Δημήτρης Δανίκας

Οπου οι μεν αποθεώνουν «Poor Things» του Γιώργου Λάνθιμου και οι άλλοι του δεύτερου στρατοπέδου τον «στολίζουν» και τον κακολογούν. Ασε που αρκετοί σχολιάζουν χωρίς να έχουν επισκεφθεί κάποια αίθουσα που προβάλλει την βραβευμένη ταινία του Λάνθιμου.

Τι συμβαίνει; Σύμπτωμα κι αυτό της λεγόμενης επιδημίας παράνοιας. Οπου το υποκειμενικό εκλαμβάνεται ως αντικειμενικό. Το «εγώ» ως «εμείς». Το «εγώ» ως απόλυτος κριτής και δικαστής. Απίστευτα πράγματα.

Οποιος συγχέει την προσωπική του γνώμη με την αντικειμενική πραγματικότητα, χρήζει ψυχοθεραπείας. Για παράδειγμα η προσωπική μου εκτίμηση. Κι εγώ έχω διατυπώσει τις αντιρρήσεις μου Όμως η πραγματικότητα με ξεπερνάει. Δηλαδή όλα αυτά τα κορυφαία βραβεία που έλαβε ο Λάνθιμος, η ταινία του και η Εμμα Στόουν, η πρωταγωνίστριά του προέκυψαν κατόπιν υπόγειου σχεδιασμού και διεθνούς συνωμοσίας σκοτεινών συμφερόντων; Τρελό.

Γι αυτό εξακολουθώ να πιστεύω ότι η σύγχυση του υποκειμενικού με το αντικειμενικό είναι κλασικό σύμπτωμα ψυχασθένειας. Το ίδιο συμβαίνει και σε πολλές περιοχές και σε άφθονες περιπτώσεις. Όπως προσφάτως με τη φωνή του Αντώνη Ρέμου. Να ναι καλά ο άνθρωπος. Όμως όποιος πιστεύει ότι ο Ρέμος είναι η ζωντανή συνέχεια ενός Στέλιου Καζαντζίδη και ενός Γρηγόρη Μπιθικώτση είτε είναι μουσικά αναλφάβητος είτε βλάκας με περικεφαλαία.

Το ίδιο και με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Υποκειμενικά μπορεί να μη σου αρέσει. Μπορεί να τον κατηγορείς ως φορέα όλων των προβλημάτων που έχουν ενσκήψει στην ελληνική κοινωνία. Από την ακρίβεια στο βρεφικό γάλα μέχρι το τρικούβερτο γλέντι των εταιρειών ενέργειας. Όμως η αντικειμενική πραγματικότητα «λέει» τα ακριβώς αντίθετα. Ο Κυριάκος απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του 38% των ερωτώμενων πολιτών ως κατάλληλος πρωθυπουργός. Ο δεύτερος από μακριά «τρώει» τη σκόνη του Κυριάκου. Τόσο απλό.

Τα παραδείγματα πολλά. Για παράδειγμα τα γηπεδικά και ποδοσφαιρικά. Εγώ, ας πούμε, αγαπάω την ομάδα μου. Είμαι κιτρινόμαυρος ΑΕΚτζής. Αυτό όμως δεν με κάνει τυφλό και φανατικό. Όπως στην περίπτωση με αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Πράγματι το γκολ του Μασούρα ήταν κανονικό. Η μπάλα «στρώθηκε» από τον ώμο του. Ο Σλοβένος και «παχύρευστος» διαιτητής δεν μπήκε καν στον κόπο να το τσεκάρει βλέποντας την επίμαχη φάση στο μόνιτορ.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Ο ίδιος διαιτητής δεν σφύριξε, όπως έπρεπε, πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού. Πάλι χωρίς να μπει στον κόπο να τσεκάρει την εν λόγω επίμαχη ανατροπή. Στο τέλος αντί να πανηγυρίσω για τη νίκη της ομάδας μου, αισθάνθηκα ότι «έκλεψα» τον αντίπαλό μου. Γιατί αυτό; Επειδή θέλω να κερδίζω με το σπαθί μου. Και όχι με την σφυρίχτρα κάποιου ασήμαντου διαιτητή.

Και για να καταλήγω. Τα όρια του υποκειμενισμού πρέπει να σταματάνε εκεί ακριβώς που αρχίζει η αντικειμενική πραγματικότητα. Δεν μου άρεσε η ταινία του Λάνθιμου όμως δεν μπορώ να παραβλέψω το αντικειμενικό γεγονός ενός θριάμβου παγκόσμιας εμβέλειας με τόσες χρυσές σφαίρες, τόσες αποθεωτικές κριτικές και με τόσες υποψηφιότητες Οσκαρ που πρόκειται να λάβει συντόμως.

Εν ολίγοις το «εγώ» χωρίς γυαλιά μυωπίας και χωρίς φανατισμό. Ο Ρέμος εκτοξεύεται και αποθεώνεται στις νυχτερινές πίστες. Η φωνή του Στελάρα στον έναστρο ουρανό! That’s the Fact που λένε και στο χωριό μου. Όλα τ άλλα κουτσομπολιά για κουβεντούλες τα μεσημέρια σε κανάλια ιδιωτικά!