλεθρία. Γιατί με δεδομένα όλα αυτά. Με δεδομένο το ρεκόρ των δέκα υποψηφιοτήτων. Με δεδομένο το Οσκαρ Α γυναικείου ρόλου στην Αγγλίδα Ολίβια Κόλμαν. Με δεδομένη την ανοδική πορεία του Λάνθιμου σε Αγγλία και ΗΠΑ. Με δεδομένο το ταλέντο του. Ενα πράγμα είναι σίγουρο. Οτι στο μέλλον θα το πάρει το Οσκαρ. Και όχι μόνο ένα. Θα το πάρει και θα είναι ντάλα μεσημέρι. Βάζεις στοίχημα γι αυτό;